Charlie en ik

Ik kijk overdag nooit televisie. Om de zelfde reden waarom ik geen joggingbroeken draag of overdag wijn drink. Maar op 11 september 2001 zat ik de hele middag voor de tv. Een middag die door mijn slechtpratende peuter van twee jaar bondig werd samengevat met "boem, 'tuig".

Natuurlijk waren er wel meer middagen dat ik eens voor de televisie zat. De traan van Maxima tijdens haar huwelijk zag ik live naar beneden biggelen en ik zal ook de nodige sportevenementen hebben gezien. Afgelopen vrijdag zat ik er weer. Gebiologeerd staarde ik naar een groene heuvel met daarachter een door politiebusjes afgezette weg. Joris van Poppel deed voortdurend verslag van het laatste nieuws: geen nieuws. Het adagium 'geen nieuws is goed nieuws" ging hier vermoedelijk niet op. In de loop van de dag kwam Ron Linker erbij. Hij had slecht nieuws. Er werden mensen gegijzeld in een joodse supermarkt.

Inmiddels had een vlot van de tongriem gesneden puber zich bij mij gevoegd. In plaats van een bondige samenvatting zoals dertien jaar eerder had hij vooral vragen. Of ik vond dat je alles moest kunnen zeggen, of ik mijn werk zou blijven doen als ik bedreigd werd, of Geert Wilders alles mag zeggen, of je mag beledigen. Goede vragen, twijfelende antwoorden. Ik merkte op dat we misschien wel beelden gingen zien die we niet wilden zien. Toch bleven we kijken.

Het liep af. Niet goed. Het had nog erger gekund. We spraken over de wenselijkheid van berechting in plaats van dode daders en katterig begon ik te koken.

Gister zat ik er weer. Het begon een gewoonte te worden. We keken hoe meer dan een miljoen mensen in Parijs meeliepen in een manifestatie voor het recht op  vrijheid van meningsuiting en tegen geweld. Het hartverscheurende verdriet van nabestaanden en collega's kwam rauw binnen. Ik vond "je suis Charlie" een bijna net zo treffende samenvatting van het algemeen heersende gevoel als "boem, 'tuig" eerder. Niet iedereen was het daar mee eens. En er was meer kritiek. Is er niet altijd kritiek? Op hypocriete politieke leiders die meeliepen, op moslims die niet massaal genoeg meeliepen en wat al niet meer. Kritisch zijn en kritisch denken is onmisbaar, maar om kritiek te hébben, moet je misschien vaker het moment afwachten.

"Même pas peur", las ik vaak. Ik wel. Ik ben hartstikke bang, maar gister vond ik het toch vooral hoopvol. Op televisieloze middagen!