Reintje again

De zeefdruk aan de rechterkant maakte ik vorig jaar. Hij hangt aan een paar plakbandjes op mijn werkkamer. Dat is al een zeer prominente plek want de meeste zeefdrukken liggen bovenop of achter een kast. Voor Merlijne, een jarig vriendinnetje van Lauren, drukte ik de tekening, weliswaar iets vereenvoudigd, op stof om er een make-up tasje van te maken. Waar kinderen van tien make-up voor nodig hebben, mag u mij vertellen.

Op de lagere school begint het in het laatste jaar. Ineens hebben de meiden mascara op en dragen ze hun tas aan een arm die ze nogal moeilijk gebogen voor zich houden. Op schoolfeestjes hebben ze glitterjurken aan en hoge hakken waar ze zich wankel op voortbewegen. Hun lange losse haren wapperen ze voordurend van links naar rechts. Lauren zit in een combinatieklas met groep acht en waar ze altijd met elkaar gespeeld hebben, is nu een grote verwijdering. Groep zeven is zó kinderachtig. Zouden die van ons volgend jaar ook zo zijn?

Een vosje voor Merlijne was evident. Merlijne geeft Lauren iets met een uiltje en andersom geeft Lauren iets met een vosje. U herinnert zich wellicht Reintje? We deden Reintje voor Merlijntje nog maar eens dunnetjes over.

De voering maakte ik van een toile cirée van Petit Pan. Nou Petit Pan kan er wat van, maar wat een rotspul is toile cirée. En hoe belangrijk is het eigenlijk dat je een make-up tasje voor een tienjarige kan schoonmaken? Nou ja, dat zijn gedachten achteraf.

Nu mis ik haar....

Als kind had ik nooit een ingebeeld vriendje. Mijn broer wel. Mijn broer had Oom Piet. Fijne vent, Oom Piet. Hij gaf hem aanstekers, zakmessen en klapkauwgum. Hij wel. Ergens geloofde mijn broer écht in Oom Piet. Maar geloven was makkelijk in die dagen. Hij geloofde in God, Sinterklaas en Oom Piet. Maar Oom Piet kwam ook heel handig uit om de herkomst van allerlei contrabande te verklaren.

Ik had geen contrabande te verklaren en bovendien geen interesse in zakmessen en aanstekers. Ik had dus geen Oom Piet, maar ik had wel Buurvrouw Mientje. En het beste van Buurvrouw Mientje was dat ze echt bestond. En hoe. 

Buurvrouw Mientje was kinderloze weduwe in een nieuwbouwblok vol kinderen. En wij waren gek op haar. Maar zoals dat gaat in een nieuwbouwblok vol huurhuizen en jonge gezinnen: met de welvaart kwam het koophuis en  iedereen trok weg uit het blok van Buurvrouw Mientje. Toch bleef ik haar altijd opzoeken. 

Eindeloze spelletjes yahtzee heb ik er gespeeld. En niet lullig. Niet een rijtje, zoals ik me er nu met mijn kinderen van probeer af te maken, maar gewoon een heel velletje vol. We hadden het goede rijtje, het slechte rijtje en vanalles ertussen in. Ze had een oranje bouclé tafelkleed en een leren yahtzeebeker. Af en toe pulkten we het vervilte oranje pluis van de bodem van de leren beker. 

Ik maakte er Sinterklaassurprises, de mooiste ooit. Zelf kon ze prachtig tekenen en ze leerde mij de fijne kneepjes. Samen lachten we om deftige mensen. Daar hield ze niet van. En soms kwam ik bij haar en dan was de huiskamer ineens verplaatst naar boven. Ik ging mee naar haar schoonfamilie. Drentse boeren waar altijd een hele sliert  mensen rond een keukentafel zat koffie te drinken. Ze strooide met oneliners en wijsheden die ik waarschijnlijk maar half begreep. Ze was mijn eigen Annie M. G Schmidt en net zo kippig.

Toen ik twaalf was verhuisde ik naar de andere kant van het land. Het contact veranderde natuurlijk en bovendien werd ik een puber met meer oog voor vriendinnen en jongens dan voor oude buurvrouwen, maar het contact bleef altijd. Ze volgde mijn ontwikkeling. Dat ik ging trouwen en dat er drie kinderen kwamen, ze heeft het allemaal meegekregen. 

Afgelopen zomer is ze overleden. In de negentig. En vandaag mis ik haar. Vandaag viel de eerste kerstkaart op de mat en die was niet van haar. Jarenlang was traditioneel de eerste kerstkaart van Buurvrouw Mientje, maar niet vandaag. Dus ja, vandaag mis ik haar.

Ik maakte een muts voor mijn huidige buurvrouw en een voor mijn buurmeisje. Klik op de link voor de patronen op Ravelry.