Over krukken en ritstasjes

Edit: Het nu volgend stuk is volgens mijn vaste meelezer -lees man- volstrekt onbegrijpelijk. Wat ik eigenlijk subtiel duidelijk probeerde te maken dat ik vreselijk zielig ben met m'n krukken en gescheurde enkelbanden en enorme stromen steunbetuigingen kan gebruiken.

Jongens, dolle boel hier. Meters sneeuw, 'sehr gute Pulver', heerlijke Apfelschnitte, Gulaschsuppe en Tirolerkitsch. Ja, mocht je willen. Mocht ík willen. En ik wil dat! Want hoewel ik bijzonder onverschillig tegenover sport in het algemeen sta, ben ik dol op sporten die je 's winters kunt doen. Nou ja, gewoon dol op sneeuw en ijs. Ik doe natuurlijk niet aan curling of met zo'n geweer op je rug je de pleuris langlaufen, nee gewoon schaatsen en skieën.

Maar. Nog eens: maar. Skieën doe ik al jaren niet meer. In 2004 braken mijn beide knieën als lucifershoutjes af,notabene op een blauwe piste. Op de eerste dag van onze skivakantie. Het was prachtig weer, dus we besloten te blijven. Ik werd iedere ochtend door een snoepje van een ambulancemedewerker opgehaald om meteen in het medisch centrum van Avoriaz aan mijn herstel te werken en mijn man skiede er lustig op los. 's Middags troffen wij elkaar voor een lange lunch en bleef ik achter op het terras en kletste bij met andere krukken. Omdat het bepaald niet mijn eerste vlekje op mijn medische wintersportstaat was, vond mijn man het wel mooi geweest. Bovendien is skieën met drie kinderen een tikje boven ons budget. Kinderen thuislaten? Geen optie, dat sneeuw- en ijsgen is een heel dominant gen.

Schaatsen dan maar. Nou, ik weet niet hoe het uw contreien is, maar hier ligt geen ijs. En dat is maar beter ook. Mijn begeleiders -edit krukken-  houden niet van ijs, laat staan van schaatsen.

Dus dat is naaien met linkervoet, online meer stof bestellen voor de quilt van Lauren die als gevolg van het aan huis gekluisterd zijn al aardig vordert en je verbijten. Het is prachtig weer en ik zit binnen. Boehoe. Niks lente, niks zomerjurkjes. Ik wil gewoon een herkansing. Nog een vorstperiode over een paar weken als ik ook weer een beetje ronddartel. Mmm, wishful thinking. Ik kijk nog maar eens uit het raam. 

Ik weet hoe dol u allen bent op ritstasjes. Ik maakte er ook een, van vilt. De vilten voering naaide ik met de naaimachine, maar de buitenkant met een hand.  Had ik een metalen rits gehad, dan had ik die zeker gebruikt, maar al met al is het zo gek nog niet geworden. 

I'm longing to enjoy the snow and the lovely weather outside, but I teared off some of the ligaments in my ankle and I'm basically stuck inside. So I made an Alp inspired zipperpouch to chase away my grumpiness about it. I sewed the zipper and de felt lining with the sewing machine, but did some hand apllique and closed the pouch by hand as well. With a blanketstitch.