Blauw afscheid

Denemarken doet hier nooit mee in de categorie vakantiebestemmingen. Noorwegen en Zweden trouwens ook niet. Wegens rotweer, dure drank en smorrebrod. Toch jammer, want mijn Deens is de laatste tijd behoorlijk vooruit gegaan. Zo kan ik in het Deens aan mijn man (hi skat) vragen of hij soms een vriendin (kaereste) heeft en versta ik hem als hij daarvoor zijn excuses (undskyld) aanbiedt. Natuurlijk heeft mijn man geen vriendin en had hij die wel dan kan ik u verzekeren dat er geen woord Deens zat bij hetgeen ik hem te zeggen had.

U snapt het. Ook wij kijken Borgen en the Killing. En Downton Abbey trouwens, maar daar schiet mijn Deens niet veel mee op. The Killing staat in onze vriendenkring beter bekend als 'die met die gebreide trui'. En precies die gebreide truien maken deze misdaadserie dragelijk. Ik ben een angsthaas namelijk. Maar daar waar gebreide truien door het beeld schuiven wordt het nooit echt eng. Toch?

Het lijkt me niet meer dan logisch om deze les ook in het dagelijks leven toe te passen. Dus breide ik maar weer eens wat. Een muts met een klep, waarvan ik nog steeds diep onder de indruk ben.  K2 m1r sm k16 pm m1l k2 en dat ik dat dan snap. Ik maakte een combinatie van dit patroon en dit patroon.   De sjaal deed ik volgens dit recept. Het is voor mijzelf, maar voor de foto plantte ik het op een knapper hoofdje.

Het is allemaal oefenen natuurlijk. Voor een trui. En dat ik dan die moord oplos enzo. (Dat deed ik trouwens. Ik wist wie het was, maar mijn argumenten hadden weinig met politiewerk te maken, vrees ik.) Dus nu ga ik Ravelry eens afspeuren.

Hier knijp ik er een tijdje tussenuit.  Tweehonderdeenenveertig berichtjes schreef ik hier. Over tassen en kussens, tafellakens en dekbedden, tekeningen en zeefdrukken. De inspiratie voor het maken is niet weg en dat blijf ik ook doen, maar ik weet niet meer wat ik erover zeggen moet. De laatste tijd hadden mijn stukjes al weinig connectie meer met hetgeen ik maakte. Misschien dat ik stukjes moet schrijven. Ergens. Wie weet.

Tot ziens. 

Setje

Van deze muts die ik voor Lauren breide zou ik moeiteloos naar de Zwarte Piet discussie kunnen springen, maar eigenlijk wil ik er geen woord meer over horen. In mijn meest genuanceerde momenten bedenk ik dat ik geen idee heb hoe het is om zwart te zijn, laat staan hoe kwetsend Zwarte Piet in dat geval zou kunnen zijn. In mijn  minder genuanceerde momenten, die weliswaar veel talrijker zijn, denk  ik: "Quatsch". Nou ja, feitelijk ligt "flauwekul" wat dichter bij mijn oorspronkelijke gedachte dan "quatsch", maar het laatste klinkt veel lekkerder.

David Sedaris heeft wat mij betreft het ultieme verhaal over de kwestie geschreven. In 'Six to eight black men' beschrijft hij onze Sinterklaastraditie die -if you put it like that- bijzonder wonderlijk klinkt.  "Then, of course, you've got the six to eight former slaves who could potentially go off at any moment. This, I think, is the greatest difference between us and the Dutch. While a certain segment of our population might be perfectly happy with the arrangement, if you told the average white American that six to eight nameless black men would be sneaking into his house in the middel of the night, he would barrciade the doors and arm himself with whatever he could get his hands on."

Doe jezelf een plezier en lees alles van David Sedaris. Doe dat niet in een openbare ruimte, tenzij je het lollig vindt om aangestaard te worden omdat je hikkend van de lach een boek in een openbare ruimte zit te lezen. Doe dat bij voorkeur ook niet terwijl je partner onder handbereik op de bank zit, tenzij hij of zij het heel leuk vindt om volstrekt onverstaanbaar voorgelezen strofes aan te horen.

Of brei een col en een muts. De col is een kopietje van deze, in de bijenkorfsteek. Met een col doe ik niet ingewikkeld. Ik brei gewoon een sjaal en haak die aan elkaar. Zo makkelijk kom je met een muts niet weg. Er gingen nogal wat youtube-filmpjes aan vooraf om de edele kunst van het rondbreien om een rondbreinaald onder de knie te krijgen.

I knitted a cowl and hat for Lauren. Without much of a pattern, which wasn't the easiest way to go for the first time on circular needles. The cowl is a copy of this one, in a very becoming honeycomb stitch.

Kruk

Lauren was dus jarig. Van mijn eigen verjaardagen herinner ik me lange verlanglijsten. Bovenaan: een wit konijn. Een bedelarmband heeft me ook jaren het einde geleken. Het zat er nooit bij en dat gaf ook niet. Gek genoeg is het eerste cadeau dat me te binnen schiet dat ik wel gekregen heb, een fles appelshampoo met een psychedelisch jaren zeventig etiket.

Nog steeds maak ik lange lijsten. Geen witte konijnen meer of bedelarmbanden. Maar een keukenmachine heb ik écht jaren gevraagd. Afgelopen jaar kreeg ik er een. Met excuses. Dat hij ook wel weet dat ik eigenlijk niet van praktische cadeaus hou, maar omdat ik het al zo lang vraag...

Lauren had een zeer bescheiden lijstje. Zowel in omvang als in gevraagde artikelen. Ze vroeg sloffen en een kruk. Zeker niet behept met het allergisch-voor-praktische-cadeaus-gen! Gelukkig vroeg ze ook oorbellen. Het dol-op-kleine-doosjes-gen blijkt wel dominant.

De sloffen kocht ik en de kruk ook. We deden er en passant nog een "vet chille" bureaustoel bij. De kruk (Frosta van Ikea) werd door Lightbluegrey als eens prachtig aangekleed. Dat wilde ik ook, maar ik deed iets anders. Een kussen met twee kanten. Ja duh! Twee verschillende kanten. Grijze piping ertussen, want de fluo roze kwam helaas net te kort.

Hoera Lauren negen jaar!

Onze mooie, lieve, stoere, sportieve, eigenzinnige dochter werd gister negen jaar. Het is haar bedoeling dat u nog veel van haar gaat horen als hockeyster voor Oranje. Maar als we zien wat voor pareltjes van verhalen zij schrijft zou ze ook zomaar schrijfster kunnen worden. Of juf, of dokter. Wat heerlijk om negen te zijn. Alles kan nog! Lieve meid, gefeliciteerd. Natuurlijk maakte ik een verjaardagstekening voor haar. Starring Siep, ons favoriete familielid.

Yesterday Lauren turned nine. Our beautiful, sweet, tough, sporty, free spirited daughter. She wants to be a professional hockeyplayer, but she could be a famous writer as well. Or a teacher, or a doctor. Being nine, still being able to be whatever you want, is great. Sweet girl, happy birthday. Of course I made a drawing, just like every year. Starring Siep, our favorite familymember.

Workshop van Vervlogen Dagen

Heb jij zin om zelf eens zo'n vilten tas te maken, kijk dan snel bij Meervilt. Op 22 oktober a.s. geef ik bij Meervilt in Haarlem een workshop waarin je leert om zo'n tas te maken. Je hoeft niet heel bedreven te zijn met de naaimachine, want in feite hoef je maar twee rechte naadjes te stikken. Je leert tijdens de workshop het basismodel naaien, en gaat met een prachtige tas naar huis.

Meervilt heeft prachtig vilt te koop en ook allerlei benodigdheden voor naald- en natvilten. Hier vind je de webshop en als je in de buurt woont kan je je op vrijdagochtend vergapen aan al hun mooie materialen. Meervilt zit op een steenworp afstand van Station Haarlem.

Zie ik je daar op dinsdag 22 oktober? 

Fietsen en paardenmeisjes

In de jaren zeventig waren alle fietsen donkergroen, behalve de donkerbruine en de donkerblauwe. Heel overzichtelijk. Gekleurde fietsen met een iele bagagedrager ('achteropje') zag je wel een enkele keer, maar ik herinner mij dat ik dat typisch iets voor Duitsers vond, net als schooltassen die je op je rug draagt. En geloof me, 'typisch iets voor Duitsers' was in die jaren nog bepaald geen aanbeveling.

Zoals er nu mensen zijn - altijd vrouwen, maar dat zijn ook mensen- die gekleurde bloemenslingers om hun stuur vlechten, zo spaarden wij vroeger de gekleurde doppen van de melk- en yoghurtflessen. Die doppen vouwden we om de spaken van onze fiets zodat ze bij iedere omwenteling van het wiel verschoven. Ja, ja, cool in de jaren zeventig. Blits heette dat, geloof ik. Als je meer geluid wilde, vouwde je  een stukje karton dubbel en maakte dat met een wasknijper vast aan je spaak. Alsof je kwam aanzetten in een Datsun met een kapotte uitlaat. Bloemenslingers vonden we typisch iets voor mensen uit Hawaii. Dat was vermoedelijk wél een aanbeveling, maar veel te ver weg om lang bij stil te staan.

Ik herinner me dat ik altijd zeurde of het zadel hoger mocht. Vaak mocht dat wel. De hoogte van het zadel ging vooraf aan de groei. Met platte voeten op de grond, dat vonden we typisch iets voor overbezorgde moeders. Veiligheid, dat was rechts fietsen en goed uitkijken. Een fietshelm hadden we nog nooit gezien. Daar hadden we typisch geen referentiekader voor gehad.

Ik hou van kinderen die fietsen. Zonder helm en zonder voeten aan de grond. Kinderen die nooit hun hand uitsteken om richting aan te geven, maar toch weer heelhuids arriveren. Kinderen die alleen fietsen. Omdat ze het kunnen. Omdat ouders niet overal met hun snufferd bovenop hoeven te zitten.

Deze tas maakte ik voor Pleun, een vriendin van Lauren. Fietsen en paardenmeisjes, soms zijn de jaren zeventig nog dichtbij.

I made a bag voor Pleun, a friend of Lauren's. Is the horse loving girl a universal phenomenon? The bag is lined with oilcloth, so it's easy to carry muddy and wet things in it.