Nu mis ik haar....

Als kind had ik nooit een ingebeeld vriendje. Mijn broer wel. Mijn broer had Oom Piet. Fijne vent, Oom Piet. Hij gaf hem aanstekers, zakmessen en klapkauwgum. Hij wel. Ergens geloofde mijn broer écht in Oom Piet. Maar geloven was makkelijk in die dagen. Hij geloofde in God, Sinterklaas en Oom Piet. Maar Oom Piet kwam ook heel handig uit om de herkomst van allerlei contrabande te verklaren.

Ik had geen contrabande te verklaren en bovendien geen interesse in zakmessen en aanstekers. Ik had dus geen Oom Piet, maar ik had wel Buurvrouw Mientje. En het beste van Buurvrouw Mientje was dat ze echt bestond. En hoe. 

Buurvrouw Mientje was kinderloze weduwe in een nieuwbouwblok vol kinderen. En wij waren gek op haar. Maar zoals dat gaat in een nieuwbouwblok vol huurhuizen en jonge gezinnen: met de welvaart kwam het koophuis en  iedereen trok weg uit het blok van Buurvrouw Mientje. Toch bleef ik haar altijd opzoeken. 

Eindeloze spelletjes yahtzee heb ik er gespeeld. En niet lullig. Niet een rijtje, zoals ik me er nu met mijn kinderen van probeer af te maken, maar gewoon een heel velletje vol. We hadden het goede rijtje, het slechte rijtje en vanalles ertussen in. Ze had een oranje bouclé tafelkleed en een leren yahtzeebeker. Af en toe pulkten we het vervilte oranje pluis van de bodem van de leren beker. 

Ik maakte er Sinterklaassurprises, de mooiste ooit. Zelf kon ze prachtig tekenen en ze leerde mij de fijne kneepjes. Samen lachten we om deftige mensen. Daar hield ze niet van. En soms kwam ik bij haar en dan was de huiskamer ineens verplaatst naar boven. Ik ging mee naar haar schoonfamilie. Drentse boeren waar altijd een hele sliert  mensen rond een keukentafel zat koffie te drinken. Ze strooide met oneliners en wijsheden die ik waarschijnlijk maar half begreep. Ze was mijn eigen Annie M. G Schmidt en net zo kippig.

Toen ik twaalf was verhuisde ik naar de andere kant van het land. Het contact veranderde natuurlijk en bovendien werd ik een puber met meer oog voor vriendinnen en jongens dan voor oude buurvrouwen, maar het contact bleef altijd. Ze volgde mijn ontwikkeling. Dat ik ging trouwen en dat er drie kinderen kwamen, ze heeft het allemaal meegekregen. 

Afgelopen zomer is ze overleden. In de negentig. En vandaag mis ik haar. Vandaag viel de eerste kerstkaart op de mat en die was niet van haar. Jarenlang was traditioneel de eerste kerstkaart van Buurvrouw Mientje, maar niet vandaag. Dus ja, vandaag mis ik haar.

Ik maakte een muts voor mijn huidige buurvrouw en een voor mijn buurmeisje. Klik op de link voor de patronen op Ravelry.