Slappe lach

 Ik heb nooit therapie gehad en geloof ook niet dat ik dat in de nabije toekomst nodig heb, maar ik denk dat de beste zelfhulptherapie de slappe lach is. Niets werkt zo bevrijdend als lachen. Het lucht minstens net zo op als een stevige huilbui en je krijgt er niet zo'n rotkop van.

Als puber grossierde ik erin. Je hoefde het Aardrijkskundeboek (zegt u ook altijd aar-drijks-kunde?) maar open te slaan bij het rare oude mannetje in kleermakerzit (hij fungeerde, geloof ik, als illustratie bij het onderwerp 'verborgen werkloosheid in de Derde Wereld) en het was raak. Tien minuten later mocht ik aan de rector uitleggen wat er zo grappig was aan verborgen werkloosheid in de Derde Wereld.

Gek dat die bevrijdende lach, hoewel zeer aanstekelijk, toch ook minstens zo vaak ergernis opwekt. Ik herinner mij dat mijn moeder en ik ooit de slappe lach hadden en dat mijn vader steeds kwaaier werd over zoveel onbenul.

Jammergenoeg is de slappe-lach-frequentie omgekeerd evenredig aan de leeftijd. Daarom ben ik ook zo oneindig blij met Nico Dijkshoorn. Die man, die ik op televisie nauwelijks te pruimen vind met z'n rare dictie en z'n vieze haar, die slaagt erin om mij bijna iedere woensdagochtend bij het ontbijt te laten huilen van het lachen. En dat nog voor achten.  Dat is knap. Dat is een gave. Hij doet dit trouwens middels zijn column in de Volkskrant waarin hij schrijft over doodgewone dingen, die toch lichtelijk ontsporen. Tranen met tuiten.

Deze man, van wie ik dus niets hebben moet, schreef ook een boekje over kunst in het Kröller Müller. Ongezien kopen, dat boekje! Slappe lach gegarandeerd. Het heet 'Dijkshoorn kijkt kunst'en dat bestelt u niet online, maar netjes bij de plaatselijke boekhandel want die moet ook blijven bestaan. Hij sprak geloof ik ook een audiotour in, maar vanwege die vreemde dictie lijkt dat me dan weer niks.

Het programma 'Heel Holland bakt', wat ik een heel seizoen later heb ontdekt dan de rest van Nederland doet het lachsgewijs trouwens ook heel goed. Ik vind dit programma sowiezo al een topper, met die heerlijke Martine Bijl en die oneindige traagte, maar het onderdeel 'techniek' is echt een vondst. De amateurs die aan het programma meedoen, hebben geen idee van de techniek, die zijn daar voor de mooi en de lekker. Het is verrassend om te zien wat ze met de bijgeleverde bezemsteel of het lege conservenblik doen in het kader van baktechniek. Kijkt u dat nou eens op uitzendinggemist als het allemaal niet zo meezit!

Breien, daar is hoewel zeer therapeutisch,  niets lolligs aan. Wel zeer verslavend blijkbaar. Ik breide een vest voor mijzelf. Patroon: BlueSand cardigan van Maison Rililie en ik deed met Malabrigo Arroyo (plomo en prussia blue) en Manos del Uruguay silk blend (orinoco). Nico Dijkshoorn had een fijne column over dat orinoco kunnen schrijven, maar daar waag ik mij niet aan.