Merry Christmas

Ieder jaar maak ik een kerstkaart, dit jaar een linoleumsnede. Ik wens jullie allemaal een heel fijne Kersttijd en alle goeds voor het nieuwe jaar.

Every year I make a christmard card. This year I made a lino cut. I wish you all a very merry Christmas and all the best for the new year ahead. 

Red cowl

Buren, je kunt het treffen of niet. Vroeger in Amsterdam woonden we naast Nollie, de crazy cat lady. Ze had minstens twaalf katten en een volledig in beton gegoten 'tuin'. Ik probeerde groene vingers te kweken in een voor Amsterdamse begrippen heel behoorlijk lapje grond. Ik werd dan ook gek van alle kattenstront. Toen ik aan onze buurvrouw mijn ongenoegen daarover kenbaar maakte en zei dat ik het echt vies vond, trok ze in onvervalst Jordanees van leer: "Vies, vies? Jouw ramen benne vies". Uitgeluld.

Tegenwoordig hebben we het beter getroffen. Kopjes suiker, eieren, halve broden en hele kinderen gaan over en weer. "Een voor allen, allen voor een", is het adagium van de jongens en ook de meiden kunnen het goed vinden. Natuurlijk vond ik het ook geen probleem toen de buurvrouw vroeg een col voor Lara te breien. Met Lauren als etalage had Lara ook al vrij duidelijk voor ogen hoe dat eruit moest gaan zien. "Precies hetzelfde als die van Lauren, maar dan in rood met rose". Kinderen en originaliteit, dat gaat niet samen. Ik haakte er nog een bloemetje bij voor op de reeds bestaande muts.

I knitted a cowl for the girl next door. She was quite explicite about it. "I want exactly the same as Lauren's, only in red and pink". Children and being unique, not quite the best combination. I used the same pattern as here again and added a crochet flower for on her hat.

Fox for a friend

Lauren gaat vanmiddag even mee om een taartje te eten bij de jarige Merlijne. Het is niet het echte partijtje, maar je wilt toch niet met lege handen komen. Ik zal nog gauw een portemonneetje naaien, bood ik gistermiddag grootmoedig aan, ware het niet dat ik net mijn naaimachine had uitgeleend.  Geen paniek op de prairie: een handgenaaid projectje dan maar. Een sleutelhanger voor de nieuwe fietssleutel. Ik denk dat dat met stip op een staat in de door kinderen zoekgemaakte spullen. Een sleutelhanger, liefst van enig formaat, is dus een absolute noodzaak. Zelfgemaakt doosje erom, kaartje eraan, uurtje later, klaar. Reintje voor Merlijntje.

Wilt u ook een Reintje voor uw kleintje? Ik maakte van het vosje dat ik tekende een snel patroontje. Rechter muisklik op foto, bewaren als afbeelding, uitprinten op A4, uurtje later, klaar. Lees hier de beschrijving.

A small present, a stocking stuffer so you want. I made a small pattern from the little fox I drew last night to make a key ring for one of Lauren's friends. It takes an hour, max. Fold a little box, draw a nice card and there's your fox for friend. (Right click on picture, safe as jpg., print on A4, ready). Click for tutorial.

Keats and Yeats are on your side

 Begin jaren negentig studeerde ik in Amsterdam en daar leerde ik mijn man kennen. De Egyptische snackbarhouder vond hem op Omar Sharif lijken en dat klopt; mijn man heeft ook een spleetje tussen zijn voortanden. De Italiaanse kapper in het Drentse dorp waar ik opgroeide dacht dat mijn vader Johan Cruijff was, waarmee ik maar wil aangeven dat iedereen recht heeft op zijn eigen waanideeën.

Op zondagavond fietste ik meestal naar mijn vriendje, want meer was het nog niet. Hij zat dan steevast in een overhemd in een ijskoude kamer naar vreselijke muziek te luisteren. Hij had het nooit koud, ik altijd. Hij zette de kachel voor mij aan, ik trok een trui van hem aan en plantte mij voor die kachel. De muziek bleef aan. The Smiths zongen hun toonloze morbide liedjes en ik gaf commentaar. Want dat doe ik graag, commentaar geven.

Nu, meer dan twintig jaar later, ben ik nog steeds een grotere koukleum dan hij, maar is hij gelukkig aan mijn verlangen naar warmte gewend. En ik aan zijn muziek. Maar The Smiths, daar doe je mij nog steeds geen plezier mee. Ik doe hem wel graag een plezier en maakte een quilt voor hem. "I meet you at the cemetry gates. Keats and Yeats are on your side. While Wilde is on mine", zingt Morrissey. Vandaar de citaten op de achterkant. Keats en Yeats (zo mooi, het gedicht heet "He wishes for the cloths of heaven") aan zijn kant en Wilde aan de mijne. Wat hij gaat doen met zijn quilt? Mij ermee warm houden, vermoedelijk. Want dat doet hij graag.

U denkt die loft met ons tweepersoonsbed en deze quilt over het voeteneinde gedrapeerd en een spinnende rode kater erop er toch wel even bij?

Voor wie later ingehaakt is: ik had een heleboel wollen kamgaren stalen en heb daar een quilt van
genaaid met een wollen tussenvulling en een katoenen achterkant. Vervolgens heb ik de quilt met de hand gequilt en afgebiesd met prachtige katoen van Lecien.

We met in the nineties, my husband and I. Sunday evenings I spent at my boyfriend's , because that's all it was back then. He was sitting in his icecold room, dressed in nothing more than a shirt (and a jeans, this is not that kind of story...) listening to his awfull music. He put on the stove, I put on one of his sweaters and I seated myself in front of that stove. The music still played.  The Smiths kept singing their morbid melodyless songs and I criticized them. Because I like doing that, criticizing. 

More than twenty years later, I'm still much more of shivery person than he is, but he's get used to my warmth. As I got used to his music. The Smiths are still not my cup of tea, but he is, so I  made him a quilt. "I meet you at cemetry gates. Keats and Yeats are on your side. While Wilde is on mine", Morrissey sings. That's why I sewed on quotes from Keats and Yeats on his side and from Wilde on mine. What's he going to do with his quilt? Keeping me warm, probably.  Because he likes doing that.

You imagine a loft with a king size bed with this quilt at the end and a red cat on top, won't you? 

For those who didn't follow this before: I had a whole bunch of wool samples and sew a quilt with it.  I used wool batting and a cotton back. I quilted it by hand and bind it with lovely Lecien cotton. 

The scarlet pimpernel

Kent u het verhaal van de Scarlet Pimpernel? Ik las het op de middelbare school toen ik een tijdlang niets anders deed dan historische romans lezen. De essentie is me ontschoten. Niemand is wie die lijkt, zoiets. Wel een toepasselijke naam voor een tas die ik in opdracht van Sinterklaas maakte. 

Hij bestelde een tas van vilt voor Lauren, dus blauw. Ik maakte hem, dus folkore.  Hoeveel ik ook houd van eenvoud, van scandinavisch en japans design, ik kan het niet maken, noch bedenken.

De tas is natuurlijk zwaar geïnspireerd door deze. Van haar kan ik designsgewijs ook nog een hoop leren. Zij naaide de tas volledig met de hand. Ik liet de naaimachine het meeste werk doen, maar festoneerde de ronde hoeken op de bodem met de hand. De bevestiging van de hengsels is ingenieus en dan ook afgekeken bij Hetty. Dat ik het hengel door liet lopen in een sleutelhanger bedacht ik dan wel zelf. 

Sinterklaas asked me for a bag for Lauren. A blue one, of course. And since I made it, a folk one, of course. I made it by hand, looking closely at hers. She sew the bag by hand, I let my sewing machine did most of the work, but I blanketstitched the rounded edges by hand.

Handmade Christmas

Gisteravond heb ik de vilten balletjes slinger van vorig jaar uit de kerstdoos gepakt zonder mij alvast aan de rest te verlekkeren, we moeten tenslotte nog Sinterklaas vieren. Ik heb er 24 envelopjes aangehangen en wat lucky stars. In plaats van iets lekkers of een cadeautje, deed ik er blanco kaartjes in met de bedoeling daar een leuke herinnering, een complimentje of wat dan ook op te schrijven. Kerstochtend maken we de envelopjes open en lezen we ze allemaal. Hoe idyllisch (als iedereen een beetje leuk meewerkt).

Yesterday evening I picked last year's felt advent garland from the Christmasbox on the attic. Not peeking for the rest of the stuff yet, first Sinterklaas is to be celebrated.  I attached 24 little envelopes and some lucky stars to it and put it to hang on the wall.. Instead of putting some treats in the envelopes I put blank cards into it. The five of us will write down a memory, a compliment or something nice on it and Christmas morning we will read them all together. 

Ter gelegenheid van advent vervalt Vervlogen Dagen voor een keertje in herhaling. Vorig jaar deed ik een 'tour de force' met allemaal zelfgemaakte versiering voor de kerstboom. Te leuk om niet nog een keer te laten zien. Met een klik op de foto komt u op het originele bericht en ziet u de link naar de tutorial.

For once, Vervlogen Dagen does the same trick twice. Last year I put a lot of effort in making all sorts of handmade christmas decorations. Too good to not show them again. By clicking on the pictures you get the link to the original blogpost or tutorial.

Felt and leather

"Laat mij uw tas zien en ik vertel u wie u bent".  U kent ze vast ook, die moeders die als wandelende eerstehulppost door het leven gaan. De moeders die arnica, pleisters, paracetamol én een snoepje tevoorschijn toveren als andermans kind zich een buil valt. De eigen kinderen van dit soort moeders vallen namelijk helemaal niet, daar zijn ze veel te voorzichtig voor. Denk ik.

U raadt het al, ik ben niet zo'n moeder. Heel soms heb ik zowaar een pleister bij me, maar meestal krijgt een gewonde patiënt een sok om het bloeden mee te stelpen. Die sok zit  op onverklaarbare wijze wél in mijn handtas en een kusje voor de schrik is altijd leverbaar. Ik kan u doorgaans ook aan suiker, koffiecreamer en Pokon helpen. Waarbij ik wil opmerken dat ik dat laatste niet in de koffie gebruik. En in de donkerste krochten van mijn handtas huist al maanden een 3D bril. Je weet nooit wanneer die nog eens van pas komt.

Goed, wederom een lange introductie om te vertellen dat ik een tas maakte. Meestal maak ik wat in het Engels een 'tote' genoemd wordt, of anders een 'messenger', maar dit lijkt zowaar op een handtas. Wacht, laten we het 'purse' noemen, want je hoort er niet bij als tas als je  geen Engelse naam hebt.  Deze pin gold als inspiratie. Toen ik hem zag, wist ik meteen hoe ik het zou doen. Ik heb hier een lap vilt besteld en na enig heen en weer gemail (het moet speciaal gemaakt worden) kreeg ik ongeveer  wat ik wilde. Een volgende keer zou ik vragen of er meer blauw in mag.

Het suede voor de hoekjes kocht ik op het Stoffenspektakel. Ik neem mij iedere keer weer voor om niet meer naar zo'n deprimerende hal met verschrikkelijke stoffen te gaan, maar ga toch steeds weer op het nippertje voor de bijl. Hoe het leren riempje bij mij gekomen is, weet ik niet meer.  Als iemand weet waar ik dat kan krijgen, hou ik mij warm aanbevolen.  De leren hengsels kocht ik hier.  Ik voerde het geheel met denim, dat piept er nog net een beetje uit. Wat is 'ie mooi, hè?

Honeycomb cowl

Sinds ik het breien heb ontdekt voel ik mij een bekeerling, een born again knitter. Ik meldde mij aan bij Ravelry en abonneerde mij op nieuwsbrieven van New Stitch a Day.  Nu is dat laatste wel wat overdreven, want hoewel zeer gedreven (u weet hoe dat gaat met bekeerlingen) ,is er nog een aantal andere interessegebieden in mijn leven buiten breisteken om.

Dat neemt niet weg dat ik inmiddels kabels heb leren breien (hier even kijken, dan kan u het ook), iets wat de frambozensteek heet onder de knie heb en een col in een honingraatmotiefje heb gebreid.

Nou zit die col me niet lekker. Prachtige wol, maar het zit overal. Mijn bank zit onder de ecru haren en je kan 'em dus niet aan. Tenzij je wilt dat iedereen denkt dat je een angorakat hebt aangeschaft en daar ongezond veel mee knuffelt. Maar ik wil niet dat mensen denken dat ik een angorakat heb, en een poezenblog schrijf en naar poezenwedstrijden ga. Oh? Ik draaf door? Nou ja, ik wil gewoon geen witte haren, noch anderkleurige haren, op mijn kleren en mijn bank. 

Wel een fijn steekje en een mooie zachte col. De randen waren niet zo netjes als ik graag gezien heb en daar heb ik een dubbel rijtje vasten (?) langs gehaakt. Dat had ik dan weer afgekeken in de winkel bij Inti (handgebreide truien door Peruviaanse vrouwen die Dolores Maria heten en dat dat dan ook op het etiket staat en die lieve Dolores kan van dat breien net het hoofd boven water houden, maar hier hangen ze voor tweehonderd euro plus in de winkel. Oh? Ik draaf door?)

I have knitted another cowl. A beauty I guess in a very becoming honeycomb stitch. The thing is: it's very hairy. I don't want people to think I have gone wild with my angora cat. I don't have an angora cat, nor would I ever think of getting one. So it's unwearable, but nice to look at. I did some crochet to make the edges more firm, something I copied from some very expensive handmade shawl I saw in  the store. 

What Sundays should be made of....

Zo zouden zondagen moeten zijn. Hetty van Lightbluegrey kwam langs met lieve dochter M. Vlak voor de vakantie ontmoetten we elkaar voor het eerst. Toen was het een beetje spannend, we kenden elkaar immers alleen via wederzijdse blogs. Nu keken Lauren en ik reikhalzend uit naar het bezoek uit Rotterdam, we hadden het beide de vorige keer zo leuk gevonden.

Zou het altijd zo zijn? Zou je lijken op je blog? Met Hetty klikt het in ieder geval geweldig en met onze meisjes ook. Jammer dat ze ver weg woont. Na de lunch, die door de kinderen bij lange na niet zo lekker gevonden werd als door de kok (maar ja, ik lach ook het hardst om mijn eigen grappen), gingen we wandelen in de Waterleidingduinen.

Een wandeling in de Waterleidingduinen is safari in eigen land. Je kunt damherten met enorme geweien en reeën tot op drie, vier meter afstand naderen. En ook al hebben we ze al zo vaak gezien, gewoon wordt het nooit. Jammer genoeg lieten we beide ons fototoestel thuis liggen...

De middag was te kort. Zo kort dat M. haar schoenen verstopte omdat ze niet naar huis wilde! Wel heb ik iets om na te genieten. Hetty maakte voor mij zo'n prachtige leren stalentas als ze al liet zien op haar blog. Het is helemaal haar stijl. Slim van eenvoud. En ook al vind ik haar vriendschap een cadeau op zich, ik ben wel heel blij met mijn tas!

Maak een Piet, of niet...

Alles naait en schrijft, heel België is één groot - nee hier houdt de gelijkenis met het gedicht van Campert op- literair creatief festijn. En ik? Ik naai, borduur, quilt, brei, maak poppen, teken niet onverdienstelijk en doe mijn eigen stunts, maar schrijf -vooralsnog- geen boeken.  Wel schreef en tekende ik een patroon. En dat patroon dat geef ik weg.

Zo maar, omdat Dieuwertje Blok weer in het land is en daar gaat ons aller kinderhart sneller van kloppen. Een maandje geleden opende ze een hardloopwedstrijd bij ons in het dorp, weliswaar in haar hoedanigheid van ambassadeur voor de Hartstichting, maar toch. Als Dieuwertje opduikt, dan weet je dat het niet lang meer duurt. Hij komt, hij komt.

En heeft u nu ook zin om zo'n Pietje te maken, klik dan gauw hier voor het patroon en de beschrijving.  (En heeft u toevallig zin om een boek uit te geven, stuur dan gauw een mail naar het adres rechts in de zijbalk.)

Why it is so silent over here...

 Wollen deken, houten klossen, buiten waait de wind om het huis...Vervlogen dagen.                            

Woolen blanket, wooden bobbins, outside the wind is hauling. Days gone by...

Knitting is the new yoga

Knitting is the new yoga, las ik ergens. Yoga vind ik niks, hoewel ik mij ooit geheel vrijwillig aangemeld heb voor zwangerschapsyoga bij het Geboortecentrum in Amsterdam. Beatrijs Smulders was in die dagen een begrip in zwanger Nederland, dus ik waande mij in goede handen. Dat ons kind uiteindelijk verlost werd door Bart de Graaf doet daar niet aan af. Serieus, de verloskundige van dienst was een man -dat heb ik weer, dacht ik- en heette Bart de Graaf. Moeder en kind maken het al dertien jaar prima, dank u.

Maar yoga, dat is een heel ander verhaal. In een spaarzaam verlichte ruimte zat ik met tien andere zwangere vrouwen, voornamelijk uit het alternatieve, culturele en creatieve circuit van Amsterdam eind jaren negentig. Het toppunt was iemand die experimenteel theater maakte omdat ze haar buik vol had van teksttheater. En  dan was ik er ook. Nuchter, maar doodsbenauwd voor de bevalling en zwanger zijn vond ik toevallig ook nog eens verschrikkelijk. Niet helemaal de doorsnee Beatrijsganger, zeg maar.

En toen sprak de yogajuf de magische woorden: "Boor je staart in de aarde en maak met je kruin een lijntje naar de kosmos". Die doet het nog steeds goed op feesten en partijen, maar ik had geen idee! Ik heb de cursus netjes afgemaakt en vond de ontspanningsoefeningen met de zalvende stem van de limburgse juf ook nog wel fijn ("nee, nee, nee, niet in slaap vallen, dat is niet de bedoeling"), maar daar hebben yoga en ik voorgoed afscheid genomen.

Lang verhaal om aan te kondigen dat ik een col voor Lauren heb gebreid. Hij was in minder dan een week tijd af. Korte termijn yoga. Ik volgde dit patroon en breide met Artesano Aran, wat voor de helft uit Alpaca bestaat en dus lekker zacht is. Ik vond het breien met pennen 6 nog helemaal niet zo fijn. Het gaat wel heel snel, maar het is ook een beetje lomp. En nu ga ik mijzelf kabels leren breien. 's Kijken of het dan nog steeds zo zen is om op de bank te breien!

Knitting is the new yoga, I read somewhere. I don't like yoga. I practised it a little while when I was pregnant with our eldest son, but when the teacher said things like " drill your tail in the earth and let the crown of your head make a connection with the cosmos", I was completely lost. But I like knitting. I knitted a cowl for our daughter, following this pattern. I used wonderful yarn, Artesano Aran, which is half wool, half alpaca and incredible soft. 

The hunt

Het is herfstvakantie, altijd een lekkere rommel-maar-raak vakantie. Hoewel ik een lang weekend New York bijzonder warm aanbevolen heb bij mijn wederhelft, bleven wij gewoon thuis. Tallina van den Hoed, kookschrijver bij de Volkskrant, etaleerde eerder deze week haar afschuw van stoeiende kinderen in hopen blad, maar wij houden daar wel van. Zij bracht haar herfstvakantie door in een all-inclusive oord. Dat komt dan weer heel dicht in de buurt van mijn idee van de hel.

De Kennemerduinen liggen hier om de hoek en daar gingen wij op jacht. Dat ziet er overigens heel vriendelijk uit.

Valentijn vond de hoofdprijs. De koningin van het herfstbos, de hoofdprijs van onze jacht. 'Eat your heart out Tallina'. 

En er was meer. Zij weet alles van hun namen en eetbaarheid, wij bewonderen alleen. En we hebben een stinkzwam laten ontploffen. Ik heb geen idee of ik daar allerlei natuurgenieterswetten mee overtreed, maar wij wonnen dikke bonuspunten bij de kinderen ("Ieuw...")  en dat is natuurlijk ook wat waard!

Thuis aten we pasta met paddestoelen. Nee joh, gewoon uit een plastic bak van de supermarkt. Seizoensmelange heet dat dan. En Tallina schrijft overigens best aardige stukjes, hoewel de woorden "gekruide tofublokjes" net iets te vaak vallen. 

 Autumn break. We took some time to do autumny things like hunting for mushrooms. Just to admire though, although it was nice to impress the children by letting these stinky ones explode! Finding the fly amanita (the red one with white spots on it) is like winning the lottery. Is that someting typically Dutch, I wonder? Please let me know! Isn't this the best way to spend your Autumn break?

Reputation ruined.

Een paar weken terug liet ik hier de wol zien die ik in een impulsieve bui kocht. Het leek me wel wat om 's avonds op de bank met tikkende pennen te breien. En dat was het ook. Ik had niet voorzien dat het nog zeer heftige reacties zou oproepen. De man van mijn beste vriendin sprak de hilarische -althans ik mag aannemen dat ze met dat sentiment zijn uitgesproken- woorden: "Als jij ook gaat zitten breien, ga ik bij je weg".

Geen zorgen, mijn liefje is er nog...

Nou is breien ook wel ontzettend tuttig, om van haken nog maar te zwijgen. Dat deed ik trouwens ook. Haken, niet zwijgen. Ik haakte een randje langs de kanten omdat het anders ook maar gewoon een lange gebreide lap was. En nu is 'ie af. Ik zal het nog missen, het breien. 

I finished my shawl in much less time than I would have expected. Although the kind of corny reputation of knitting I really enjoyed sitting at the couch at night and let the needles tick. The reputation of crochet is even worse, at least in my opinion, but I did it anyway. I crocheted the whole edge. Who cares about reputation anyway. Although, apparently my best friend's husband does, he acclaimed to leave his wife whenever he finds her knitting.... Hilarious!

Happy Birthday Lauren

Vandaag is het acht jaar geleden dat onze dochter werd geboren. Een meisje, ik zag het aan het gezicht van haar vader, nog voor ik haar zag. Ze huilde drie maanden lang, hield daar op eerste Kerstdag mee op en besloot verder niet al te veel tranen meer te vergieten. Een stoere, dat is ze. En een lieve, een creatieve, een sportieve, een gezellige, en vanaf vandaag; acht.

Wie hier al langer meeleest weet van onze gewoontes. Dit is de verjaardagstekening voor dit jaar. Eerder maakte ik deze en deze en nog veel meer in het pré-blog tijdperk. Natuurlijk werden ook de uitnodingen weer zelf gemaakt. Simpel, vrolijk, stoer en neon. Net als de traktaties, naar dit idee.

Heel simpel, je bedrukt dun printerpapier, naait twee randjes vast, vult ze en naait ze weer dicht. Dat was althans het oorspronkelijke idee. Maar je dacht toch niet dat ik zakjes popcorn onder de naaimachine door ging halen? Een klein stukje masking tape werkt ook prima. 

Lauren turned eight today! Eight years ago I could see in the eyes of her father that it was a girl. Our third child cried for three months on a row. On Christmas day the crying stopped and she decided that she had shed enough tears for a long time. A tough one, she is. And sweet, and creative, and nice to have around, and sporty, and, since today, eight. As usually I made a drawing for her birthday and invitations for her friends. Here I found the idea for the treats.

Poems and Prints

In de nacht van 28 op 29 september sloten kunstenaar Willem Snitker en dichter/journalist John Schoorl zich op bij boekhandel Blokker. Een nacht lang improviseerden zij, de kunstenaar met zijn drukken en de dichter met zijn poëzie. 

Als trouwe klant van deze boekhandel had ik hierover gelezen in de nieuwsbrief, maar er verder niet meer aan gedacht. Toen ik vandaag langsliep en mijn oog op Charlotte Dematons' Nederland viel en er even in bladerde, trof ik daar twee printen aan die Willem Snitker daar als verrassing voor de koper had ingestopt. Hoewel ik van plan was dit boek volgende week, tijdens ons traditionele kinderboekenweek uitje te kopen, aarzelde ik natuurlijk geen moment meer. 

In de begeleidende brief vroeg Willem Snitker mij mijn waardering per mail te blijken, maar ik vond het ook leuk genoeg om met u te delen. Twee prenten zijn mogelijk meer dan de bedoeling van de kunstenaar was, maar de eigenaar van de boekhandel vond dat het lot nu eenmaal zo beslist had.

Beste meneer Snitker, ik vind uw prenten prachtig. Krachtige, doch sierlijke vrouwenlichamen. Ze zullen een mooi plekje bij ons krijgen. Ik hoop dat de andere tien prenten ook zo goed terecht komen. Voor wie dit ook zo prachtig vindt, de printen en gedichten die tijdens de nacht gemaakt zijn,  zijn verkrijgbaar bij boekhandel Blokker. 

A poet and a artist locked themselves in at the local bookshop and made prints and poems all night long. As a surprise, Willem Snitker, put twelve of his prints randomly in some books. As I was browsing around, I found the prints in a book (which I was interested in anyway) and I, off course, immediatly bought it. I was so happy. They are powerfull prints in a bold color. We will cherish them for sure!

Knitting, really?

Het moet begin jaren tachtig geweest zijn, of misschien zelfs wel eind jaren zeventig dat ik voor het laatst breinaalden vastgehouden heb. Dat is dan ook meteen hoe ver ik ooit gekomen ben. Klasgenoten breiden afschuwelijke truien, maar daar heb ik me altijd verre van gehouden. Jammer jongens, niet alle mode komt terug.

Ik heb breien sindsdien het toppunt van truttigheid gevonden, maar sinds Ravelry en de terugkeer van prachtige echte wol, kom ik langzaam op mijn schreden terug. Bovendien is breien een stuk socialer dan in je uppie boven zitten naaien. Toen ik in Haarlem deze prachtige wolwinkel vond, hoefde ik ook niet lang meer na te denken.

Opzetten kon ik nog en een dubbele gerstekorrel ging ook nog wel lukken. Daar houdt mijn stekencompendium ook wel op. Een sjaal gaat het worden. Een beter beginnersproject is er immers niet. Ik zal u op de hoogte houden.

Knitting, it must have been in the early eighties, or even the late seventies since I've been holding a pair of knitting needles. I never finished a sweater though. But lately all you guys are very much into Ravelry and besides that, I long for some crafting that allowes me to be a bit more socially involved. I ran into a wool shop in Haarlem and discovered an amazing collection. 

I still knew how to cast on and decided on a very simple 'moss stitch' shawl. I will keep you posted on how I'm doing with it. 

Circus and maths

Misschien had u al die tijd de indruk dat ik een wiskundemeisje was. Ik zou niet weten waarom, mijn blog geeft niet veel aanleiding om dat over mij te denken, maar soms heb je een beeld van iemand. Lezers die denken dat ik een wiskundemeisje ben, en graag in die veronderstelling willen blijven, moeten hier niet verder lezen.

Ik moet u namelijk iets bekennen. Ik heb driehoeksangst en paralellogramfobie. Niet handig voor een quilter.  Tijd voor therapie dus, ofwel een half square triangle quilt. Dat is natuurlijk eigenlijk de boel bedotten. Eerst snij je vierkanten en vervolgens halveer je die over de diagonaal (toch een wiskundemeisje?).  Ik heb de top gequilt met perlé garen dat veel dikker is dan het normale quiltgaren en een mooi effect geeft. De achterkant is heb ik in hetzelfde patroon doorgepit met datzelfde garen. Ik omdat ik niet van mini quilts houd, heb ik er een kussenhoes van gemaakt.

En kom; 'circus in town', zoals ik het quiltje heb genoemd, klinkt een stuk beter dan half square triangle quilt.

I have this fear of triangles. Not very convenient for a quilter. I decided to get some therapy, better known as 'half square triangle quilt'. I quilted the top (as wel as the wholecloth back) with perlé yarn. The colors reminded me of these vintage circus girls. 

Pinterest Project

Pinterest wordt door iedereen luid bejubeld, en terecht. Ook ik pin me suf, opdat wij niet vergeten. Maar uiteindelijk is die hele pinnelarij natuurlijk begonnen om de inspiratie, die tot een wezenlijk project zou moeten leiden. Elisanna riep de "pin per week" al in het leven, maar dat is mij een iets te ambitieus plan.

Mijn nieuwe handtas vroeg om handtashulpjes, ter voorkoming van de rotzooi zoals in mijn oude handtas. En als mijn nieuwe handtas iets vraagt, wie ben ik om niet te luisteren? Ik maakte de 'zippered pouch with a gusset' van How About Orange (die 'em weer zag bij Craft Passion) Geen flauw idee hoe de gusset in het Nederlands heet, maar ik ben er wel weg van. Man, wat een ruimte in zo'n klein beursje! Voortaan heb ik altijd alle bibliotheekpassen, museumjaarkaart (van het goede jaar), klantenkaarten en al die andere passen die mijn gewone portomonnee te dik maken, voorhanden.

Mijn nieuwe handtas sloeg een beetje door toen er ook nog om een pasje voor de spaarkaarten werd gevraagd, maar ik ben een toegeeflijke eigenaar. Spaarkaarten heb ik nog maar zeer recent. In tegenstelling tot onze vermeende volksaard huldig ik al jarenlang het principe 'gratis bestaat niet en goedkoop is verdacht'.

Toch spaar ik ineens glazen bij de Hema, stempels bij Sissy Boy en laat ik de schoenenwinkel in het dorp telkens een nieuwe kaart aanrukken bij een volgende schoenenaankoop. Toen ik vervolgens al die rondslingerende groene kaartjes in fruitmand, keukenla en pianoboeken eens bij elkaar ging leggen, leidde dat zomaar tot dertig euro korting op nieuwe kinderschoenen. Dertig euro, dat is serieus geld. En wat betreft die glazen; het lijkt wel of we hier wekelijks twee joodse bruiloften verzorgen. Vandaar.

Pinterest should not only lead to pinning inspirational stuff, but also to actually making them. My new purse could use some organizing items for cards and such. I made the zippered pouch with a gusset as seen on How About Orange (who saw it at Craft Passion by the way). I gave my own folksy touch to it.