Feeling blue

 Weet u wat dit is? Dit is een op de Wiener Werkstätte geïnspireerd tafelkleed. Nou, ik kan sommigen van u misschien alles wijsmaken, maar dat is het dus niet. Dat had het moeten zijn.

Uiterst voorbereid toog ik naar mijn zeefdrukles. Tekening op de transparant in de tas. Ik zal u verder niet vermoeien met allerlei technische wetenswaardigheden over zeefdrukken, maar het vergde minutieuze voorbereiding om te bepalen waar ik moest drukken om aldus een repeterend Wiener Werkstätte-waardig patroon te krijgen. Hiervoor moest ik zelfs bovenop de tafel klimmen om te kunnen drukken. Ik vulde de zeef met de blauwe inkt en trok het rakel ferm naar me toe. Met de nadruk op ferm. Uit onhandigheid vulde ik de zeef met teveel inkt en bij het drukken splashte de blauwe verf over de zeef op mijn tafelkleed. Eerder Jackson Pollock dan Wiener Werkstatte. 

Gloeiende, gloeiende, gloeiende... Vloeken werkt altijd beter in de vermenigvuldiging. Ik zei trouwens geen 'gloeiende', maar iets anders. Iets dat écht helpt. Ik wreef daarbij driftig met een roerstokje door de netgemorste verf. 

Ik vond het resultaat eigenlijk best mooi. Mijn docent deed ook erg zijn best; "Het is wel een mooie blauwe kleur". In plaats een suffe loper te maken van het restant van de stof, ging ik driftig in de weer met een brede kwast en blauwe inkt. 

Vanochtend klonken er goedkeurende geluiden bij het aanschouwen van mijn misbaksel. 

Zij kon het bloggen niet laten

Met "blauw afscheid" hing ik dit blog aan de wilgen. Laten we het erop houden dat het er weer uitgewaaid is. Ik mis mijn blog. Ik blijf iedere keer bij het openen van mijn laptop naar mijn eigen blog kijken. Met dat blauwe afscheid betekende het dat ik iedere keer naar die foto van Lauren bleef kijken met die gebreide pet. Ik moet steeds aan Tanja Nijmeijer denken bij die foto. Dat mooie meisje van de FARC. Niet direct de gedroomde toekomst van je enige dochter. Even checken: hockeyen in Oranje, schrijfster, juf. Guerillastrijder staat gelukkig niet op het lijstje van haar toekomstige beroepen. 

Toekomstige beroepen. Nogal een thema hier, de laatste tijd. Onze oudste zoon, die nog geen baard in of op de keel heeft, moet deze week zijn voorlopige profielkeuze maken. Gister wilde hij journalist worden, vandaag arts. Morgen moet hij kiezen. Als hij wiskunde B kiest, wat hij nodig heeft voor natuurkunde, wat hij nodig heeft om geneeskunde te studeren, kan hij geen geschiedenis kiezen, waar hij van smult en wat ook nog een retehandig is als je journalist wilt worden. En dan ben je nog maar veertien. Praat er vooral met je ouders over, zeggen ze op school. 

Iedereen is zo voor een bèta profiel. Dat houdt de meeste opties open, zeggen ze. Maar het is toch te gek dat een kind van veertien verder geen maatschappij-vakken als aardrijkskunde, geschiedenis of vooruit, economie overhoudt? Grote kans dat hij dan niet weet van de FARC, dat scheelt weer. 

Kortom. Vervlogen Dagen is er weer. Met tuttige hobby's en persoonlijke hersenspinsels. Omdat ik eigenlijk niet zonder kon....

Op de foto twee mutsen. De linker voor Lauren, de rechter voor mij. 

Apparently it was too early to say goodbye. I miss blogging. So I'm back. With crafting and personal stories. That is, if you read Dutch.