U heeft dat nooit? Helaas overkomt het mij maar al te vaak. Bij de bakker ben ik al twee keer over dezelfde drempel gestruikeld. In paniek komt de verkoopster achter de toonbank vandaan: "oh jee, gaat het, gaat het?" Lief bedoeld, maar al wat ik denk is: laat me alsjeblieft met rust. Doe alsof je dit niet gezien hebt.
Nee, dan die keer dat ik tegen een verkeersbord opfietste. Ik weet nog goed dat ik naar een mooi oud wit huis keek en bij mezelf dacht dat het rode stokroosje bij de voordeur zo mooi stond bij het witte huis en de blauwe deur. Dat soort suikerzoete dingen bedenk ik blijkbaar tijdens het fietsen. Alhoewel ik ook wel eens bedenk wat ik éigenlijk had willen zeggen tijdens die vergadering toen iemand mij consequent Linda noemde, terwijl ik Petra heet. Of hoe je een perfecte moord plant. Maar die dag dacht ik aan rode stokrozen, blauwe deuren en witten huizen. Báf. Pontificaal tegen het verkeersbord. Bám, helemaal in de kreukels bovenop mijn fiets. Genant!
De situatie werd gered door de fietser die achter mij reed en keihard begon te lachen. "Oh sorry, ha ha ha, gaat het, ha ha ha. Wat erg dat ik niet meer, ha ha ha, kan stoppen met lachen. Ha ha ha. Het zag er zo absurd uit". Toen kon tenminste omstandig mijzelf en mijn fiets omhoog hijsen, en een beetje besmuikt grinniken. Ja, absurd, ja. En pijnlijk, maar wel grappig.
Minder grappig is het als je kind ernstig valt en pijn heeft. Zaterdagavond kregen we een telefoontje van een moeder van een vriendinnetje van Lauren, dat Lauren van het klimrek was gevallen. Het zag eruit als een gebroken sleutelbeen. Dit bleek na anderhalf uur wachten in het ziekenhuis een prima diagnose. Arm kind. In september een elleboog uit de kom en nu dit. Ik denk dat bovenstaande haar voorland wordt...
Verder breide ik mij de afgelopen twee weken een slag in de rondte, met dit als resultaat. Breien heeft ook nog eens een heel lag valrisico. Twee vliegen in een klap. Het is een gratis patroon via Ravelry.
It took me almost a fortnight to knit this lace shawl and man, am I proud of myself! It's a free pattern on Ravelry.
Ai, arme meid. Beterschap voor haar. En jouw ontmoeting met het verkeersbord... ik zie het voor me en moet er eerlijk gezeg wel om lachen. Maar au, het zal pijnlijk geweest zijn! Letterlijk en figuurlijk.
BeantwoordenVerwijderenJe omslagdoek is prachtig! Zowel de kleur, het garen als het patroon.
Wat mooi! Jammer dat het geen haakpatroon is. Ik kan alleen recht en averecht breien. De kleur vind ik ook heel mooi.
BeantwoordenVerwijderenOm al het val leed te verzachten.... het is een prachtige sjaal! (en sterkte en beterschap voor je dochter)
BeantwoordenVerwijderenIk vind hem zo mooi!
BeantwoordenVerwijderenEn ja, als kind al boekenlezend kedeng tegen een lantaarnpaal en meermaals onderuit met fietsen met glad weer, tot en met ambulance...
*proest*
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie sjaal ! En veel sterkte voor je dochter (en je moederhart) ...
Merkwaardig dat zoiets op je lachspieren gaat werken zeg, ik kon het ook niet laten terwijl het helemaal niet leuk is. Ik ben overigens ook wel eens recht bij een stoep op gefiets met kinderen en al, ook bijzonder pijnlijk en genant ;-). Sterkte voor jouw meisje, dat is écht niet leuk!
BeantwoordenVerwijderenOcharme de dochter ... als zij valt, is het precies allemaal toch iets ernstiger dan bij u ... Dat zijn dan zo van die momenten dat ik niet de slappe lach krijg, maar anders zou ik net zoals de fietser na u zijn, tot mijn grote spijt ... ook als ik zelf val (regelmatig dus, liefst van trappen) ... zelfs niet recht kunnen van het lachen (tenzij mij dat twee dagen rust thuis oplevert omwille van het trauma van de val, dan is het eerder kreunen van de pijn).
BeantwoordenVerwijderenDit gezegd zijnde ... mijn bewondering voor je breisels blijft oh zo groot !
Love the colour and the pattern. Well done you!
BeantwoordenVerwijderenOp de manier dat jij het beschrijft moet ik ook wel even lachen
BeantwoordenVerwijderen