Slappe lach

 Ik heb nooit therapie gehad en geloof ook niet dat ik dat in de nabije toekomst nodig heb, maar ik denk dat de beste zelfhulptherapie de slappe lach is. Niets werkt zo bevrijdend als lachen. Het lucht minstens net zo op als een stevige huilbui en je krijgt er niet zo'n rotkop van.

Als puber grossierde ik erin. Je hoefde het Aardrijkskundeboek (zegt u ook altijd aar-drijks-kunde?) maar open te slaan bij het rare oude mannetje in kleermakerzit (hij fungeerde, geloof ik, als illustratie bij het onderwerp 'verborgen werkloosheid in de Derde Wereld) en het was raak. Tien minuten later mocht ik aan de rector uitleggen wat er zo grappig was aan verborgen werkloosheid in de Derde Wereld.

Gek dat die bevrijdende lach, hoewel zeer aanstekelijk, toch ook minstens zo vaak ergernis opwekt. Ik herinner mij dat mijn moeder en ik ooit de slappe lach hadden en dat mijn vader steeds kwaaier werd over zoveel onbenul.

Jammergenoeg is de slappe-lach-frequentie omgekeerd evenredig aan de leeftijd. Daarom ben ik ook zo oneindig blij met Nico Dijkshoorn. Die man, die ik op televisie nauwelijks te pruimen vind met z'n rare dictie en z'n vieze haar, die slaagt erin om mij bijna iedere woensdagochtend bij het ontbijt te laten huilen van het lachen. En dat nog voor achten.  Dat is knap. Dat is een gave. Hij doet dit trouwens middels zijn column in de Volkskrant waarin hij schrijft over doodgewone dingen, die toch lichtelijk ontsporen. Tranen met tuiten.

Deze man, van wie ik dus niets hebben moet, schreef ook een boekje over kunst in het Kröller Müller. Ongezien kopen, dat boekje! Slappe lach gegarandeerd. Het heet 'Dijkshoorn kijkt kunst'en dat bestelt u niet online, maar netjes bij de plaatselijke boekhandel want die moet ook blijven bestaan. Hij sprak geloof ik ook een audiotour in, maar vanwege die vreemde dictie lijkt dat me dan weer niks.

Het programma 'Heel Holland bakt', wat ik een heel seizoen later heb ontdekt dan de rest van Nederland doet het lachsgewijs trouwens ook heel goed. Ik vind dit programma sowiezo al een topper, met die heerlijke Martine Bijl en die oneindige traagte, maar het onderdeel 'techniek' is echt een vondst. De amateurs die aan het programma meedoen, hebben geen idee van de techniek, die zijn daar voor de mooi en de lekker. Het is verrassend om te zien wat ze met de bijgeleverde bezemsteel of het lege conservenblik doen in het kader van baktechniek. Kijkt u dat nou eens op uitzendinggemist als het allemaal niet zo meezit!

Breien, daar is hoewel zeer therapeutisch,  niets lolligs aan. Wel zeer verslavend blijkbaar. Ik breide een vest voor mijzelf. Patroon: BlueSand cardigan van Maison Rililie en ik deed met Malabrigo Arroyo (plomo en prussia blue) en Manos del Uruguay silk blend (orinoco). Nico Dijkshoorn had een fijne column over dat orinoco kunnen schrijven, maar daar waag ik mij niet aan.

Indigo ombre

Ooit maakte ik deze tas. Nu kan er ook een schrijfsetje in. Toch maar weer een nieuw stuk bestellen, het geeft wel een heel dankbaar resultaat. Ik denk niet dat ik dat ombre effect in deze kleur ooit zat zal zijn.

Nou ja, ooit dacht ik dat ik het nooit zat zou zijn om naar een discotheek te gaan of blauwe mascara te gebruiken. Ik dacht dat een grenen secretaire kopen van mijn zilvervloot rekening een investering in de toekomst was. Ooit verfde ik mijn muren Napelsgeel en mijn haren hennarood. Ooit vond ik Gloria Vanderbildt een lekker geurtje. Ooit was ik verliefd op Tom Cruise en Patrick Swayze. Tegelijk.

Maar dit is een blijvertje. Echt! 

Quality time

Tijd is in wezen een heel socialistisch gegeven. Iedereen heeft er precies evenveel van. Toch klagen veel mensen dat ze te weinig tijd hebben. Strikt genomen klopt dat natuurlijk niet. Tijd wordt per minuut, ieder uur, iedere dag met verse hoeveelheden aangevoerd. Tijd zat.

Wel is er teveel willen, teveel moeten, teveel plichten, teveel wensen. Dat past allemaal niet in de beschikbare tijd. Is dat de schuld van de tijd? 

We hebben tijd benoemd: zomertijd, wintertijd, vakantietijd, speelkwartier, tienuurtje, maar het mag allemaal niet baten. Tijdgebrek blijft een aandoening waar veel mensen aan lijden, voornamelijk volwassenen. Al komt het steeds vaker voor dat ze de aandoening vroegtijdig doorgeven aan hun kinderen. Kinderen die trouwens het meest tijdslurpend van al zijn. 

Voor het omgaan met deze kinderen, soms aangeduid met het ouderwetse woord 'opvoeden', hebben deze mensen het woord 'quality time' bedacht. Dit wordt aan dan op planborden in de keuken geschreven, waar voor ieder gezinslid en iedere activiteit een apart vakje is. Hockeytraining, pianoles, quality time....De borden hangen in keukens waar vaak twee dagen achterelkaar hetzelfde wordt gegeten. Een keer koken, dat scheelt tijd. 

De qualitytimers maken van opvoeden een heel bewust moment. Op campings, een en al quality time, ben ik er wel eens getuige van. Ouder zakt door de knieën en gaat in duidelijk gearticuleerd Nederlands een gesprekje aan met peuter. "Gister hebben we gesproken waaróm je nog niet in het grotemensenzwembad mag en hebben we daarover àfspraken gemaakt, dus nu wordt mama er een beetje verdríetig van dat ze jou tòch weer met je grote teen in het grotemensenzwembad ziet". Daar gaat je quality time. Je had in een fractie van de tijd het kind aan de arm uit het grotemensenbad kunnen sleuren en in een moeite door in het peuterbadje kunnen droppen. Eventueel verbaal onderstreept; "en nou luisteren". Dat helpt hoor! En scheelt een hoop tijd ook. 

Natuurlijk was dit niet de quality time die de ouder in kwestie bedoeld had. Ze bedoelen dan dat je koekjes gaat bakken op een moment dat het jou schikt. En dat je die dan opeet aan het kindertafeltje en theedrinkt uit het poppenserviesje. Tenminste, dat denk ik. 

Want wij doen niet aan quality time. We voeden de hele dag door op, tussen de bedrijven door. We voeren een gesprek als er aanleiding voor is of als het opkomt. We schikken ons soms omdat de kinderen vanalles hebben gepland wat  niet uitkomt en roepen ook weleens dat we 'even gesloten' zijn. Los het zelf maar op. We verbieden regelmatig iets zonder het uit te leggen en over dingen die we echt belangrijk vinden maken we geen afspraken, maar doen we mededelingen. Er wordt niet over vanalles gemarchandeerd. Moet u ook eens proberen. Scheelt tijd en ergernis en je krijgt er leuke kinderen van. 

Ik deed nog iets tijdslurpends. Ik breide maar weer eens wat. Dat kost trouwens een week van avonduren waarin je ook kunt overwerken of strijken of de administratie doen, maar hé, morgen is er weer nieuwe tijd! 

Lin lin shawl, patroon via ravelry. Malabrigo worsted garen in kleur sunset. Onze oudste zoon nam de enigszins onscherpe foto. Daar gaat misschien toch een beetje qualitytime in zitten....

I knitted the lin lin shawl from Yoko Johnston (pattern on ravelry) in Malabrigo worsted sunset. Wonderful yarn, clear pattern and what a result! It's soft and bouncy. I'm not sure about the color though, might have to make another one....