Lauren's quilt

Je joeg de wolken uit elkaar
en net op tijd
heb je de bomen zo geschud dat zij hun blad verloren
en in dat gouden bed ben jij geboren.

Poespas, daar houdt onze dochter niet van. Toen ik dan ook vroeg of ze zelf een naam voor haar quilt wilde verzinnen, trok ze een zuinig bekje. "Nah, doe maar gewoon Lauren's quilt". Niet vies van een beetje poespas drukte ik het bovenstaande citaat (naar Oktoberkind van Liselore Gerritsen) op een stuk keperband dat ik achter op de quilt zoomde.

Mijn moeder gaf me het gedicht bij de geboorte van Lauren en ik vond het zo mooi. Waarschijnlijk omdat ik mijzelf er wel een beetje in herkende, hoewel ik geen oktoberkind ben.  Je vruchten zijn geoogst/ De zoete wijn is in het vat/ Het hout gekloofd/ Dat is waarom een oktoberkind van kinds af aan voldaan is/ Omdat het werk voor haar gevoel gedaan is. Voor mijn ijverige dochter is er altijd werk te doen. Ze weet waar ze heen wil en ze zal er komen. Zonder poespas. Maar ze was toch wel blij met het gedichtje op de quilt.

Ze zocht zelf de stofjes uit. Ik vond ze prachtig. Maar tijdens het naaien van de top had ik wel mijn twijfels. Zo'n disappearing nine patch zit weliswaar in een mum van tijd in elkaar, maar het werd wel wat al te druk naar mijn smaak. Donkerblauwe banen maakten het iets overzichtelijker. De blokken die ik daardoor overhield gebruikte ik aan de achterkant. 

En toen moest het gevaarte nog gequilt worden. Steekje voor steekje, met de hand. Dat lijkt sisyfusarbeid en dat is het ook. Labour of love, voor Lauren Linde. Casper was hier met een vriend. "Klimmen jullie even op de tuinstoelen om die quilt omhoog te houden", zei ik. In de gang hoorde ik die jongen vragen wat 'ie in godsnaam omhoog moest houden op een tuinstoel. Ben benieuwd wat 'ie dacht.

I finished the disappearing nine patch quilt for Lauren. It's a very quick way to sew a top, but I think the result is a little too colorful to my taste. I used navy sassings to get some balance. I used the leftover blocks on the back and I also appliqued her name on it. I quilted the whole thing by hand. To be honest, I love the binding most. My eldest son was here with a friend and I asked them to keep the quilt up so I could take a picture of it. This friend had no clue whatsoever what a quilt could be. 

Navajo beaded bracelet

Kunstenaars hebben zich altijd laten inspireren door exotische culturen, maar de negentiende eeuwers spanden wel de kroon. Verdi had Egypte, Ingres zwijmelde in Algerije en van Gogh stak zijn belangstelling voor de Japanse prentkunst niet onder stoelen en banken.  Mijn blog heet niet voor niets Vervlogen Dagen. Op sommige dagen is de negentiende eeuwer in mij niet ver weg. Ik liet me inspireren door indiaanse kunstnijverheid.

Wij trapten de crocusvakantie af met een bezoekje aan de tentoonstelling "Indianen" in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Nu het nog kon. Voordat de kroningsgekte toeslaat. De ober in het restaurant waar we lunchten merkte op dat de kinderen nu "tenminste weten waar de koning straks gekroond wordt". Zo kregen we toch alvast wat gekte mee. 

De tentoonstelling is een aanrader. De kinderen vonden slechts een totempaal en geen enkele tipi wel wat mager, maar waren onder de indruk van het houtsnijwerk, de bloederige tekeningen op bizonhuiden en de kunstvoorwerpen van ongewone materialen als gras en stekelvarken.

Zelf vond ik vooral de serape, geweven kleden, prachtig. Ze dienden klaarblijkelijk als omslagdoek. Zo'n hertenleren jasje leek me oneindig veel comfortabeler, maar wie ben ik. In ieder geval geen indiaan.

De kleden zorgden er in ieder geval wel voor dat mijn volgende quilt, nu nog in mijn hoofd onder de noemer 'zwart-wit-geometrisch-driehoeken-Bauhaus', meer vorm begon te krijgen. Negentiende eeuwse inspiratie, anders kan ik het niet noemen. Vervlogen Dagen in topvorm.

De kraaltjes zorgden voor een andere inspiratiebron. Ja, we laten hier geen stereotype ongemoeid. We zagen ze daar vooral op kleding, maar op een armbandje moest ook kunnen. Ik vond een tutorial , maakte een weefgetouwtje van het deksel van een kartonnen doos en meer had ik niet nodig.

Ik ben nooit een meisje geweest dat sieraden maakte. Ik heb dus een grote achterstand op dit gebied. Natuurlijk was elastiek de handigste optie geweest, maar dat had ik in zo'n fijne variant niet in huis. Ik heb nog even geëmmerd met een sluitinkje, maar dat vond ik niet mooi. Een lintje bood uitkomst. Ik heb het gewoon aan de weefdraden genaaid.

Inspired by a exhibition about native Americans I made a loom out of a cardboard box and made a beaded bracelet. I love the ninetheenth century feel of getting inspired by exotic cultures as Ingres did in Algeria, Verdi in Egypt and van Gogh with the Japanese prints. Days gone by is after all the meaning of Vervlogen Dagen. I used this tutorial.

Zo mooi

Sneeuw heeft op onze jongens een testosteronversterkende werking. Die denken enkel aan sneeuwballengevechten en inpeperen. "Hou het leuk, hè!", roep ik ze voor de vorm na als ze op pad gaan. Alsof ze nog een seconde zullen wijden aan deze goedbedoelde raad. Binnen enkele minuten zal de zondagsrust stevig verstoord zijn."Wees voorzichtig, goed uitkijken, hou het leuk", we zeggen het uitsluitend voor onszelf.

Wij namen onze dochter mee naar het bos. Het was er zo mooi. "Een weldaad voor de ziel", dacht ik bij mezelf. Erger nog, ik zei het hardop. "Wat is dat?", vroeg ze. Dat zat erin. "Dat ik hier hetzelfde gevoel krijg als zomers aan het Comomeer". "Oh, dat je veertig keer op een dag zegt dat het zo mooi is". 

Ik praat heus niet veel over de ziel. Ik heb veel ondeugden, maar zweverigheid is er niet een van. Aan spiritualiteit heb ik ook een broertje dood. Maar zo'n besneeuwde boom in een witte wereld? Weldaad voor de ziel. Om u gerust te stellen; ik heb de boom niet geknuffeld. 

Lauren bewijst nog even dat testosteron geen voorwaarde is voor een sneeuwballengevecht.

Thuis zet ik me aan het klusje dat me de komende weken zal bezighouden. Het quilten van de quilt van Lauren. Gister heb ik met haar hulp het hele ding gesandwiched. Even een lesje: sandwichen is het aan elkaar spelden en vervolgens rijgen van voorkant (top), achterkant en vulling.  Dat is wat u ziet op de foto. Even een waarschuwing: dat is vloeken, zuchten en overal plakband op het parket. Nu kan ik gaan quilten. Ik doe dat altijd met de hand. Vanochtend keek ik naar de quilt op ons bed. Een huwelijkscadeau van mijn moeder. Ik had mezelf een hoop frustratie bespaard als ik daar niet naar had gekeken. Wat een kleine steekjes en zo nauwkeurig. 

This morning we went with the three of us to the woods. Our boys had other intentions with the snow than a walk in the woods with their parents. They are totally testoron driven when it comes to snow. Throwing snow balls and that sort of things. We enjoyed the quietness of the white world surrounding us, although Lauren likes a good snowfight herself. 

Back at home I started quilting at Lauren's quilt, which we sandwiched together yesterday. 

Modern

Modern betekent gek, dat weet iedereen. Dat heb ik zelf niet bedacht maar dat laat Guus Kuijer zijn onvolprezen heldin Madelief zeggen in "Op je kop in de prullenbak" of "Met poppen gooien", daar wil ik even vanaf zijn. Willem Alexander gaat het koningschap 'modern' invullen, dus dat belooft wat. Meer ga ik ook niet zeggen over het hele gedoe.
Ik lees twee kranten en die brachten beide hele katernen over de aanstaande abdicatie van ons staatshoofd. En ik lees niet eens de Telegraaf of het AD. Peter Vandermeersch van de NRC stuurde mij zelfs op persoonlijke titel een e-mail om mij erop te attenderen dat het historische pagina's waren. Ik proefde erin dat hij eigenlijk graag het woord 'bewaarboekje' had gebruikt als dat niet zo vreselijk damesbladerig had geklonken. Die Peter.

Zoals altijd komt het nieuws pas echt binnen als het persoonlijk wordt. Een vriendin van mij zit door de hele kwestie vreselijk bij de pakken neer. Ze voelt zich genaaid. Koninklijk genaaid. "Ja lekker dan. En als ik nu niets met mijn verjaardag had, dan gaf het nog niet zo. Maar ik ben gek op verjaardagen", dat beaam ik even tussendoor. Ze is gek op verjaardagen. Ze wordt ook gek bij verjaardagen trouwens. Ze plaatst overal sta-tafels, koopt voldoende eten om een zomervakantie mee te overbruggen en is bang dat er niemand komt. "Nou, nu komt er dus niemand meer naar mijn verjaardag. Of ze komen als ze al katjelam zijn". Mijn vriendin associeert koninginnedag met 'gezellig borrelen op het plein', daar waar ik koninginnedag veeleer vereenzelvig met 'massa's mensen in oranje kleren, dus maak je uit de voeten'. "En zelf kan ik dus niet meer borrelen op het plein". Groot leed mensen, mijn vriendin is jarig op 27 april.

Gelukkig ben ik een onversneden republikein en laat de hele kwestie me koud. Goed, stiekem hou ik wel van koninlijke bruiloften en begrafenissen en heb ik destijds de CD van Carel Kraayenhof gekocht omdat ik niet genoeg kon krijgen van dat bandoneondeuntje, maar dat houden we even onder ons.

Ik bekommer me even om mijn eigen jarige. Mijn man verjaart. Zonder statafels maar met het onvermijdelijke 'zelfgemaakte cadeau'. Twee kussens die passen bij de quilt die ik voor hem maakte en die een semi-permanente bestemming heeft gevonden op de bank. Dat vindt mijn man reuze belangrijk, dat de kussens en de quilt bij elkaar staan. Echt?
Nee, echt niet.

De mooie wollen stalen had ik nog over nadat ik de quilt gemaakt had. Met perlé garen borduurde ik , nou ja 'reeg ik ' is het meer, een klein kleuraccentje. Dat vindt hij namelijk heel belangrijk, kleuraccentjes.