"Wat een rijkdom hè". Mijn Amsterdamse buurvrouw zag het goed toen Casper gister veertien jaar geleden werd geboren. Als we nu goed in de sores zitten die nu eenmaal bij pubers horen, herhalen we het nog wel eens. Smalend, dat wel.
Maar man, veertien. Hij heeft vrienden die groter zijn dan ik ben, al steek ik boven hem nog uit. Hij keilt z'n fiets met achteloze bewegingen de tuin in als hij 's middags thuis komt. Niet gek dat ik eens iemand hoorde vragen hoeveel fietsen een puberteit eigenlijk duurt...Niemand roloogt beter dan hij, of mompelt onverstaanbaarder bij het verlaten van de kamer. Woorden die voor mij bedoeld zijn, maar die ik ongetwijfeld liever niet wil horen. Hij loopt met het kenmerkende slome kamelenloopje dat puberjongens zich nu eenmaal aanmeten. Z'n zakgeld gaat op aan snaai en snacks. "Je stopt er twaalf jaar onbespoten fruit in en vervolgens stoppen ze zich vol met E-nummers", zei een andere moeder eens. Een 5,5 is voldoende genoeg en het lijkt erop dat hij inderdaad met de hakken over de sloot overgaat. Wat hij daarvan leert? Dat een 5,5 voldoende genoeg is.
Maar onze puber heeft ook humor en -blijkens anderen- bakken vol charme. Ineens leest 'ie jouw boeken en kijkt met jou naar dezelfde film. En heel af en toe geeft hij zomaar blijk van inzicht en heb je het idee dat het allemaal best goed komt. Veertien is helemaal zo gek nog niet!
Gister was Casper jarig en nog lang niet te oud voor een verjaardagstekening. Alle het goede komt in drieën en daarmee is mijn trilogie compleet.
