Parijse lente, Bretonse strepen

Vandaag neem ik u mee naar een opgewekter deel van mijn brein. De  Krim, zoals ik gister al zei, daar komt u hier niet voor. Vooruit, vandaag Bretagne. Wat is er vrolijk aan Bretagne, zult u zich misschien afvragen. U kent mij als een die-hard mooiweertype. En Bretagne, dat is regen, creperies, moules-frites en  nog meer regen. Ik spreek overigens uit zeer beperkte ervaring. Ploumanach, Cote de Granite Rouge, 1994. Slecht weer, creperies, moules-frites, regen en lege kroegen. Bonjour tristesse. Of liever 'salut', want wij namen gauw de benen naar het zuiden.

En toch, Bretagne. Want Bretagne is ook de Bretonse streep van de onvergankelijke 'marinière'. Is er iets Franser dan de streepjestrui? En staat Frans niet voor alles wat wij Nederlanders heimelijk willen?  Bretonse strepen, dat is 'Zout op mijn huid'. (Weet u nog, Benoîte Groult?) Bretonse strepen waren het eerste cadeau dat ik ooit aan mijn liefje gaf, in de vorm van een sjaal, die hij later in de trein liet liggen. Bretonse strepen dat is printemps. En printemps is nog beter dan lente.

En lente is het. Misschien nog niet in Bretagne. Maar twee weken geleden snoven mijn man en ik aan de lente in Parijs. Printemps, Paris, de rest vult u zelf wel in. En nu is de lente dus hier. Ik hul onze dochter in zelfgemaakte Bretonse strepen. Gebreid. Ik denk dat ik mijn status op Ravelry, maar eens van beginner in gevorderd ga veranderen. Het patroon heet clamdigger en is te vinden om datzelfde Ravelry.

Het shirtje is een zeefdruk, met flockconfetti uit de perforator. Leuk met een hockeybroek... (Het model was wel uitgeposeerd, zoals overduidelijk aan haar gezicht te zien was. Jammer dat het weer nu net niet zo heel erg lente-achtig was. )