29 juli 2015

Corsicaans geluk

Het lijkt hier net alsof wij alsmaar op vakantie gaan. De waarheid is dat er gewoon zelden geblogd wordt. Slechts bij bijzonderheden. En onze vakanties zijn nu eenmaal bijzonderheden, hoe graag ik ook zou willen dat het echte leven zo zou zijn.

We deden eens gek dit jaar. Al in juni boekte ik een boot naar Corsica. Geen bonnefooi dit jaar. Wel ouderwets kamperen. Gewoon een mooi stekkie zoeken en daar zolang blijven als je wilt. En dat bleek láng. Drie lange luie weken bleven wij op dezelfde camping. (Camping les Iles)

We vertrokken tijdens de hittegolf in Nederland en troffen het op Corsica zo mogelijk nog warmer. Dus luier je wat in je hangmat, leest een eind weg en zoekt de zee op. Tussen Porto Vecchio en Bonifacio liggen stranden die nogal eens vergeleken worden met die van de Seychellen of Thailand. Van de Seychellen is het nog nooit gekomen, sterker nog, ik weet niet eens precies waar die liggen en in Thailand wil ik niet dood gevonden worden. Maar dit zijn de mooiste stranden waar ik ooit was.

Wat je daar dan doet? Snorkelen en elkaar vertellen wat je hebt gezien. Vissen dus. Heel veel vissen. Zonder snorkel kon je die trouwens ook prima zien, want helderer water zag ik nog nooit. En verder lezen onder de parasol en je insmeren met factor 50, wat ik voorheen de paniekfactor vond.

Bonifacio ligt bovenop witte krijtrotsen en moet wel de mooiste natuurlijke haven ter wereld zijn. Op de route naar de camping langs die kliffen, stonden op alle uren van de dag mensen te fotograferen. Jonge stellen plaatsen meestal het bevallige meisje voor het stadje en zij die de jeugd al verloren hebben plaatsen een statief om het stadje zo mooi mogelijk in beeld te brengen. En wij? Wij hadden te maken met een haperende camera. Die had zo z'n eigen vakantie. Dus hannesten wij wat met onze oude iPhones. Jammer? Ja, heel jammer, maar man, wat een stuk lichter!

Dus zijn dit vrij belabberde foto's van de meest fotogenieke vuurtoren die ik ooit zag. Vuurtorens zijn niet alleen een baken voor schepen, maar ook voor landrotten hebben ze een geruststellende werking. Een vuurtoren straalt vertrouwen uit. Land in zicht. Alles komt goed. Wij liepen in de zinderende hitte naar de vuurtoren la Madonetta, die met het allermooiste rood geschilderd is.  Het was meer dan een uur lopen, maar we waren er helemaal alleen en konden vanaf daar het turquoise water is. Geluk is zo makkelijk!


En ik zie ze zo graag lopen. Onze kinderen, mijn gezin. Een beetje van een afstand, zodat het idyllisch blijft. Ik ben trouwens noodgedwongen op afstand. Als fotograaf, maar ook als zwakste schakel. Zoiets gaat sluiperderwijs, maar is een onomkeerbaar proces.

Omdat we er maar niet toe kwamen om dat heerlijke Bonifacio te verlaten, stapten we af en toe in de auto voor een flinke rit richting Aguilles de Bavella. Zo hoog is het er niet, maar je hebt het gevoel in de Alpen te zijn.


Ook daar zochten we de verkoeling van water. Purcaraccia en Polischellu zijn rivieren waar het goed stroomopwaarts klauteren is om vervolgens in verschillende bassins te kunnen zwemmen. En ik weet niet wat het is met jongens, maar die volgen constant een innerlijke drang om overal bovenop te klimmen, om er vervolgens weer vanaf te kunnen springen. Het zal we iets evolutionairs zijn, maar ik kom er nog niet achter. Het wordt gedreven door testosteron, zoveel is mij duidelijk.

Water was en bleef het thema. De jongens huurden een zeilboot en Lauren ging suppen. En wij? Wij keken ze na van de kade en vonden dat we de leukste kinderen van de hele wereld hadden.


 Die Lauren overwon nog wat in zichzelf. Al jaren zeilen onze jongens op de Westeinder en ook zij heeft een paar jaar in een Optimistje gezeild. Ze is de sportiefste van het stel, maar zeker geen waaghals. Met zeilen heb je nu eenmaal niet alles onder de controle. Ze gaf de brui eraan, maar iedere keer als we de jongens gingen halen wilde ze mee. De haven, de zeilschool, het trok haar aan en stootte haar af. Ze wilde het zo graag leuk vinden, maar aan het eind van de rit vond ze het eng. Hoe dapper was het dat ze besloot om met de jongens in een catamaran te zeilen! En hoe lief, dat deze snelheidsduivels die nog nooit in een catamaran hadden gezeild hun best deden om niet al te schuin te gaan. Het was voor allerdrie het allercoolste van de hele vakantie!

Tot slot nog een eervolle vermelding voor het meest sympatieke barretje ooit, Buvette du Piantarella. Een simpele houten hut, waar je wat kunt drinken, maar ook een pizza kunt eten als je zo goed bent om je bestelling zelf even bij de keuken af te geven. Die roepen vervolgens je naam als je pizza klaar is, serveren hem op een badkamertegel en snijden hem in behapbare stukken. Geniaal. In een volgend leven begin ik ook zo'n barretje!

Corsica. Aanrader. Volgend jaar weer. Einde bericht.