Gips

De telefoon gaat. De turnjuf van Lauren meldt kalm dat Lauren van de brug is gevallen en dat het er niet best uit ziet. Ze moet naar het ziekenhuis. Vier uur later zit Lauren's arm in het gips. Elleboog 'uit de kom', met dienverstande dat de elleboog geen komgewricht, maar een scharniergewricht is. Drie weken gips.

Een korte samenvatting waarin de vreselijke pijn van Lauren, mijn arm moederhart en de ontredderde aanblik van mijn meisje op de operatiekamer even buiten schot blijven. All's well that ends well, tenslotte. 

Zo'n gipsarm is niet alleen ellende. Man, de aandacht die het oplevert. Dozen frambozen, chocolade, tijdschriften en ansichtkaarten. Je zou er nog een turnpak voor aantrekken (of nee, toch maar niet.) Vijf vriendinnen die je 's ochtends helpen met je jas en je spullen en die hun naam op je gips schrijven. Het is mijn nooit vervulde kinderdroom. Samen met een vriendinnetje stortte ik mij met ware doodsverachting van het klimrek. Een gebroken been was het ultieme doel. En dan iedereen z'n naam erop schrijven en mijn krukken dragen. Dream on. 

Een bijkomend gevalletje is dat Lauren alleen t-shirts met korte mouwen aankan. Natuurlijk heb ik net een hele stapel weggeven die te klein geworden was. Flock en verwen. Je hebt dat gips niet voor niets, meiske!

"Welke kneus valt nou van een brug", vraagt een vriend van Valentijn de volgende dag als hij zegt dat z'n zusje in het gips zit. Mensen, het betreft hier de brug met ongelijke liggers. Mijn dochter zwiert gelijk Epke Zonderland aan de brug en dan gaat het weleens mis.

My daughter had a gymnastic's accident on the oneven bars. She had to be put under for the operation to relocate her dislocated elbow. She's in plaster for the next three weeks and fits only shortsleeves. I flocked two t-shirts for her. Spoiling is the perogative what makes these accidents bearable, don't you think? I know, I used to long for a broken leg when I was a kid. I did almost anything to get one, but always landed on my two feet.