Voor meisjes van dertien

Naarmate de kinderen ouder worden geven ze vaker geld aan een jarige. Ze krijgen ook vaker geld trouwens. Valentijn en zijn beste vriend gaven een feest en in plaats zich over te geven aan een afterparty toen de gasten weg waren en wederzijdse ouders nog een fles opentrokken, zaten ze als een pasgetrouwd echtpaar hun geld te tellen. Rijke stinkerds!

Jongens zitten er niet mee om geld te geven in rommelige envelop van achter uit de la. Meestal schrijven ze er nog net de naam van de jarige op en in het allerbeste geval nog 'gefeliciteerd'. Ik vind dat niet echt leuk, en doe nog wel eens een poging met een foto of zo, maar meestal laat ik het lekker gaan. Toen Valentijn echter uitgenodigd werd bij een meisje uit zijn nieuwe klas, zag ik mijn kans schoon. "Is het nog cool om iets zelfgemaakts te geven", checkte ik nog even. Hij dacht dat meisjes in de brugklas dat nog wel konden waarderen.

Paar euro erin en klaar. Toen ze later bij ons kwam 'chillen' bedankte ze me heel lief. "Ik vind het echt heel mooi en neem het elke dag mee naar school", maar dat kon ook zomaar iets met de gever van het cadeau te maken hebben....

Echt 'baas'

Mijn kennis over IJsland ging tot voor kort niet veel verder dan Reykjavik, Björk (it's oh so quiet in IJsland) en geisers.  Aangezien ik een warm bad in mijn eentje veruit verkies boven een geisers in gezelschap had ik ook geen animo om die kennis uit te breiden, ware het niet dat ik mij in de 'lopapeysa' heb gestort. 

Dat is geen nieuwe Scandinavische thriller, maar een trui. Liefhebbers van The Killing zullen zeggen: "Wat is het verschil?". De lopapeysa is de traditionele IJslandse trui, die trouwens helemaal niet zo traditioneel is. Een jaar of zestig geleden zijn ze IJsland deze truien gaan breien, geïnspireerd op de kleding van de Groenlandse Inuit. Dat zijn eskimo's, maar dat is geloof ik niet aardig om te zeggen. Puik staaltje IJslands jatwerk.

Ik wilde een warm vest voor mijzelf breien. Bij voorkeur om in te schaatsen, maar bij onstentenis van ijs ook prima voor gewoon. Dat de winter maar niet wil komen, betekent niet dat ik het niet koud heb. In minder dan een maand breide ik een trui (laat dit huzarenstukje even tot u doordringen.)  Een trui is geen vest, dat weet iedereen. Maar ik breide een trui met het voorgenomen plan deze later door midden te knippen tot een vest. Nog nooit een trui gebreid en meteen maar de schaar erin. Ambitieus plan. 

Ik nam de steken op en breide een i-cord, een soort gepunnikt randje, waar de dubbeldeelbare metalen rits heel mooi in verdwijnt, als kostte dat laatste bloed, zweet, tranen en vingertoppen omdat ik hem er ten langen leste maar met de hand heb in genaaid. Dat het langzaam verlopende garen breedtestrepen maakt is niet persé een aanwinst. Ik had liever traditionele IJslandse wol gehad. Goedkoop en kriebelig, maar wel heel warm. Van de restjes maakte ik een bijpassende muts. Ik volgde dit patroon, maar veranderde de pas. Hier kun je zien hoe. 

Ik vind mezelf echt een 'baas' dat ik dit gemaakt heb, om maar eens een leenwoord uit de jeugdtaal te gebruiken. Je schijnt het met een 'z' te moeten schrijven, maar ik ben niet helemaal van Lotje getikt. De kinderen (9, 12 en 14) lenen op hun beurt trouwens ook wel eens iets uit het verleden. Onder invloed van de serie Ramses is de Shaffycantate hier veelvuldig te horen. 

I knitted a 'lopapeysa' in less than a month. I'm very proud of myself for steeking it, knitting an i-cord en placing a almost hidden double metal zipper. I used this pattern, but changed the yoke. Here you can find the chart for the yoke. 

Tamme breister

Vorig jaar ontdekte ik het breien. Een paar sjaals en cols later was de winter over en taande de interesse danig om in oktober weer net zo hevig op te vlammen. Breien is, wat iedereen ook wil beweren niet hot. Ja, op Ravelry wel ja, maar ik vermoed dat klaverjassen ook vrij populair is bij daartoe opgerichte vereningingen. Maar wees gerust. Ik laat lantaarnpalen en ander straatmeubilair gewoon met rust en brei uitsluitend thuis. Als je geen wildbreier bent, ben je dan een tamme breier of een gecultiveerde breier?

Ik heb veel geleerd sinds ik de pennen weer opgepakt heb. Zo kan ik nu op een rondbreinaald breien, meerderen en minderen op allerlei manieren, een  'kant'-patroon breien en -tromgeroffel lijkt me gepast- heb ik een vest voor Lauren gebreid. Natuurlijk zag ik pas op de computer dat op de foto's de zoom naar binnen valt, maar ik kan naar eer en geweten zeggen dat dat niet aan slordig breiwerk ligt. Van het garen (Malabrigo Rios Paris Night) dat over was en nog een beetje van een ander project, maakte ik nog een muts.

Ik ben nu een project gestart voor mijzelf. Een IJslands vest, met een rits. Dat houdt in dat ik eerst een trui in het rond brei en dat ik daar vervolgens dwars doorheen geknipt. Dat klinkt verknipt, maar zo schijnt dat te moeten.

Last winter I learned how to knit properly. I knitted a few scarfs and cols and when the spring came I never bothered again. And then came October and I was smitten again. I learned a lot since, how to knit in the round, several ways of increasing and decreasing, how to knit lace and I knitted a cardigan for Lauren in wonderful Malabrigo Yarn.

Gelukkig Nieuwjaar en origami

In de eerste plaats: Gelukkig Nieuwjaar.
Valt het u ook op dat niemand dat meer zegt?  De Beste Wensen, die krijg ik wel veel toebedeeld, waarvoor dank. Prettige Kerstdagen deden ook nauwelijks nog de ronde, daar is het laffe 'Fijne Dagen' voor in de plaats gekomen, meestal gevolgd door het woordje 'nog'. Juist door die toevoeging krijg je het gevoel dat je het hele jaar nog even goed moet maken in dat laatste weekje, maar dat dat feitelijk onbegonnen werk is. Dan wou ik bijna dat ik in Amerika woonde en de hele dag kon 'Merry Christmas' kon roepen. Misschien kon ik de neiging om er 'ho, ho, ho' achteraan te plakken niet eens onderdrukken. Op Oudejaarsdag, maar ook alleen dan, gaat er niets boven Oostenrijk. U moet toegeven; ein guten Rutsch maakt heel korte metten met een 'goed uiteinde'.

Maar eigenlijk ging ik het over origami hebben. Origami en ik gaan al een tijdje terug. In 1978 (wát?) kampeerden wij in Grindelwald. De camping keek uit op de Eiger Nordwand en dat was ook de reden dat de meeste kampeerders daar bivakkeerden. Hoewel wij er met een degelijke Alpenkreuzer stonden, wemelde het er van de polyester koepeltentjes. Dat was toen nieuw.

Die koepeltentjes werden bevolkt door Japanse bergbeklimmers. Die genoten niet alleen van het uitzicht van de Eiger, maar waren ook van plan deze te beklimmen. Het zou goed kunnen zijn dat het deze ontmoeting is geweest die mijn broer heeft geïnspireerd om alles van Reinhold Messner te verslinden. Ik liep ook toen al niet zo gauw warm voor sportieve prestaties, maar  wel voor de gekleurde vouwblaadjes die ze bij zich hadden.

Ik nam in die tijd mijn poezie-album mee op vakantie. Zodat een Brabants vakantievriendinnetje daar 'romel-de-bomel-Petra-zit-in-de-koekjestromel' in kon schrijven. Ja, dat wil je niet missen. Ik rook een buitenkansje toen ik al die Japanners zag. In mijn beste Engels (ik was negen, hè) probeerde is ze het concept poezie-album uit te leggen én dat ik daar graag een origami-achtige bijdrage in zag. Met Chinese tekens erbij. Wist ik veel. Ik kreeg mijn zin.

Een jaar eerder, in Engeland, moest ik de fijne kneepjes van die taal nog onder de knie krijgen. Toen mijn broer en ik in een campingwinkel allebei een tennisbal mochten kopen en de mijne niet stuiterde, wisselde ik deze razendsnel om met mijn broer (oh, de voorrechten van een eerstgeborene) en stuurde hem terug. "Zeg maar; notting goet stoot, dan krijg je wel een nieuwe". Niet veel later stond mijn broertje huilend buiten met nog steeds dezelfde lamme tennisbal. "Ze begrijpen me niet".

Maar ik dwaal af. Zoals wel vaker. We waren dus in Zwitserland, waar de Japanse bergbeklimmers niet alleen in mijn poezie-album schreven, maar mij ook kraanvogels en pingpongballetjes leerden vouwen. En  gaven ze me een stapeltje van die mooie blaadjes mee voor thuis.

De liefde is nooit over gegaan. Voor een feestje maakte ik deze Japanse brocade ballen, die ik later ophing op Lauren's kamer. In rood en wit ook leuk voor in de kerstboom, maar dat is een beetje te laat. Misschien voor alle die-hards die tot Maria Lichtmis tegen steeds kalere takken aankijken. Zie hier hoe u ze maakt.

In 1978 I learned how to fold origami cranes on a campsite in Grindelwald, Switzerland. Japanese climbers brought little origami papers. I loved it rightaway and never stopped loving it. Make your own Japanese brocade balls.