Ik was op Inishmore. Of toch niet?

Op de lagere school schreven wij in ons aardrijkskundeschrift wat de meester op het bord had geschreven. Ik weet niet precies wat daarvan de  educatieve waarde was, maar daar ging het ons ook niet om. Het aardige van dat aardrijkskundeschrift was dat je er plaatjes bij mocht plakken. Daarvoor gingen wij naar de Rabobank, die ook dienst deed als reisbureau. Ik wist niet wat een reisbureau was, maar ik vond het de normaalste zaak van de wereld dat je daar reisgidsen kon halen. Hele dikke reisgidsen.

Die plaatjes waren vaak niet groter dan een flink uitgevallen postzegel en toch bepaalden sommige van die afbeeldingen tot de komst van Pinterest mijn beeld van hele delen van de wereld. Jarenlang heb ik bij mijn ouders aangedrongen op een trip naar Northumberland vanwege een gekoesterd plaatje, amper groter dan een pasfoto. We zijn tot Cornwall gekomen, maar dat had geloof ik weinig van doen met de reisgidsen van de Rabobank. 

Ik knip geen plaatjes meer uit reisgidsen, maar ik doe nog wel eens een virtueel tochtje op Pinterest. Eenzame cabins en mistige landschappen kunnen op mijn onverdeelde aandacht rekenenen. Regen en wind kunnen mij achter de laptop immers niet deren. Mijn romantische ziel doolt graag rond in dat soort gebieden, maar toch kom ik meestal op meer zonovergoten bestemmingen terecht.

Gelukkig beschik ik over een rijke fantasie en zo kwam het dat ik de afgelopen maand dikwijls op The Aran Islands bivakkeerde. In gedachten las ik er James Joyce en Seamus Heaney bij. Terwijl de luiewijvenzomer mijn verbeelding extra hard deed werken, mijmerde ik over afgelegen wonen in een stenen cottage vlakbij zee, waar ik lesgaf in het enig overgebleven lagere schooltje met elf leerlingen, fruit en groente inmaakte en langzaam aan de rotsmaak van zelfgestookte whiskey begon te wennen. Buiten was het dertig graden. 

Nu is het vest dat ik breide af. Ik breide zonder patroon omdat de meeste patronen die ik vond te ruim en te oubollig waren. Mode is een dingetje op Inishmore. Bovendien heb ik leren breien in het top-down-en-seamless-tijdperk, wat zoveel betekent dat het klaar is als je klaar bent met breien. Geen panden die je in elkaar moet naaien, een enorme aanrader. Ik ging op zoek naar klassieke aran kabelpatronen en dit is het resultaat. Voor de liefhebber: ik combineerde een honeycomb cable en een aran diamond en als filling stitch deed ik een double seed stitch, ook wel bekend als een dubbele gerstenkorrel. Ik vind het prachtvest. 

Misschien dat er binnenkort wel een tripje naar Ijsland inzit of naar de Shetlandeilanden. 

Keep going, een quilt voor hardlopers

't Is rot, maar het mot. Dat vat kort en bondig mijn houding tegenover sport samen. Het is ook nog van vrij recente datum dat ik vind dat het mot, trouwens. Veel langer haalde ik mijn neus op voor zoiets onbenulligs en vermoeiends als sport.

Ik ben getrouwd met een man die in veel facetten een perfecte tegenpool is. Sport is hierop geen uitzondering. Tot voor kort liep hij vijftig, zestig kilometer per week. Anderhalf jaar geleden liep hij voor het eerst een marathon, die letterlijk zijn achilleshiel bleek. Nu fietst hij. Mokkend. Want fietsen weet u, dat is geen lopen. 

Al onze kinderen sporten. Twee hockeyers en een voetballer zorgen ervoor dat de zaterdag goed gevuld is. Ook het loopvirus is bij twee van onze kinderen aangeslagen. Tijdens het voor- en najaar wordt hier volop ingeschreven voor diverse loopjes in de omgeving. Overal in huis bungelen dan ook medailles en de stapel loopnummers (het papiertje wat je op je borst spelt met een chip erin voor de tijdwaarnemening) nam gestaag toe. 

Jaren geleden vatte ik het plan op om een quilt te maken met die loopnummers. De meesten zijn gemaakt van tyvek. Een soort papier dat geen papier is, maar ook zeker geen textiel! Het smelt wel als sneeuw voor de zon in de buurt van een strijkijzer, kan ik inmiddels uit ervaring vertellen. Om na de marathon en de achilleshiel nog even in de buurt van een grieks drama te blijven, kan ik u vertellen dat het aan elkaar naaien van de nummers sysifusarbeid was. Nou ja, uiteindelijk niet, want het resultaat is er dan toch.

De eerste nummers verstierde ik door ze gewoon aan elkaar te stikken. Het leek wel of ik een 'hierlangs afscheuren'- rand had gecreëerd. Zigzaggen bleek beter te werken. Tot groot verdriet van onze dochter verknoeide ik met het strijkijzer een gekoesterde sticker op eén van de nummers. 1e meisje stond erop.

Het toeval wilde dat toen het hele gevaarte klaar en ik voor een laatste strijkbeurt met het ijzer in de aanslag stond, ik een seconde werd afgeleid en vervolgens een flink gat brandde in mijn reeds voltooide quilt. Recentelijk was er nieuw eerste plek verworven door Lauren en kon de eerste fout alsnog hersteld, of beter, versteld worden.

Ik had bedacht dat ik deze quilt op de naaimachine ging quilten. Ik had al wel voorzien dat het met de hand quilten (doorrijgen met eindeloos veel kleine steekjes) geen haalbare kaart zou zijn, maar ook kreeg ik het ding niet meer onder de naaimachine door. Ik knoopte de delen dus aan elkaar en quiltte de p.r's van iedereen in de stoffen delen.

Inmiddels heeft de quilt een ereplekje gevonden in de gang. Ik heb hem "Keep Going" genoemd als aanmoediging voor mijn sportieve gezinsleden, maar vooral voor mijn geblesseerde lief. Omdat fietsen nu eenmaal geen lopen is. Daarom.

Zalige zomer

Gone with the wind heette mijn vorige post. U weet dat ik graag schrijf over de momenten dat wij met de wind meewaaien. Deze keer zwiepte de wind ons voor de tweede keer naar de Costa Brava. Ik ben geneigd om dit altijd op z'n Amsterdams uit te spreken en dat is waarschijnlijk ook de reden waarom het zo lang geduurd heeft eer we er voor het eerst kwamen. Wat je ook vindt van het Amsterdams accent, de Costa Brava heeft er niets mee van doen.
Alhoewel,  na een wandeling kwamen we uit bij een baaitje waarvan we graag blijven geloven dat je er alleen per boot of wandelend kunt komen. Er lag een restaurantje dat gerund werd door twee oma's. Het bier was er warm en de afwas werd in een plastic teiltje gedaan. Als die twee oma's Amsterdams hadden kunnen praten hadden ze me vast 'schat' genoemd. Nu zeiden ze dat we zulke prachtige kinderen hadden. Dat hoor ik nóg liever!

Natuurlijk gingen we naar Barcelona. We wilden zien wat er in drie jaar tijd veranderd was aan de Sagrada Familia. Wat blijft dit bouwwerk verbazen! Het is van een ongekende schoonheid. Verder slenterden we door de Barri Gotic, aten in le Boqueria en slenterden naar Barceloneta, een voor ons nog onbekend deel van de stad. Natuurlijk besloten we de dag met tapas in El Born.

Dat de meneer met het sandwichbord een beetje gelijk heeft weten we natuurlijk wel. Toch gingen ook wij naar Girona. U kent het wel, kathedraal, joodse wijk, gekleurde huizen aan de rivier. Prachtig. Toch zullen we vooral terugdenken aan de foodmarket in het park aan de stadsmuur. Eten is nogal een thema in ons gezin, moet u weten. "Ik weet nou pas hoe lekker wij thuis eten", sms'te mijn jonste zoon vanuit een Engels gastgezin dit voorjaar. Dan heeft u een beeld..

Maar de wind nam ons ook mee naar Frankrijk, naar de Alpes Maritime. Het Spaanse luieren was voorbij.  Weg met de slippers, hallo bergschoenen!  Ik kan, waarschijnlijk tot troost van velen, zeggen dat ons nageslacht daar iets andere ideeën over heeft. Zo liepen we meestal met z'n tweeën en slechts een enkele keer met z'n vijven. Nou ja. Ooit was ik het die met een zuur gezicht achter mijn vader aansjokte die mij misleid had met z'n hoogtekaart. The circle of life?

Een beetje kampeervakantie heeft ook een kampvuur. Ik, vrouw, in de veertig, denk daarbij aan 'samen in een kring rond het vuur, bij voorkeur voorzien van een glaasje wijn en stiekem ook een stoel'. Ik, vrouw, in de veertig, ben niet degene die dit vuur tot stand heeft gebracht. Ik heb geen hout gesprokkeld, geen kring van stenen gemaakt, geen houtpyramide of andere superbrandbare constructie bedacht, dus ik heb lekker praten met mijn wijntje en mijn stoeltje. Vuur, lieve lezers, dat is jongenswerk dat heel veel aandacht behoeft.  Marshmellows op natgemaakte stokken zijn voor zusjes, want zij moeten het vuur brandende houden. Die evolutie gaat nog heel lang duren.

De scheiding der seksen duurde nog even voort. De mannen beklommen een berg, op de fiets. Dertig hele kilometers lang. Wij zoefden in de auto met proviand naar boven en bewonderden onze helden. Ja er is serieus werk voor de evolutie! Maar wij hadden vakantie en dan maken wij ons niet druk over dat soort zaken.

Ik zal het zo vreselijk missen, de vakantie. Het samenzijn, het kamperen, het oude campinggazlampje en de kaart die aan het begin van de vakantie nog zo heerlijk blanco ligt te zijn. Alles kan nog. Volgend jaar weer!

Gone with the wind

"Gejaagd door de wind" heeft een grote invloed op mijn leven gehad. Ik maakte kennis met dit boek op een doodsaaie visite aan een oom en tante, die dit boek in hun overigens magere gevulde boekenkast hadden staan. Ik dook in dat boek en kennelijk vond mijn familie het volstrekt normaal dat ik lezend in een hoekje zat, want ik geloof niet dat ik verder nog gestoord werd.

Kenners snappen dat ik het boek die middag niet uitlas, het is nogal een pil. Ik zal een exemplaar bij de bieb hebben gehaald en later kreeg ik voor mijn verjaardag mijn eigen "Gejaagd door de wind". Het is natuurlijk een draak van een boek, maar laten we niet vergeten dat ik een jaar of veertien was. "Scarlett O'Hara was niet mooi", is de openingszin van het boek. Dat geeft de tiener hoop. 

Scarlett mocht dan niet mooi wezen, ze kon iedereen om haar vinger winden en kreeg precies waar ze haar zinnen op had gezet. Een berekend, manipulerend, egoistisch krengetje zeg ik nu, maar als ik toen had kunnen ruilen! 

Ze kreeg het voor elkaar dat ik jarenlang compassie voelde met het Zuiden van Amerika ten tijde van de Burgeroorlog (1860-1865) . Ik had er North and South voor nodig om te beseffen, dat alle spreekwoordelijke hoffelijkheid ten spijt, het Zuiden toch echt de 'bad guy' was in dit conflict.

Ook ik was niet mooi. Ik was een lezer. "Gejaagd door de wind" wakkerde niet mijn manipulatieve handigheid aan, maar mijn liefde voor de geschiedenis, net als de film dat deed voor mijn langdurige verknochtheid aan het kostuumdrama.

Scarlett maakte tijdens de Civil War een jurk uit donkergroene gordijnen, met als doel (meen ik) een lening bij Rhett Butler los te peuteren. Ook ik maakte iets uit een oud gordijn. Een lening heeft het me niet opgeleverd, wel een nieuwe tas.

Lauren koos deze stof van "toiles du soleil' een aantal jaar geleden voor de gordijnen op haar slaapkamer. Dit zou lang leuk blijven. De gordijnen waren nooit een succes. Ze hingen scheef en de voorkeur had een stuk minder eeuwigheidswaarde dan voorzien. Scarlett indachtig zette ik de schaar erin en maakte er een zeer ruime strandtas van.

Jarenlang maakte ik tassen van stevige canvas, die ik dan voerde met stevig katoen. Dat maakte dan zonder tussenvulling een hele stevige tas. In combinatie met de leren hengsels die ik zo graag gebruik sjouw je ook een breuk. Zeulen is het laatste wat je wilt doen op een warme dag (u ziet dat ik daar heel Scarlett-achtig iemand voor gecharterd heb).Ik maakte deze tas enkellaags en deed iets met Franse of Engelse naden of iets daar tussen in. Je zou hem bijna binnenstebuiten dragen!

Het is een niemendalletje, nog beroerd gestreken ook en ik zou hem niet hebben laten zien als het niet van de gordijnen was gemaakt en ik zo een goede aanleiding had voor weer eens blog. Zou de regelmaat er weer eens een beetje in kunnen komen? U heeft nog een vakantiepostje van me tegoed!