28 maart 2013

London!



Twee jaar geleden was ik de gelukkige. Ik ging drie dagen met Casper naar Barcelona ter ere van zijn twaalfde verjaardag. Een traditie was geboren. Tradities: we kunnen er wat van. De meest curieuze zal wel zijn dat de kinderen een snoepje mogen als we onderweg op vakantie een "Willy Betz" tegenkomen. Die Duitse expediteur mag wel eens wat minder auto's de weg opsturen in augustus.... gek word je ervan.

Nu wordt Valentijn alweer twaalf. Daar heeft hij voor mijn gevoel veel minder lang over gedaan dan zijn broer. Zo in de schaduw van zijn grotere broer was hij ineens groot. Hij heeft voor Londen gekozen.  Barcelona en Boedapest hebben lang stuivertje verwisseld. Hij kon tenslotte twee jaar aan het idee wennen. Maar uiteindelijk viel het oog op Londen. Mijn man, die deze keer de geluksvogel is, verheugde zich al op voetbalwedstrijden met Pasen in Londen. Maar onze voetbalminnende zoon heeft besloten dat een voetbalwedstrijd een veel te grote hap uit zijn weekend neemt. Hij verheugt zich vooral op de London Eye en high tea. 

Net als bij Casper maakte ik een ticket, dat overigens verdacht veel van een boardingpass weg heeft, en  een mapje. (O the days of reisbescheiden in een met plastic overtrokken papieren mapje.) Valentijn is pas over anderhalve week jarig. De verrassing kreeg hij gister: dit weekend gaan ze al.

Ik zal ze missen en een heel klein brokje jaloezie wegslikken. Veel plezier lieverds!

Two years ago I was the lucky parent to accompany our twelve year old son Casper to Barcelona. A tradition was born. Now Valentijn, his younger brother, seemed to have turned twelve overnight. Standing in the shadow of his big brother, live goes fast, apparently. My husband is the lucky one this time. This weekend the two of them will visit London. Valentijn is especially looking forward to the London Eye and an afternoon tea. I made him a fake ticket, just as I did for Casper back then. I'll miss them and I swallow just a tiny piece of jealousy when I bring them to the airport. Have fun!

14 maart 2013

Nani Iro herringbone pencil


In 1980 was ik elf. Ik droeg mijn haar in twee vlechten en liep op piedro's. We knikkerden als het knikkertijd was, niet in betonnen potjes, maar in een potje van aarde. Kwestie van even handig met je hiel draaien en daarna kloppend met je handen een potje maken. Als de knikkertijd afgelopen was gingen we met de tennisbal tegen de muur gooien. "Karel I brak zijn been, één". Of we sprongen touwtje. Wiegend met het bovenlichaam wachtte je op het juiste moment om in te springen: "de eerste was de cococo, de tweede was de modeshow, de derde was de hoelahoep en de vierde was de split split, doebie doebie doebie" of "Petra, Petra, engeltje van goud, wil je wel geloven dat dinges van je houdt". Je hield pas op als je moeder met haar trouwring tegen het raam tikte en met haar wijsvinger op haar geopende mond wees. Etenstijd. 

In die setting was een kroning misschien wel een hele happening. We kregen een beker. Later bleek dat mijn man een tegeltje had gekregen. De keramische industrie werd blijkbaar gespekt. Dat kon ook geen kwaad, het was tenslotte crisis. 

Nu wil ik niet beweren dat ze het erom doen, die Oranjes, maar verdomd als het niet weer crisis is. En ja hoor, het bestuur van onze school overweegt de aanschaf van een groot aantal bekers om de kinderen als aandenken aan de kroning mee te geven. Mijn mening werd gevraagd. Ik rolde met mijn ogen, trok mijn wenkbrauwen op, zong de Internationale en zei vervolgens dat ik erin mee zou gaan, maar alleen als het echt een heel lelijke beker zou zijn. En dat was het. 
Ik deed dit natuurlijk uitsluitend uit compassie met de keramische industrie. 

Het was niet in het kader van de crisis dat ik zelf iets naaide voor Lauren. Ik vond deze Nani Iro stof zo mooi dat ik er wel een doel voor moest zoeken. Jurkjes en rokjes zoals we ze hier en hier zo mooi zien zijn helaas niet aan ons meisje besteed. Fotoshoots zoals daar en daar ook niet, trouwens. 
Een tuniekje wel. Het model is afgeleid van een zogenaamde peasant dress. Plat gezegd zijn dat twee rechthoekige panden en twee rechthoekige mouwen waar je een mouwinzet uitknipt. De bovenkant van de mouw en de panden werk je in een keer af met een tunnel, waar je lintje doorrijgt of elastiek, maar dat vond ik niet zo mooi. Ik maakte nog iets van een taille in de panden en een splitje in het midden. De driekwart mouwtjes rimpelde ik en biesde ik af, de zelfkant met een deel van de naam van de stof heb ik daarin verwerkt. De stof heet 'herring bone pencil'. Af in een vloek en een zucht. 

I love Nani Iro fabric. The double gauze is a very light fabric and they make them in the most wonderful designs. This is the herringbone pencil. I bought it here. Lauren is not the kind of girl who likes to wear skirts and dresses, but a tunic will do. It's based on a peasant dress. I made it a little more curvy to get a hint of a waist and made a little split in the front. 

7 maart 2013

Over Paulien Cornelisse en mijn nieuwe tas

 "Diep in mij huist een homosexuele man". Dat zei Paulien Cornelisse in "Wie is de Mol?", het enige televisieprogramma dat op de onverdeelde aandacht van de hele familie van Dijk kan rekenen. En dat kunnen niet veel programma's zeggen. Programma's kúnnen trouwens niets zeggen en de meeste programma's zijn ook nog eens behoorlijk nietszeggend. Ja leuk, woordgrapjes.

De aanleiding van deze hilarische opmerking was het passen van kleding door haar medekandidaten. Paulien verklaarde een heimelijke behoefte te hebben om haar vrienden van kledingadvies te dienen. Nu verkeer ik momenteel in staat van aanbidding voor Paulien Cornelisse.In die zin dat ik zou willen dat ik een vriendin van haar was. Ik zou met haar de kroeg in willen, of naar een voorstelling en die dan voor, tijdens en achteraf uitgebreid willen becommentariëren, of naar de film of wat dan ook. Ik wil alleen geen kledingadvies van Paulien.
Tot het moment van openhartigheid had ik Paulien eerder op mijn netvlies als iemand die praktisch verkoos boven modieus dan als modegoeroe. God verhoedde dat Paulien mij eenzelfde kort kapsel en mallotig katoenen hoedje aanbeveelt als zij zelve draagt. Niet dat ik hier de indruk wil wekken dat ik nu zo'n mode-icoon ben. Not at all. Maar voor praktisch word ik niet graag versleten, kledingsgewijs.

Dat heeft natuurlijk allemaal  niets te maken met de tas die ik maakte. Maar iets maken is iets heel anders dan erover schrijven. Iets maken is fijn om te doen, leuk om te laten zien, nog leuker om fijne reacties over te incasseren, maar saai om over te vertellen. Bewijs?

Ik maakte een tas van 3mm dik vilt. Ik festonneerde de afgeronde hoeken aan de onderkant. Ik gebruikte leren hengsels die ik net als hier verwerkte. Ik maakte een sluiting aan de achterkant door middel van een eveneens lederen strook die ik door mijn nieuwe labeltje stak. Zie je wel, boring.

Bruggetje naar Paulien? Deze tas past zowel de praktisch ingestelde schrijfster/cabaretier/tv-kandidaat met een heimelijke homosexuele imborst als de mooie-dingen-maker met meer heimelijkheden dan ik durf op te biechten. We stoppen er beide onze moleskine in, het omhooggevallen notitieboekje waar niemand weerstand aan kan bieden. Persoonlijk viel ik voor de opmerking dat Hemingway hem ook gebruikte. Dat is toch een zet in de goede richting,  niet?

I made new bag of thick felt. It's so easy to work with. I blanket stitched the rounded corners on the bottom and attached not only leather straps but also a leather strap to close the bag and my new leather labels. Leather and felt, a good combination. Is that all I wrote about? No, I wrote about a Dutch comedienne, secretely being a homosexual man giving fashion advice to her friends. You don't get it? That's why I didn't translate it!

4 maart 2013

Aanschouwelijk onderwijs






"Ach, een poes", zei mijn man met nauwelijks verholen desinteresse. Ongeveer zoals ik reageer als hij vertelt hoe hij de trainingsopbouw naar de halve marathon doet. Het delen van interesses als bijdrage aan een goede relatie wordt schromelijk overdreven. Met 'ach','hmm', en 'ja hoor' kom je ook een eind.

"Nee snoes, dit is een poes". Of eigenlijk is het een kater. Kareltje Kater, op zoek naar kattenkwaad. Een beetje aanschouwelijk onderwijs kan hier blijkbaar geen kwaad. Je wilt natuurlijk niet dat je wederhelft op een goede dag wortels staat te voeren aan Felix.




"Oh, a cat", my husband didn't even try to hide not being interested. Quit like my reaction when he's telling me about training for a marathon. Sharing the same fields of interests is highly overated. 'Hmm', 'sure' and 'yes dear' can work wonders for a good relationship. I thought it was kind of urgent though to show my husband the difference between the alleged cat (a bunny, see up above) and a real cat. You don't want to find your husband feeding carrots to the cat, would you?