Felt and leather

"Laat mij uw tas zien en ik vertel u wie u bent".  U kent ze vast ook, die moeders die als wandelende eerstehulppost door het leven gaan. De moeders die arnica, pleisters, paracetamol én een snoepje tevoorschijn toveren als andermans kind zich een buil valt. De eigen kinderen van dit soort moeders vallen namelijk helemaal niet, daar zijn ze veel te voorzichtig voor. Denk ik.

U raadt het al, ik ben niet zo'n moeder. Heel soms heb ik zowaar een pleister bij me, maar meestal krijgt een gewonde patiënt een sok om het bloeden mee te stelpen. Die sok zit  op onverklaarbare wijze wél in mijn handtas en een kusje voor de schrik is altijd leverbaar. Ik kan u doorgaans ook aan suiker, koffiecreamer en Pokon helpen. Waarbij ik wil opmerken dat ik dat laatste niet in de koffie gebruik. En in de donkerste krochten van mijn handtas huist al maanden een 3D bril. Je weet nooit wanneer die nog eens van pas komt.

Goed, wederom een lange introductie om te vertellen dat ik een tas maakte. Meestal maak ik wat in het Engels een 'tote' genoemd wordt, of anders een 'messenger', maar dit lijkt zowaar op een handtas. Wacht, laten we het 'purse' noemen, want je hoort er niet bij als tas als je  geen Engelse naam hebt.  Deze pin gold als inspiratie. Toen ik hem zag, wist ik meteen hoe ik het zou doen. Ik heb hier een lap vilt besteld en na enig heen en weer gemail (het moet speciaal gemaakt worden) kreeg ik ongeveer  wat ik wilde. Een volgende keer zou ik vragen of er meer blauw in mag.

Het suede voor de hoekjes kocht ik op het Stoffenspektakel. Ik neem mij iedere keer weer voor om niet meer naar zo'n deprimerende hal met verschrikkelijke stoffen te gaan, maar ga toch steeds weer op het nippertje voor de bijl. Hoe het leren riempje bij mij gekomen is, weet ik niet meer.  Als iemand weet waar ik dat kan krijgen, hou ik mij warm aanbevolen.  De leren hengsels kocht ik hier.  Ik voerde het geheel met denim, dat piept er nog net een beetje uit. Wat is 'ie mooi, hè?