Feeling blue

 Weet u wat dit is? Dit is een op de Wiener Werkstätte geïnspireerd tafelkleed. Nou, ik kan sommigen van u misschien alles wijsmaken, maar dat is het dus niet. Dat had het moeten zijn.

Uiterst voorbereid toog ik naar mijn zeefdrukles. Tekening op de transparant in de tas. Ik zal u verder niet vermoeien met allerlei technische wetenswaardigheden over zeefdrukken, maar het vergde minutieuze voorbereiding om te bepalen waar ik moest drukken om aldus een repeterend Wiener Werkstätte-waardig patroon te krijgen. Hiervoor moest ik zelfs bovenop de tafel klimmen om te kunnen drukken. Ik vulde de zeef met de blauwe inkt en trok het rakel ferm naar me toe. Met de nadruk op ferm. Uit onhandigheid vulde ik de zeef met teveel inkt en bij het drukken splashte de blauwe verf over de zeef op mijn tafelkleed. Eerder Jackson Pollock dan Wiener Werkstatte. 

Gloeiende, gloeiende, gloeiende... Vloeken werkt altijd beter in de vermenigvuldiging. Ik zei trouwens geen 'gloeiende', maar iets anders. Iets dat écht helpt. Ik wreef daarbij driftig met een roerstokje door de netgemorste verf. 

Ik vond het resultaat eigenlijk best mooi. Mijn docent deed ook erg zijn best; "Het is wel een mooie blauwe kleur". In plaats een suffe loper te maken van het restant van de stof, ging ik driftig in de weer met een brede kwast en blauwe inkt. 

Vanochtend klonken er goedkeurende geluiden bij het aanschouwen van mijn misbaksel. 

Zij kon het bloggen niet laten

Met "blauw afscheid" hing ik dit blog aan de wilgen. Laten we het erop houden dat het er weer uitgewaaid is. Ik mis mijn blog. Ik blijf iedere keer bij het openen van mijn laptop naar mijn eigen blog kijken. Met dat blauwe afscheid betekende het dat ik iedere keer naar die foto van Lauren bleef kijken met die gebreide pet. Ik moet steeds aan Tanja Nijmeijer denken bij die foto. Dat mooie meisje van de FARC. Niet direct de gedroomde toekomst van je enige dochter. Even checken: hockeyen in Oranje, schrijfster, juf. Guerillastrijder staat gelukkig niet op het lijstje van haar toekomstige beroepen. 

Toekomstige beroepen. Nogal een thema hier, de laatste tijd. Onze oudste zoon, die nog geen baard in of op de keel heeft, moet deze week zijn voorlopige profielkeuze maken. Gister wilde hij journalist worden, vandaag arts. Morgen moet hij kiezen. Als hij wiskunde B kiest, wat hij nodig heeft voor natuurkunde, wat hij nodig heeft om geneeskunde te studeren, kan hij geen geschiedenis kiezen, waar hij van smult en wat ook nog een retehandig is als je journalist wilt worden. En dan ben je nog maar veertien. Praat er vooral met je ouders over, zeggen ze op school. 

Iedereen is zo voor een bèta profiel. Dat houdt de meeste opties open, zeggen ze. Maar het is toch te gek dat een kind van veertien verder geen maatschappij-vakken als aardrijkskunde, geschiedenis of vooruit, economie overhoudt? Grote kans dat hij dan niet weet van de FARC, dat scheelt weer. 

Kortom. Vervlogen Dagen is er weer. Met tuttige hobby's en persoonlijke hersenspinsels. Omdat ik eigenlijk niet zonder kon....

Op de foto twee mutsen. De linker voor Lauren, de rechter voor mij. 

Apparently it was too early to say goodbye. I miss blogging. So I'm back. With crafting and personal stories. That is, if you read Dutch. 

Op herhaling

U blijft hier zo trouw op bezoek komen. Althans dat is de conclusie die ik trek op basis van de bezoekersaantallen. Misschien heb ik ook een geheel nieuwe doelgroep aangeboord; zij die blogs bezoeken die een -tijdelijk- afscheid aankondigen. Je weet het maar nooit. Om mijn eigen ego te strelen ga ik ervan uit dat u hier trouw blijft komen. Ik ook trouwens.

 Om die trouw te belonen doe ik, met het zicht op december, nog eens een patroon op herhaling. Hoewel deze verschijning geworden is tot iemand-wiens-naam-wij-niet-hardop-mogen-noemen durf ik hier zo maar het patroon voor mijn Zwarte Pietenpop te plaatsen. Ik ben tenslotte niet voor een kleintje vervaard. Mooie uitdrukking. Het plaatst me meteen in goed gezelschap. Willem van Oranje was ook vrij onverveerd een prinse van Oranje. Kennelijk lag de aa-klank ons in de zestiende eeuw nog niet zo lekker. Maar ik dwaal af. Eens zien: Willem van Oranje, Alva, Filips, Spanje. Ik ben er weer. Willems zoon, Filips Willem, werd trouwens ooit meegenomen naar Spanje om daar een streng katholieke opvoeding te genieten. Ik weet niet of dat Willem van Oranje (die toen dat gebeurde de wijk had genomen voor Alva) nou direct in het kamp van de Zwarte Piet-aanhangers had geplaatst. Het kan zijn dat hij licht gevoelig zou zijn voor de praktijken die de Pieterbaas uit hoofde van zijn functie erop na houdt.

 Wij hebben Sinterklaas in de familiekring nog nooit met een echte Sinterklaas of Zwarte Piet gevierd. Dat is nog eens geloven! Maar nu vieren we het voor het eerst zonder gelovigen. Gelukkig heeft onze jongste 'het geheim van Sinterklaas' zelf ontrafeld zonder dat Prem Radhakishun daar de hand in had. Hoe we het vanaf nu zullen vieren weten we nog niet precies. Mijn man keek zeer bedenkelijk bij het woord 'surprises maken', ongetwijfeld dacht hij aan A4-tjes op de deur met "verboden toegang" en daarachter een zee van papier-maché. Dat rijmt trouwens wel leuk, ook belangrijk in deze tijd.

 Dit jaar ben ik ook voor het eerst afgestapt van de obligate seizoenstafel. Herfst hebben wij doodleuk laten passeren zonder vilten paddenstoelen en wat dies meer zij. Zelfs de schaal met kastanjes, die langzaam van onderaan beginnen te schimmelen heeft het dit jaar niet gehaald. De herfst is er niet minder om. Ik denk dat ik alle Sinterklaasparafernalia ook lekker in de doos laat zitten. De kartonnen stoomboot, waar elk jaar een frisse pluk watten inging, de kleine Klaas en zwarte Pietjes voor op de boot, het schimmeltje, de ingepakte Duploblokjes. Das war einmal. Ik zet deze twee Zwarte Pietjes in de boekenkast, bij het Sinterklaasboek van Charlotte Dematons, wat om onverklaarbare redenen behoort tot het vaste jaarrond repertoire.

Zwarte Pietjes, met gouden ringen en rode lippen. Als u die ook wil maken, klikt u hier voor het patroon. Het staat u geheel vrij om er een blauw hoofd op te maken of een geel.

Blauw afscheid

Denemarken doet hier nooit mee in de categorie vakantiebestemmingen. Noorwegen en Zweden trouwens ook niet. Wegens rotweer, dure drank en smorrebrod. Toch jammer, want mijn Deens is de laatste tijd behoorlijk vooruit gegaan. Zo kan ik in het Deens aan mijn man (hi skat) vragen of hij soms een vriendin (kaereste) heeft en versta ik hem als hij daarvoor zijn excuses (undskyld) aanbiedt. Natuurlijk heeft mijn man geen vriendin en had hij die wel dan kan ik u verzekeren dat er geen woord Deens zat bij hetgeen ik hem te zeggen had.

U snapt het. Ook wij kijken Borgen en the Killing. En Downton Abbey trouwens, maar daar schiet mijn Deens niet veel mee op. The Killing staat in onze vriendenkring beter bekend als 'die met die gebreide trui'. En precies die gebreide truien maken deze misdaadserie dragelijk. Ik ben een angsthaas namelijk. Maar daar waar gebreide truien door het beeld schuiven wordt het nooit echt eng. Toch?

Het lijkt me niet meer dan logisch om deze les ook in het dagelijks leven toe te passen. Dus breide ik maar weer eens wat. Een muts met een klep, waarvan ik nog steeds diep onder de indruk ben.  K2 m1r sm k16 pm m1l k2 en dat ik dat dan snap. Ik maakte een combinatie van dit patroon en dit patroon.   De sjaal deed ik volgens dit recept. Het is voor mijzelf, maar voor de foto plantte ik het op een knapper hoofdje.

Het is allemaal oefenen natuurlijk. Voor een trui. En dat ik dan die moord oplos enzo. (Dat deed ik trouwens. Ik wist wie het was, maar mijn argumenten hadden weinig met politiewerk te maken, vrees ik.) Dus nu ga ik Ravelry eens afspeuren.

Hier knijp ik er een tijdje tussenuit.  Tweehonderdeenenveertig berichtjes schreef ik hier. Over tassen en kussens, tafellakens en dekbedden, tekeningen en zeefdrukken. De inspiratie voor het maken is niet weg en dat blijf ik ook doen, maar ik weet niet meer wat ik erover zeggen moet. De laatste tijd hadden mijn stukjes al weinig connectie meer met hetgeen ik maakte. Misschien dat ik stukjes moet schrijven. Ergens. Wie weet.

Tot ziens. 

Setje

Van deze muts die ik voor Lauren breide zou ik moeiteloos naar de Zwarte Piet discussie kunnen springen, maar eigenlijk wil ik er geen woord meer over horen. In mijn meest genuanceerde momenten bedenk ik dat ik geen idee heb hoe het is om zwart te zijn, laat staan hoe kwetsend Zwarte Piet in dat geval zou kunnen zijn. In mijn  minder genuanceerde momenten, die weliswaar veel talrijker zijn, denk  ik: "Quatsch". Nou ja, feitelijk ligt "flauwekul" wat dichter bij mijn oorspronkelijke gedachte dan "quatsch", maar het laatste klinkt veel lekkerder.

David Sedaris heeft wat mij betreft het ultieme verhaal over de kwestie geschreven. In 'Six to eight black men' beschrijft hij onze Sinterklaastraditie die -if you put it like that- bijzonder wonderlijk klinkt.  "Then, of course, you've got the six to eight former slaves who could potentially go off at any moment. This, I think, is the greatest difference between us and the Dutch. While a certain segment of our population might be perfectly happy with the arrangement, if you told the average white American that six to eight nameless black men would be sneaking into his house in the middel of the night, he would barrciade the doors and arm himself with whatever he could get his hands on."

Doe jezelf een plezier en lees alles van David Sedaris. Doe dat niet in een openbare ruimte, tenzij je het lollig vindt om aangestaard te worden omdat je hikkend van de lach een boek in een openbare ruimte zit te lezen. Doe dat bij voorkeur ook niet terwijl je partner onder handbereik op de bank zit, tenzij hij of zij het heel leuk vindt om volstrekt onverstaanbaar voorgelezen strofes aan te horen.

Of brei een col en een muts. De col is een kopietje van deze, in de bijenkorfsteek. Met een col doe ik niet ingewikkeld. Ik brei gewoon een sjaal en haak die aan elkaar. Zo makkelijk kom je met een muts niet weg. Er gingen nogal wat youtube-filmpjes aan vooraf om de edele kunst van het rondbreien om een rondbreinaald onder de knie te krijgen.

I knitted a cowl and hat for Lauren. Without much of a pattern, which wasn't the easiest way to go for the first time on circular needles. The cowl is a copy of this one, in a very becoming honeycomb stitch.

Kruk

Lauren was dus jarig. Van mijn eigen verjaardagen herinner ik me lange verlanglijsten. Bovenaan: een wit konijn. Een bedelarmband heeft me ook jaren het einde geleken. Het zat er nooit bij en dat gaf ook niet. Gek genoeg is het eerste cadeau dat me te binnen schiet dat ik wel gekregen heb, een fles appelshampoo met een psychedelisch jaren zeventig etiket.

Nog steeds maak ik lange lijsten. Geen witte konijnen meer of bedelarmbanden. Maar een keukenmachine heb ik écht jaren gevraagd. Afgelopen jaar kreeg ik er een. Met excuses. Dat hij ook wel weet dat ik eigenlijk niet van praktische cadeaus hou, maar omdat ik het al zo lang vraag...

Lauren had een zeer bescheiden lijstje. Zowel in omvang als in gevraagde artikelen. Ze vroeg sloffen en een kruk. Zeker niet behept met het allergisch-voor-praktische-cadeaus-gen! Gelukkig vroeg ze ook oorbellen. Het dol-op-kleine-doosjes-gen blijkt wel dominant.

De sloffen kocht ik en de kruk ook. We deden er en passant nog een "vet chille" bureaustoel bij. De kruk (Frosta van Ikea) werd door Lightbluegrey als eens prachtig aangekleed. Dat wilde ik ook, maar ik deed iets anders. Een kussen met twee kanten. Ja duh! Twee verschillende kanten. Grijze piping ertussen, want de fluo roze kwam helaas net te kort.

Hoera Lauren negen jaar!

Onze mooie, lieve, stoere, sportieve, eigenzinnige dochter werd gister negen jaar. Het is haar bedoeling dat u nog veel van haar gaat horen als hockeyster voor Oranje. Maar als we zien wat voor pareltjes van verhalen zij schrijft zou ze ook zomaar schrijfster kunnen worden. Of juf, of dokter. Wat heerlijk om negen te zijn. Alles kan nog! Lieve meid, gefeliciteerd. Natuurlijk maakte ik een verjaardagstekening voor haar. Starring Siep, ons favoriete familielid.

Yesterday Lauren turned nine. Our beautiful, sweet, tough, sporty, free spirited daughter. She wants to be a professional hockeyplayer, but she could be a famous writer as well. Or a teacher, or a doctor. Being nine, still being able to be whatever you want, is great. Sweet girl, happy birthday. Of course I made a drawing, just like every year. Starring Siep, our favorite familymember.

Workshop van Vervlogen Dagen

Heb jij zin om zelf eens zo'n vilten tas te maken, kijk dan snel bij Meervilt. Op 22 oktober a.s. geef ik bij Meervilt in Haarlem een workshop waarin je leert om zo'n tas te maken. Je hoeft niet heel bedreven te zijn met de naaimachine, want in feite hoef je maar twee rechte naadjes te stikken. Je leert tijdens de workshop het basismodel naaien, en gaat met een prachtige tas naar huis.

Meervilt heeft prachtig vilt te koop en ook allerlei benodigdheden voor naald- en natvilten. Hier vind je de webshop en als je in de buurt woont kan je je op vrijdagochtend vergapen aan al hun mooie materialen. Meervilt zit op een steenworp afstand van Station Haarlem.

Zie ik je daar op dinsdag 22 oktober? 

Fietsen en paardenmeisjes

In de jaren zeventig waren alle fietsen donkergroen, behalve de donkerbruine en de donkerblauwe. Heel overzichtelijk. Gekleurde fietsen met een iele bagagedrager ('achteropje') zag je wel een enkele keer, maar ik herinner mij dat ik dat typisch iets voor Duitsers vond, net als schooltassen die je op je rug draagt. En geloof me, 'typisch iets voor Duitsers' was in die jaren nog bepaald geen aanbeveling.

Zoals er nu mensen zijn - altijd vrouwen, maar dat zijn ook mensen- die gekleurde bloemenslingers om hun stuur vlechten, zo spaarden wij vroeger de gekleurde doppen van de melk- en yoghurtflessen. Die doppen vouwden we om de spaken van onze fiets zodat ze bij iedere omwenteling van het wiel verschoven. Ja, ja, cool in de jaren zeventig. Blits heette dat, geloof ik. Als je meer geluid wilde, vouwde je  een stukje karton dubbel en maakte dat met een wasknijper vast aan je spaak. Alsof je kwam aanzetten in een Datsun met een kapotte uitlaat. Bloemenslingers vonden we typisch iets voor mensen uit Hawaii. Dat was vermoedelijk wél een aanbeveling, maar veel te ver weg om lang bij stil te staan.

Ik herinner me dat ik altijd zeurde of het zadel hoger mocht. Vaak mocht dat wel. De hoogte van het zadel ging vooraf aan de groei. Met platte voeten op de grond, dat vonden we typisch iets voor overbezorgde moeders. Veiligheid, dat was rechts fietsen en goed uitkijken. Een fietshelm hadden we nog nooit gezien. Daar hadden we typisch geen referentiekader voor gehad.

Ik hou van kinderen die fietsen. Zonder helm en zonder voeten aan de grond. Kinderen die nooit hun hand uitsteken om richting aan te geven, maar toch weer heelhuids arriveren. Kinderen die alleen fietsen. Omdat ze het kunnen. Omdat ouders niet overal met hun snufferd bovenop hoeven te zitten.

Deze tas maakte ik voor Pleun, een vriendin van Lauren. Fietsen en paardenmeisjes, soms zijn de jaren zeventig nog dichtbij.

I made a bag voor Pleun, a friend of Lauren's. Is the horse loving girl a universal phenomenon? The bag is lined with oilcloth, so it's easy to carry muddy and wet things in it.

Gips

De telefoon gaat. De turnjuf van Lauren meldt kalm dat Lauren van de brug is gevallen en dat het er niet best uit ziet. Ze moet naar het ziekenhuis. Vier uur later zit Lauren's arm in het gips. Elleboog 'uit de kom', met dienverstande dat de elleboog geen komgewricht, maar een scharniergewricht is. Drie weken gips.

Een korte samenvatting waarin de vreselijke pijn van Lauren, mijn arm moederhart en de ontredderde aanblik van mijn meisje op de operatiekamer even buiten schot blijven. All's well that ends well, tenslotte. 

Zo'n gipsarm is niet alleen ellende. Man, de aandacht die het oplevert. Dozen frambozen, chocolade, tijdschriften en ansichtkaarten. Je zou er nog een turnpak voor aantrekken (of nee, toch maar niet.) Vijf vriendinnen die je 's ochtends helpen met je jas en je spullen en die hun naam op je gips schrijven. Het is mijn nooit vervulde kinderdroom. Samen met een vriendinnetje stortte ik mij met ware doodsverachting van het klimrek. Een gebroken been was het ultieme doel. En dan iedereen z'n naam erop schrijven en mijn krukken dragen. Dream on. 

Een bijkomend gevalletje is dat Lauren alleen t-shirts met korte mouwen aankan. Natuurlijk heb ik net een hele stapel weggeven die te klein geworden was. Flock en verwen. Je hebt dat gips niet voor niets, meiske!

"Welke kneus valt nou van een brug", vraagt een vriend van Valentijn de volgende dag als hij zegt dat z'n zusje in het gips zit. Mensen, het betreft hier de brug met ongelijke liggers. Mijn dochter zwiert gelijk Epke Zonderland aan de brug en dan gaat het weleens mis.

My daughter had a gymnastic's accident on the oneven bars. She had to be put under for the operation to relocate her dislocated elbow. She's in plaster for the next three weeks and fits only shortsleeves. I flocked two t-shirts for her. Spoiling is the perogative what makes these accidents bearable, don't you think? I know, I used to long for a broken leg when I was a kid. I did almost anything to get one, but always landed on my two feet. 

Sterrenkijken

Vanochtend las ik in de krant een stukje over de Ig Nobelprijs. Een jaarlijkse ode aan creativiteit en excentriciteit in de wetenschap. Een ludieke prijs dus. Nu las ik, zoals als vaker met artikelen die over wetenschap of economie gaan, slechts een stukje van de tekst en trok op basis daarvan  mijn conclusies. Dus toen ik las over de ontdekking dat hoe langer een koe heeft gelegen, hoe groter de kans is dat die koe spoedig op zal staan, fronste ik mijn wenkbrauwen en dacht het mijne van de moderne wetenschap.

Twee Zweedse wetenschappers ontvingen de prijs voor de ontdekking dat mestkevers navigeren op de sterren. 

Nu is dat laatste niet nieuw. Mensen navigeren al eeuwen op de sterren. Ze gaven die sterren ook nog eens prachtige namen. De hemel fungeerde als het groot geïllustreerd mythologieboek voor onze voorouders. Het zou ons nog niet meevallen om te navigeren op Polaris, Sirius en Aldebaran. Soms moet de mens zijn meerdere erkennen in de mestkever. En hoewel iedereen het steelpannetje (onderdeel van de Grote Beer) wel kan vinden, is het nog een hele klus om sterrenbeelden te ontdekken. Die handige verbindingsstreepjes die op hemelkaarten staan ontbreken namelijk in het echt. Joh!

Mijn vader en mijn zoons zijn sterrenkijkers. Ze herkennen sterrenbeelden en wijzen Venus en Mars aan en snappen hoe een hemelkaart werkt. Ik knik en bewonder. Ik vind het prachtig, maar ik zie het niet. Onlangs heb ik mijn kennis echter danig bijgespijkerd. Ik ben begonnen aan een quilt voor Valentijn. Een quilt uit één lap stof waarop de sterrenbeelden van het noordelijk halfrond op een winteravond zijn afgebeeld. Die borduur ik erop. Misschien doe ik ook nog iets met de cyclus van de maan. Later zal ik de hele lap sandwichen en quilten. Haptic Lab bracht me op het idee. 

Hier vond ik een interactieve hemelkaart en bij de plaatselijke printshop liet ik die vergroten tot 84x84 cm. Ik nam de kaart over op patroonpapier en met een keramiekstift prikte ik door het papier de sterren erop om ze later met een lineaal te verbinden.  Het is heel bevredigend om bij elk sterrenbeeld weer een stukje patroonpapier te kunnen wegscheuren. 

Flock fashion

Leest u de moderubriek van Cecile Narinx en Arno Kantelberg (Volkskrantmagazine)? Ik wel en ik ben er dol op. Maar dat is ook ongeveer alles wat ik op het gebied van mode tot mij neem. Ik heb geen idee wat mode is. Ik doe ook niet aan mode. Mijn figuur had moeiteloos in de New Look van Dior (ja, van geschiedenis weet ik dan wel weer het een en ander) gepast, maar in een skinny jeans met een wijd t-shirt is 'fashion' niet het eerste woord dat in je opkomt als je mij erin ziet.

Toch, als je erover nadenkt, vang je meer op dan je denkt. Zo heb ik onderhand best begrepen dat bordeauxrood (burgundy zal dat in modeland wel heten) het deze winter helemaal gaat worden. Fijn, want dat vind ik toevallig een mooie kleur. Ik zie ook dat de trui bezig is aan een stevige comeback. Ik kan de trui bij deze ook mededelen dat ik nog niet zo ver ben. Wat ik dan wel weer leuk vind zijn de iets langere rokken. Misschien pakt de mode nog niet zo gek uit, deze winter.

Wat ik wel weet is dat de t-shirts van Lauren echt niet meer kunnen. Dat heeft niets met mode te maken, maar alles met groei. Ze past ze simpelweg niet meer. Dit weekend kocht ik een paar goedkope t-shirts en flockte ik er op los. De snor was een  variant op wat ik hier zag en het sterrenbeeld een eigen idee. Snelle mode voor snelle groeiers.

Children that grow so fast, it's the biggest cliché of motherhood, but like all clichés so true. I bought a pair of cheap t-shirts and used flock foil to make them a bit more personal. What a quick fix. 

Andermans veren

De liefde voor textiel zit in mijn genen. Zo maakt mijn moeder al meer dan twintig jaar de mooiste quilts. Vaak geeft ze er een weg.  Zo kreeg ik er een voor mijn huwelijk, kregen de jongens er een voor hun kamer, zat er een in de kraammand van Lauren en hangt er een in de gang. En die andere? Die legt ze netjes boven op elkaar op het logeerbed op zolder. Vandaag ben ik begonnen om die prachtige quilts van mijn moeder te fotograferen.

Samen togen wij met grote rollen onder de arm naar een fotogenieke locatie vlak bij mijn huis. Daar deden ze nog lastig aangezien de KLM klaarblijkelijk de tent had afgehuurd, maar vooruit, een beetje uit het zicht dan maar.

De vrijwilliger annex molenaar van het plaatselijke molentje toonde zich een stuk gewilliger. Hij hielp mijn moeder de quilt op te houden, die ik hier niet laat zien omdat mijn moeder wel met haar werk maar niet met haar hoofd op mijn blog wil. Hij zetten zelfs de wieken in de vreugdestand, hoewel de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij dat deed voor een langskomend bruidspaar.

We zijn de hele dag bezig geweest en nog lang niet klaar. Maar uiteindelijk was het maken het meeste werk!

Nog een kleine greep:

I'm a chip of the old block. Fabric is running through our veins. This is the work of my mother. She makes quilts and used to teach others. For over twenty years, once there's a quilt finished, she puts it on top of the others on the spare bed in the attic. Or gives them away. Today  I started, together with my mother, to make pictures from these beautiful quilts. We worked the whole day and aren't done for a long time yet. But making them was the biggest part, that's for sure. 

Alone at last

Vandaag heb ik het rijk alleen. Acht weken lang hing er kroost om me heen. Kroost dat logeerde, dat zwom in de plomp, dat films keek, dat ijsjes at. Kroost op kamp en kroost dat zich stierlijk verveelde. Kroost dat ruzie maakte en  kroost dat nagels lakte. Kroost dat plannen maakte en nog meer ijsjes at, kroost dat alleen naar het strand ging, kroost dat iets wilde maken en kroost dat wilde koken. Er was kroost dat niet wilde douchen, kroost dat drie keer op een dag wilde douchen, kroost dat niet kon slapen, kroost dat niet wakker kon worden. Kroost dat alsmaar emmers bramen in de keuken zette, kroost dat jam maakte. Kroost kortom, dat een heerlijke zomer had. En nu is eindelijk al het kroost weer naar school. Het was stil bij de lunch...

Dus maakte ik maar eens iets. Het zomert dan wel vrolijk voort, maar aan de spinnen 's ochtends in de poort voel ik dat de herfst dichter bij komt. Dan mag het weer, vilt en zo. Herinnert u zich de rode wolvilten tas nog die ik maakte? Hij heeft het geschopt tot eens setje. Met portomonnee en Iphone hoesje.

 Een portemonnee dus. Kekke drukkers of magneetsluitingen had ik even niet voorradig, dus moest ik op zoek naar een vernuftige sluiting. Een leren strookje kon ik wel vinden en bovendien allitereert het mooi met de sluiting van de tas.

Nog meer vernuft. De rode slip trekt de Iphone omhoog. OK, dat idee is niet van mij, maar de uitvoering wel. Kijk, dat soort dingen doe ik dus als ik het rijk alleen heb. Het goede nieuws? Er volgen nog meer van dat soort dagen!

Finally all the kids are back to school. Elementary school started last week and today both the boys had their first day in high school. Time to take on a project for myself. Remember the wool felt bag I made last winter? It's been promoted to a set now. With a wallet and an Iphone case. I know it's still summer, but all the cob webs in the morning make clear dat autumn isn't that far away anymore. So felt it is.

Crazy cat lady

Bijna drie weken geleden haalden wij ons katje op. Het nestje was nog maar een week oud toen de kinderen hun favoriet eruit pikten. Ze hadden er minstens zeven jaar om gezeurd. Ik hoop dat de pedagogische les hiervan is dat geduld een schone zaak is, maar ik ben bang dat zij hun leven lang onthouden dat zeuren loont.

Van mij had het niet gehoeven. Wij hadden vroeger een kat: Poes. Ik herinner me vooral haren op mijn kleding en vlooien op mijn been. Mijn moeder tracht dit beeld te nuanceren, maar vergeet niet dat Poes dan ook langer thuis heeft gewoond dan ik.

Poes kwam begin jaren tachtig bij ons.  De buurman nam hem mee in de zak van zijn overal. Mijn moeder voerde hem brokjes, restjes en -oh gruwel- hart. Poes werd ruim twintig jaar oud. 

Onze zoektocht begon op internet. We kwamen in de wereld van catteries en kattenfora. Driehonderd euro voor een kitten (die in mijn jeugd trouwens nog gewoon 'kleine poesjes' heetten) was zo'n beetje het gemiddelde. Ik las over ontwormen en chippen en allerhande sociale handicaps die op de loer lagen voor zo'n kleintje. Dat waren dan nog de minste zorgen. Aan tafel werd de strijd gestreden over de naam van het nog niet bestaande beestje. Inmiddels had ik allang spijt van mijn gulle toezegging.

Natuurlijk kwam het goed. Mijn vader wist een boer met een zwangere poes. We zochten een cypertje uit het nestje en dus ging zij Siep heten. Siep kostte geen driehonderd euro maar een fles Beerenburg en een bos bloemen. Siep was niet ontwormd, maar wel zindelijk. Ze at muizen en brokjes en was van het vrouwelijk geslacht.
De kattenmaffia had mij inmiddels wel zo gek gekregen dat ik een reismandje had aangeschaft en de dierenarts had gebeld voor een afspraak. ("Wij kunnen u niet als nieuwe patient inschrijven". "Oh, maar ik mankeer ook niks hoor".) Na lang aandringen kon ik toch op consult en worstelde mij door gesprekken over de mate van gesocialiseerdheid van het katje, liet mij aanleunen dat ik veel beter Royal Canin brokjes kon kopen dan Whiskas, kreeg Siep prikken en een paspoort en kreeg mijn vermoeden bevestigd dat Siep een katertje is. Fijn, we hebben een gecertificeerd katje.

U begrijpt allang dat het een schatje is en ik mij volledig verzoend heb met zijn aanwezigheid. Overdag spelen de kinderen met hem en 's avonds zitten wij als jonge ouders naar hem te staren. "Toch wel heel lief, hè?", zeggen we dan. Oh en hij heet nog steeds Siep.

Ondertussen loste ik een oude, heel oude, belofte in. Honderprocent heppie won een speciale Summer flingtas, met zelfontworpen stoffen maar moest lang haar geduld oefenen. Hij komt eraan!

We took a cat, or a little kitten is more like it. I'm not really the catloving type and kind of allergic to people who talk about cats as if they were human. But the children have been asking for a cat for so long that I couldn't resist any longer. How's that for good parenting? But since the little furry guy is with us, I'm in love too. A crazy cat lady, after all. 

I made another summer fling bag with my own Spoonflower fabrics for someone who had to wait too long for it!

Lowietje, of hoe ik aan mijn kennis over gereedschappen kom

Een wolf in schaapskleren is dit niet, meer een vos in wolfskleren. Ik maakte van dit vosje een wolf, door er woeste bakkenbaarden aan te tekenen. En aangezien ik dit maakte voor Sophie, een vriendinnetje van Lauren, maakte ik er maar Lowietje van. Een kleine hint naar zijn vosachtige afkomst.

Lowieke was de grenadinedrinkende Fabeltjeskrantvos. "Hatsekidee". Zijn stem werd trouwens ingesproken door dezelfde acteur als Bor de Wolf, Ger Smit. Hij nam een hele trits Dierenbosbewoners onder zijn hoede, waaronder Zoef de Haas en Ed Bever. Zonder Ed en Willem Bever zou ik nooit van de waterpomptang hebben gehoord ("Hup, daar is Willem met de waterpomptang, de nijptang of de combinatietang"). Daarmee is niet direct het bestaansrecht van de Fabeltjeskrant gevestigd, maar mij heeft het een dienst bewezen.

Fernweh

Midden jaren negentig werd het bon ton om te reizen. Voortaan was het afgelopen met duffe kampeervakanties op de plaatselijke municipalletjes langs de Dordogne. Men ging volle maan meemaken op het strand van Koh Pha Ngang in Thailand,  de Machu Pichu beklimmen in Peru of anders je Kever laten overvallen in Mexico. Dat was nog eens iets anders dan het duffe massatoerisme in Europa.

Ik heb nog wel eens lafhartig op een etentje of borrel met zulke reizigers gemompeld dat het ons ook enig zou lijken en dat we vast nog eens naar Chili zouden gaan. Twintig jaar later durf ik grif toe te geven dat ik de kampeervakanties nooit zat geraakt ben en ze voor geen goud in zou wisselen voor bovenstaande niet zo unieke ervaringen. 

Kamperen is zo simpel. Water in de buurt en een pingpongtafel zijn de harde eisen van de kinderen. Een zwembadje eigenlijk ook. En dan een waar je gewoon je zwemshort aan mag, geen badmuts op hoeft en gewoon mag duiken. En een waterglijbaan als het even kan.  Gelukkig doen we in dit gezin niet aan democratische besluiten en negeren we die laatste wens categorisch. Je moet je ouders later iets kunnen verwijten tenslotte. 

Fraai gelegen, mooi uitzicht, grote plekken, en nog belangrijker: geen bandje om mijn pols. Ik heb ook mijn harde eisen. En ik wil ook niet reserveren. Ik wil gewoon de mooiste vrije plek van de camping uit kunnen zoeken en daar zo lang blijven als ik zin heb en weg kunnen als het met bakken uit de hemel komt. Zo wordt kamperen al een stuk minder simpel. 

Toch lukt het ieder jaar weer. We stonden aan de Costa Brava, verbaasden ons dat het er zo mooi was en niet eens achterlijk druk. We contstateerden dat de hangmat de nieuwe skottelbraai is. Nou ja, een skottelbraai hadden we ook al nooit. En we zagen nog steeds mensen die een nachtelijke gang naar het toiletgebouw verwarren met een barre tocht de mijnen in, getuige de lamp op hun voorhoofd. Onze kennis van het Spaans hadden we na Kreatief met Kurk niet meer opgehaald, dus dos cortados bestellen ging nog net, maar verder voelde ik me nogal idioot. Graciás kon ik wel heel charmant brengen, dat wel. We gingen naar Barcelona, aten tapas. Het leven was goed.

We stonden aan de Tarn. Na vier keer 'complet' te hebben gekregen, vonden we zomaar een fijne camping aan de rivier. We hadden weliswaar niet direct uitzicht op de rivier, maar om de handel en wandel van onze onder/overbuurvrouw gade te slaan, het betrof hier namelijk een licht geaccidenteerd terrein zoals men in het jargon placht te zeggen, was zeker niet minder vermakelijk. Bernadien zag eruit of kwam ze zojuist van de eerste jamboree met wijlen Baden Powell. Overdag fotografeerde ze vlinders en 's avonds motten. Haar kroost zat zich de hele dag een ongans te internetten in de caravan. Zij wilde die caravan al nooit, dat zag je zo. Daar zal de de echtgenoot met de immer opgetrokken kousen in degelijke stappers, achter gezeten hebben. Of ze echt Bernadien heette? Vast wel.
Wat doe je aan de Tarn? Je kanoot eens wat, drinkt je flesje aan de rivier, eet bloedworst en voorkomt nog net dat er pens besteld wordt, stookt een fikkie en gaat twee uur later dan de gemiddelde campinggast naar bed. Het leven is goed.

We stonden aan het meer van Annecy. Talloires is een dorp dat ware het een mens, het zou met de neus in de lucht lopen. De camping deed echter niet aan kapsones. Twintig jaar geleden stonden we hier met z'n tweetjes. Toen was het sanitair beslist niet nieuw. Twintig jaar later was er weinig veranderd. We vonden een mooi plekje naast een hekje met hoog gras en onder een rode beuk. Het leven was goed. Ik haalde een koude witte wijn in de alimentation en kreeg een linnen tasje met opdruk van de camping. Dan ben ik echt verkocht!
Het meer was fantastisch. Azuurblauw en 24 graden. We spraken er af met vrienden. De kinderen doken de hele dag van de steiger en deden tussendoor hordenloop met levende horden. Wij aten ondertussen broodjes met reblochon en confit de canard. We dronken kouden biertjes. Het leven was goed. Verder wandelen we in de bergen van de Aravis. Zagen gentiaantjes, azaleas en ander bloeiend alpenmoois. We lieten eeuwige sneeuw in elkaars nek lopen en aten tartes aux myrtilles bij een refuge op 2169 m. Alweer een mooi leven.

Ja, die the-hills-are-alive-foto van Lauren had ik al een keer. Maar, zo was het. En daarom hou ik zo van kampeervakanties in Europa. Toen we weggingen wist ik nog niet dat ik boven op de berg zou staan. Ik wist alleen dat ik naar Spanje ging. En nu zijn we thuis. Even wennen. Gister haalden we ons katje op. Siep. Dus hier is het leven ook goed. Maar toch heb ik nog een beetje Fernweh, zoals de Duitsers zo mooi zeggen.

Vriendschap

Nog twee weken en deze mannen zwaaien af. Acht jaar basisschool. Acht jaar gezworen vrienden. En ze hebben bijgetekend. Samen naar dezelfde middelbare school in Haarlem. Nog eens zes jaar voor de boeg. Als ze lopen passen hun schouders als een puzzel in elkaar. Zo ziet echte vriendschap eruit.
Ze hebben geen behoefte aan moeders die daar sentimenteel van worden, maar mooi is het wel.

Nu eerst feesten. Ze vieren hun beider verjaardagen met een klassenfeest. Met een disco en een thema: James Bond. En een apart thema voor de meiden want "die zijn nu eenmaal gek op alles met snorretjes". Snorretjes zijn niet voor jongens, da's logisch. En natuurlijk gaan ze zich niet verkleden, ze zijn niet gek. Maar James Bond- en snorrenslingers van ondergetekende werden dankbaar aanvaard en ook het t-shirt viel in de smaak. Veel plezier, mannen!

Trilogie compleet

"Wat een rijkdom hè". Mijn Amsterdamse buurvrouw zag het goed toen Casper gister veertien jaar geleden werd geboren. Als we nu goed in de sores zitten die nu eenmaal bij pubers horen, herhalen we het nog wel eens. Smalend, dat wel.

Maar man, veertien. Hij heeft vrienden die groter zijn dan ik ben, al steek ik boven hem nog uit. Hij keilt z'n fiets met achteloze bewegingen de tuin in als hij 's middags thuis komt. Niet gek dat ik eens iemand hoorde vragen hoeveel fietsen een puberteit eigenlijk duurt...Niemand roloogt beter dan hij, of mompelt onverstaanbaarder bij het verlaten van de kamer. Woorden die voor mij bedoeld zijn, maar die ik ongetwijfeld liever niet wil horen. Hij loopt met het kenmerkende slome kamelenloopje dat puberjongens zich nu eenmaal aanmeten. Z'n zakgeld gaat op aan snaai en snacks. "Je stopt er twaalf jaar onbespoten fruit in en vervolgens stoppen ze zich vol met E-nummers", zei een andere moeder eens. Een 5,5 is voldoende genoeg en het lijkt erop dat hij inderdaad met de hakken over de sloot overgaat. Wat hij daarvan leert? Dat een 5,5 voldoende genoeg is.

Maar onze puber heeft ook humor en -blijkens anderen- bakken vol charme. Ineens leest 'ie jouw boeken en kijkt met jou naar dezelfde film. En heel af en toe geeft hij zomaar blijk van inzicht en heb je het idee dat het allemaal best goed komt. Veertien is helemaal zo gek nog niet! 

Gister was Casper jarig en nog lang niet te oud voor een verjaardagstekening. Alle het goede komt in drieën en daarmee is mijn trilogie compleet.

Zoek de verschillen

Heb je dat zelfgemaakt? Dat is een vraag die nogal eens aan mij wordt gesteld. Ik heb dan altijd de neiging om te vragen: "Hoezo?". En dat doe ik met een licht argwanende ondertoon. Want hoewel ik zelfmaken heel leuk vind, hoef je het niet van een afstand te kunnen zien.

Nu heeft deze tas weinig nodig. Nani Ito, de ontwerpster van de Nani Iro stoffen, heeft al het werk feitelijk al gedaan. Deze stof kun je alleen maar verpesten met mooi-naaierij. Ik maakte dus een basic tas. Very basic, al deed ik wel een heel kek zakje aan de binnenkant.Dat geel wat u ziet is neon, of fluo zoals de Belgen het zo mooi zeggen. Een ingenaaid zakje met tja-hoe-heet-dat-eigenlijk- op de hoeken.

Maar toen de tas af was ademde het toch 'zelfgemaakt'. 'De zuster van' indachtig toog ik naar de schoenmaker. Ik vroeg of hij een paar rivetten in mijn tas kon slaan. Hij keek me aan, blanco. Rivetten? Nooit van gehoord. Lang leve de iPhone. Ik liet wat voorbeelden zien van de voornoemde zuster, in gedachten door mij ook wel de rivettenkoningin genoemd, en toen wist hij wat ik bedoelde. Nagels noemde hij het. Misschien hebben we hier weer een Vlaams-Nederlandse spraakverwarring. Neon-fluo, rivetten-nagels. Het is dat de Belgische wegen van zo'n beroerde kwaliteit zijn, anders wist ik het wel.

Morgen geef ik de tas weg. Zo gaat dat nou altijd. Maak je wat moois, geef je het weg. Ach, het is zaliger.... Enfin, u begrijpt het wel.