Over trouwen en sjaals breien

 Trouwen is het leukste, meest romantische, duurste en verreweg het handigste wat ik ooit heb gedaan. Het komt direct na leren zwemmen en mijn rijbewijs halen op mijn lijstje van Handige Zaken in het Leven. Als ik zo'n lijstje had tenminste.
Echt, trouwen is reuze handig. Niet omdat ik door mijn verbintenis ineens een heel handige achternaam heb die ik nooit hoeft te spellen. Diezelfde achternaam kreeg ik bij mijn geboorte. Van Dijk; het komt vaker voor dan je denkt. Ik gebruik dus nog steeds mijn meisjesnaam. Het is ook niet vanwege de cadeaus die je krijgt. Al zaten wij dik in de vrienden toen we trouwden en de meeste van die vrienden nog dik in de slappe was.

Nee, het is zo handig omdat je voorgoed verlost bent van de vraag hoe je 'hem' noemt. Er zijn situaties waarin alleen het noemen van zijn naam amper bijdraagt aan de duidelijkheid. Tot een jaar of dertig, vooruit ik doe er nog vijf bij, is het prima om 'mijn vriend' te zeggen. Daarna wordt het toch een beetje krampachtig.  Alsof je wilt vasthouden aan een voorbijgegane jeugd. 'Mijn vriend', dat zeggen meisjes op de middelbare school. Vooral meisjes die op hun vijftiende voor minstens anderhalf jaar aan de eerste de beste blijven hangen. Het zijn dezelfde meisjes die het op hun zeventiende over hun schoonouders hebben als ze het over de ouders van de puber in kwestie hebben.  Er zijn natuurlijk ook volksstammen die het over 'mijn vriendje' hebben. Gewoon een week of wat verkering met een pukkeljoch. Toen ik zelf eenmaal een vriendje had, was het erg in zwang om hem 'mijn vent' te noemen, ook erg. Maar goed, als de relatie serieus wordt, wordt het vriendje een vriend. "Ik ga samenwonen met mijn vriend", klinkt nog heel logisch, maar "Mijn vriend is met zijn zoons naar Ajax", klinkt pathetisch. Gewoon trouwen. Dat je man met z'n zoons naar Ajax gaat, is een bijkomstig voordeel. (Anders moet je zelf.)

Er zijn er ook die het over 'mijn partner' hebben, of het tenenkrommende 'levenspartner' gebruiken. Persoonlijk heb ik altijd het gevoel dat ze me duidelijk proberen te maken dat ze een partner van hetzelfde geslacht hebben. Maar het kan nog veel erger. Zoals er thuisblijfmoeders zijn die zichzelf gezinsmanager noemen, zo zijn er ook mensen die het over 'mijn echtvriend' hebben. Of 'wederhelft'. Sommige mannen vinden het zeggen van 'moeder, de vrouw' een goede reden om te trouwen. Ik ken zelfs ongetrouwde mannen die dat zeggen. En ermee wegkomen. Niet de mijne, dat wil ik wel even genoteerd hebben. 'Significant other', ook een hele erge.

Trouwen is reuze handig, dat snapt u nu. Om elk misverstand te voorkomen, kun je gewoon zeggen: "Dit is mijn man". In sommige kringen vindt men dat heel volks en spreekt men liever van een echtgenoot, maar ik vind het heerlijk om 'mijn man' te zeggen. Want dat is hij namelijk. Ik vind het ook fijn als hij het over zijn vrouw heeft. Want dat ben ík namelijk.

Ongetrouwde manzeggers zijn er ook. Dat zou ook mijn optie zijn als ik niet getrouwd was. Maar trouwen is leuker en romantischer en duurder. Anders rest alleen de optie om Belg te worden. Daar kom je er ongestraft mee weg om 'mijn lief' te zeggen. En kleedje, als je een jurk bedoelt. Of bomma of ajuin, maar niet als je een jurk bedoelt. Reden te over om Belg te worden, maar dat is een heel ander onderwerp. Ik beloofde u iets over trouwen en sjaals breien. Maar alles wat ik wilde zeggen over breien, heb ik al gedaan. Zoveel is er niet te zeggen over breien. Ik breide een sjaal. Voor mijn man. Een mooie. Een blauwe. Hij is warm.

This post is about marriage. About the convenience of it. Of being able to say 'my husband' instead of 'my  boyfriend' or 'my partner'. Of course all this is written in an incredible funny, though highly untranslateable way. Try Google translate, because as far as I'm concerned, that makes everything funny. I also knitted a scarf for my husband. But what's more to say about knitting than I've already done?