Dromen en strepen

Mijn handen zijn bezige handen. Handen met vieze inktrandjes van het zeefdrukken. Kapotgeprikte vingers van het quilten. Mijn handen zijn geduldig. Gestaag breien ze voort. Rustig geleiden ze de stof langs het naaivoetje van mijn machine. Sneller, sneller, denkt mijn brein, maar mijn handen laten zich niet gek maken. 

Ik snap het niet, ik snap het niet, lawaait mijn hoofd bij het zien van een patroon om kant te breien, maar handen snappen het best. Gaandeweg de pen maken mijn handen het patroon als vanzelf. 

Handen doen. Ze dralen niet, ze dromen niet. Dat doet mijn hoofd wel, of is het mijn hart? Mijn hart droomt zich een plek om handen bezig te laten zijn. Van mooie stoffen, van strengen wol, van dik vilt, van leuke cursisten. Van Purl Soho, maar dan van mij. Handen en hart zijn er wel uit, maar wat zegt het hoofd?

Mijn handen breiden een sjaal en deden dat al eerder in andere kleuren. Het is een gratis patroon van Ravelry, dat toevalligerwijs (?) 'dream stripes' heet.  De batterij van mijn Canon heeft zich verstopt, dus u moet het doen met iPhone-foto's. 

Busy hands, my hands are. Dirty with ink from screen printing, sore fingers from quilting. Patient hands they are. They don't dream. That's the heart department. My heart is dreaming of a place for busy hands. From colored fabric, and wonderful skeins of wool, of felt and lovely students to take classes. From my own kind of Purl Soho. Heart and hands, they know already, but the head is still counting.....

My hands knitted another Dream Stripes Shawl. Black and white with neon pink border. Now, that's shocking pink! A few weeks ago, I knitted one in my favorite colors. 

Wraak? Bijt liever in je kussen!

Het kan u niet ontgaan zijn dat Heleen Mees weer in het nieuws is. Heleen Mees, die eigenlijk gewoon Nijkamp heet, is econome en 'powerfeministe', wat zoveel betekent dat je de vrouwelijke zaak niet dient in een tuinbroek, maar in merkkleding. En toegegeven, dat ziet er een stuk aantrekkelijker uit. Stikjaloers was ik toen ik zag hoe prachtig gekleed ze de rechtbank verliet. Op blote benen gestoken in killer heels, begin maart, terwijl de sneeuw nog amper weggedooid is in New York. Power hoor! 

De zaak die Willem Buiter, schuinsmarcheerder bij de Citigroup, tegen haar had aangespannen is geseponeerd. In plaats dat Heleen haar wonden likt en bij haar goede vriendinnen Neelie Kroes en Sylvia Toth op de bank kruipt met een paar flessen wijn, waarbij die twee eveneens sharpdressed ladies continu alles bevestigen wat volgens Heleen naar en lelijk is aan Willem, trekt zij ten strijde. Een civiele zaak, dat zal hem leren!

Wraak. Een paar keer in mijn leven is het voorgekomen dat ik erop zinde. Niets menselijks is mij vreemd. Het beoogde slachtoffer had wellicht nog niet eens mijn pad gekruist, maar dat van mijn dierbaren. Heleen Mees met d'r civiele zaak zou nog wat van me kunnen leren, als ik het bedachte in praktijk had gebracht. 

Maar dat doe je niet. Aanvankelijk omdat je wordt omringd door lieve, verstandige mensen die zeggen dat het het niet waard is. Dat je die energie beter in leuke dingen kunt stoppen. En vervolgens bedenk hoe lelijk je ervan wordt, van wraak. Dus bijt je in je kussen en wacht je tot het weg is. 

Ik heb de adviezen van Heleen niet opgevolgd en dat doet zij ongetwijfeld evenmin met de mijne. Leven en laten leven. Heet dat sukkelfeminisme? 

Ik maakte een kussen (60x60cm) van half square triangles, bij quilters beter bekend als HST, van de prachtige nani iro stof, die ik kocht bij Mondays Milk. Ik quiltte beide kanten met de hand, met dienverstande dat je maar door twee lagen hoeft in plaats van door drie. Niemand ziet de binnenkant van de kussenhoes, tenzij je van plan bent die uit wraak over iemands tronie te trekken. Maar soit. 

I made a half square triangle pillow out of two 60x60cm quilted pieces. It's for the main part made out of nani iro double gauze fabric, which is incredible soft en easy to quilt through.

Parijse lente, Bretonse strepen

Vandaag neem ik u mee naar een opgewekter deel van mijn brein. De  Krim, zoals ik gister al zei, daar komt u hier niet voor. Vooruit, vandaag Bretagne. Wat is er vrolijk aan Bretagne, zult u zich misschien afvragen. U kent mij als een die-hard mooiweertype. En Bretagne, dat is regen, creperies, moules-frites en  nog meer regen. Ik spreek overigens uit zeer beperkte ervaring. Ploumanach, Cote de Granite Rouge, 1994. Slecht weer, creperies, moules-frites, regen en lege kroegen. Bonjour tristesse. Of liever 'salut', want wij namen gauw de benen naar het zuiden.

En toch, Bretagne. Want Bretagne is ook de Bretonse streep van de onvergankelijke 'marinière'. Is er iets Franser dan de streepjestrui? En staat Frans niet voor alles wat wij Nederlanders heimelijk willen?  Bretonse strepen, dat is 'Zout op mijn huid'. (Weet u nog, Benoîte Groult?) Bretonse strepen waren het eerste cadeau dat ik ooit aan mijn liefje gaf, in de vorm van een sjaal, die hij later in de trein liet liggen. Bretonse strepen dat is printemps. En printemps is nog beter dan lente.

En lente is het. Misschien nog niet in Bretagne. Maar twee weken geleden snoven mijn man en ik aan de lente in Parijs. Printemps, Paris, de rest vult u zelf wel in. En nu is de lente dus hier. Ik hul onze dochter in zelfgemaakte Bretonse strepen. Gebreid. Ik denk dat ik mijn status op Ravelry, maar eens van beginner in gevorderd ga veranderen. Het patroon heet clamdigger en is te vinden om datzelfde Ravelry.

Het shirtje is een zeefdruk, met flockconfetti uit de perforator. Leuk met een hockeybroek... (Het model was wel uitgeposeerd, zoals overduidelijk aan haar gezicht te zien was. Jammer dat het weer nu net niet zo heel erg lente-achtig was. )

Krim

De Krim. Tot voor kort was het een term die me vooral aan het verleden deed denken. In 1945 kwamen Roosevelt, Churchill en Stalin daar bij elkaar. In Jalta op de Krim, verdeelden de overwinnaars van de Tweede Wereldoorlog niet alleen Duitsland, maar werd ook een flink voorschot genomen op de verdeling van Europa in een Westers deel en een deel wat later het Oostblok zou gaan heten.
Jalta op de Krim. Ik dacht dat het wel altijd een begrip zou blijven. Onze oudste zoon heeft het in 3 VWO momenteel over de Koude Oorlog. Jalta op de Krim zegt hem niets. Wel dat er een conferentie is geweest, waarbij Berlijn werd verdeeld en meer van dat soort zaken. Maar Jalta op de Krim?

Nu is de Krim is niet langer een term uit het verleden. De ontwikkelingen volgen elkaar zo snel op dat de situatie alweer anders is dan toen ik net begon met het tikken van dit stukje. Wel bij Rusland, niet bij Rusland. Russische troepen of binnenlandse strijdkrachten? Tegenstanders van Russische bemoeienis zijn er als de kippen bij om Poetin te vergelijken met Hitler. Mijn kennis van de situatie gaat niet verder dan krant en journaal, maar Stalin heb ik tot op heden niet voorbij zien komen. Toch strekt Poetin net als zijn beruchte voorganger zijn klauwen fiks uit.

Jalta op de Krim. Het lijkt ineens zo overzichtelijk. Als actualiteiten geschiedenis geworden zijn, dan is er richting en rede gevonden. Maar ten westen van Moskou, en ten zuiden ook trouwens, daar wordt de geschiedenis gemaakt 'as we speak' en daar is niets overzichtelijks aan. De strijd om de macht beheerst de geschiedenis al veel langer dan de democratie. En daar is niets bemoedigends aan...

The reaper, schilderij van Alexei Venetsianov, van wie schilderijen zijn te zien in Teyler's Museum in Haarlem tijdens de tentoonstelling 'de Romantische Ziel'.

Maar Rusland, dat is ook Moedertje Rusland en sprookjes. Dat is Tjechov en Tolstoj. Dat is prachtige muziek. Dat is drama en de slavische ziel. Kortom, dat is romantiek. En romantiek kan altijd op mijn onverdeelde aandacht rekenen. Maar Poetin heeft niets met die romantiek te maken. Zoals romantiek maar zeer zelden met de dagelijkse actualiteit van doen heeft.

Ja, daar kwam u niet voor, hè. Maar bij het hervatten van dit blog beloofde ik persoonlijke hersenspinsels en zelfgemaakte dingen. Dit was een klein kijkje in mijn brein, vandaag. Morgen iets zelfgemaakts....