Keats and Yeats are on your side

 Begin jaren negentig studeerde ik in Amsterdam en daar leerde ik mijn man kennen. De Egyptische snackbarhouder vond hem op Omar Sharif lijken en dat klopt; mijn man heeft ook een spleetje tussen zijn voortanden. De Italiaanse kapper in het Drentse dorp waar ik opgroeide dacht dat mijn vader Johan Cruijff was, waarmee ik maar wil aangeven dat iedereen recht heeft op zijn eigen waanideeën.

Op zondagavond fietste ik meestal naar mijn vriendje, want meer was het nog niet. Hij zat dan steevast in een overhemd in een ijskoude kamer naar vreselijke muziek te luisteren. Hij had het nooit koud, ik altijd. Hij zette de kachel voor mij aan, ik trok een trui van hem aan en plantte mij voor die kachel. De muziek bleef aan. The Smiths zongen hun toonloze morbide liedjes en ik gaf commentaar. Want dat doe ik graag, commentaar geven.

Nu, meer dan twintig jaar later, ben ik nog steeds een grotere koukleum dan hij, maar is hij gelukkig aan mijn verlangen naar warmte gewend. En ik aan zijn muziek. Maar The Smiths, daar doe je mij nog steeds geen plezier mee. Ik doe hem wel graag een plezier en maakte een quilt voor hem. "I meet you at the cemetry gates. Keats and Yeats are on your side. While Wilde is on mine", zingt Morrissey. Vandaar de citaten op de achterkant. Keats en Yeats (zo mooi, het gedicht heet "He wishes for the cloths of heaven") aan zijn kant en Wilde aan de mijne. Wat hij gaat doen met zijn quilt? Mij ermee warm houden, vermoedelijk. Want dat doet hij graag.

U denkt die loft met ons tweepersoonsbed en deze quilt over het voeteneinde gedrapeerd en een spinnende rode kater erop er toch wel even bij?

Voor wie later ingehaakt is: ik had een heleboel wollen kamgaren stalen en heb daar een quilt van
genaaid met een wollen tussenvulling en een katoenen achterkant. Vervolgens heb ik de quilt met de hand gequilt en afgebiesd met prachtige katoen van Lecien.

We met in the nineties, my husband and I. Sunday evenings I spent at my boyfriend's , because that's all it was back then. He was sitting in his icecold room, dressed in nothing more than a shirt (and a jeans, this is not that kind of story...) listening to his awfull music. He put on the stove, I put on one of his sweaters and I seated myself in front of that stove. The music still played.  The Smiths kept singing their morbid melodyless songs and I criticized them. Because I like doing that, criticizing. 

More than twenty years later, I'm still much more of shivery person than he is, but he's get used to my warmth. As I got used to his music. The Smiths are still not my cup of tea, but he is, so I  made him a quilt. "I meet you at cemetry gates. Keats and Yeats are on your side. While Wilde is on mine", Morrissey sings. That's why I sewed on quotes from Keats and Yeats on his side and from Wilde on mine. What's he going to do with his quilt? Keeping me warm, probably.  Because he likes doing that.

You imagine a loft with a king size bed with this quilt at the end and a red cat on top, won't you? 

For those who didn't follow this before: I had a whole bunch of wool samples and sew a quilt with it.  I used wool batting and a cotton back. I quilted it by hand and bind it with lovely Lecien cotton.