Om te janken zo mooi....

Schaatsen bij Zuiderwoude, Waterland-Oost. Zoete nostalgie. Als tiener schaatste ik hier met mijn ouders, of met jongens van school... Vier jaar geleden stonden we hier al met ons eigen gezin op het ijs,  en dachten we dat het best eens de laatste keer kon zijn dat de jongens met hun pake op het ijs stonden. Misschien merk je daaraan wel dat je zelf ouder wordt; als je ouders besluiten dat sommige dingen mooi geweest zijn. Mijn moeder had eerder deze week eigenlijk besloten de schaatsen aan de wilgen te hangen, maar na enig aandringen stond ze toch weer op het ijs.

Vandaag schaatste ik hier met Lauren, Valentijn én mijn ouders. Onze middelbare scholier moet morgen of overmorgen zijn hart nog maar even ophalen. Want dat doen we. Ons hart ophalen, want dat hebben we verloren aan het ijs!

Skating in Zuiderwoude, sweet nostalgia. I used to skate here as a teenager with my parents, or with boys from school... Four years ago we were here with our own family on ice and the thought of 'maybe it's the last time the boys skate with their grandfather' crossed our minds. Getting older is the most obvious when your parents decide it's time to avoid certain, slightly risky activities. 


But today I skated with Lauren, Valentijn and both my parents. Casper will have to take another chance in the weekend 'to collect his heart' (as the Dutch say), because we all lost our hearts to the ice.