Barcelona revisited

Barcelona verveelt niet.  Twee jaar geleden was ik er met Casper, onze oudste zoon en afgelopen weekend met mijn vader en broer. Beide keren heel bijzonder. We hebben genoten van de stad, van Gaudi, van lekker eten en vooral van  elkaars gezelschap.

Bloglovin', facebook en de boer hij ploegde voort

Veertien jaar geleden, toen ik op het punt van bevallen stond, kon je via je verzekering tijdelijk een 'pieper' lenen om de aanstaande vader met spoed over het intreden van dat heugelijke feit in te lichten. Ik geloof niet dat we dit gedaan hebben. Een gewone telefoon leek ons, geloof ik, wel genoeg. Bovendien brak het vruchtwater 's ochtends vroeg waar hij bij was, dus moderne communicatiemiddelen kwamen er sowieso niet aan te pas.

Misschien heeft het feit dat je bij zoiets belangrijks als een bevalling geen mobiele telefoon nodig had, mij wel jarenlang gesterkt in de overtuiging dat ik er geen nodig had. Een antwoordapparaat had ik ook niet. Ik vond het wel lekker om 'onder water' te kunnen zijn als ik daar zin in had, tot ergernis van sommige vrienden. Een paar jaar later ging mijn man bij een groot telecombedrijf werken en voor dat ik het wist was ik een van de eerste Nederlanders met een iPhone. Het kan verkeren.

De rest is natuurlijk geschiedenis. Ik ben nog steed notoir onbereikbaar, want ik vergeet altijd dat ik het geluid heb uitgezet. Maar verder is het natuurlijk reuze handig. Om de treintijden te checken, je mail te kunnen lezen, muziek te luisteren, foto's te maken en altijd en overal google te kunnen raadplegen. Er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat ik niet verder kan als ik niet weet wie de zanger is van 'Je veux l'amour' ( oh toe nou, je weet wel, die kale Belg, met zo'n lang gezicht, iets met een 'W'. Raymond van het Groenewoud. Ja, zie je, er zit wel een 'W' in.) 

Ondertussen had de computer ook z'n intrede gedaan, ging ik bloggen en werd ik zowaar nog redelijk digitaal onderlegd. De eerste keer dat ik een lettertype in de html van mijn blog veranderde deed ik een half uur zo'n dansje waarbij het lijkt alsof je met een enorme stok in een ton staat te roeren. (Nee, dat deed ik niet echt, want zo'n dansje vind ik belachelijk, maar ik denk dat men zo'n dansje placht te maken om uiting te geven aan een  gevoel wat sterk lijkt op het gevoel dat ik toen ervaarde.)

En nu krijg ik meldingen als "Google Reader stopt ermee" en om mij heen zie ik mensen die daar iets mee doen. Geheel tegen mijn aard in heb ik besloten om mee te gaan in de vaart der volkeren en niet te wachten tot het te laat is. Ik heb mij aangemeld bij Bloglovin', en een facebookpagina aangemaakt voor dit blog (roert-met-stok-in-ton). 

Ik heb u al eens eerder verteld over mijn problematische verhouding met het begrip 'volgen'. Ik ben geen goeroe of profeet, dus niet per sé op zoek naar volgers. Ik vind het wel leuk als u mijn stukjes blijft lezen, dus die kunt u op allerlei manieren volgen. Et voilà, het is met een druk op de knop geregeld. Facebook is er voor een snel fototootje of een achter-de-schermen inkijkje. 

Zo, dan ga ik nu mijn koffer pakken. Ik ga een weekend naar Barcelona met mijn vader en mijn broer. Als ik zou twitteren, want ik ondanks de recente digitale modernisering mijnerzijds niet van plan ben, zou ik zeggen: #zinin. (Dat is ook meteen de reden waarom ik niet twitter....)'

Google reader appears to be ending, so if you still want to follow my blog it's possible to do so on Bloglovin'. Just click on the button on the right. I also made a facebookpage for this blog, but it's in dutch.

Valentijn jarig

Vandaag is Valentijn jarig. Twaalf jaar. De middelste. Die positie bevalt hem. Hij vaart in de luwte van zijn broer, die de harde wind opzoekt. Hij houdt hem in de gaten, maar vaart toch zijn eigen koers. Neemt het risico op omslaan niet en heeft het tij opmerkelijk vaak mee. Zo, dat waren wel genoeg nautische metaforen.

Twaalf jaar, het is opmerkelijk snel gegaan. Toch dacht ik laatst dat hij het al was. We gingen met de trein en het kwam mij wel goed uit dat hij op een goedkoop railrunner kaartje zou reizen. "Tijn, we doen even dat jij elf bent, ok?". Meewarig keek hij me aan: "Mam, ik ben elf".

Maar nu is hij dus twaalf. Afgelopen zaterdag had hij een feest. Een vader van een vriendje haalde de jongens op en ging na afloop, de moeder in kwestie verbijsterd achterlatend, nog even een broodje shoarma met ze eten. Dan is het kleinste er wel af.

Maar toch, in Londen liep hij balancerend over elk muurtje en was misschien nog wel het meest onder de indruk van de chocolaatjes die in het hotel op zijn hoofdkussen lagen. Want ja, zijn grote cadeau, een weekend Londen met z'n vader is inmiddels opgesoupeerd.

Lieve Tijn, gefeliciteerd.

Our youngest son and middle child has turned twelve today. Child on one hand, adolescent to be on the other. Last saturday a father of a friend of his took the boys out for a late night snack after they had been on party. (The mom was flabbergasted.) But in London, the big birthday gift, he balanced on all the fences. Between napkin and tablecloth, as we call in Dutch. 

Zuiderzeemuseum en andere vooroordelen

Nooit zal ik naar een meubelboulevard gaan op tweede Paasdag, of welke andere dag dan ook. En nooit, nooit zal ik naar de huishoudbeurs of naar het hippere zusje Woonbeurs gaan. En nooit, nooit, nooit ga ik naar een all inclusive vakantieoord in Turkijke of Egypte, of waar dan ook. En zo heb ik nog wel een paar andere vooroordelen. Over mannen in driekwart broeken, over chicklit, over kortingsbonnen, over lounchesets in de tuin, over meubels waar opgeschreven staat wat het is, of wat er in zit, over schoenen die lekker zitten, over moederdag, over gratis en over openluchtmusea.

Ik denk niet dat de dag dat ik dat ik mijn vooroordeel over mannen in driekwart broeken of over chiclit zal opbergen aanstaande is, maar vandaag was ik in het Zuiderzee museum en het vooroordeel over openluchtmusea ging op de schop. Het is alleen zaak om er niets over te vertellen. Alles wat je er over vertelt klinkt oubollig. Bootje, klederdracht, schattige huisjes, armoede, oud Hollandse spelletjes. Zeg nou zelf, dat is erg. Zelf je eigen springtouw maken bij de touwslager klinkt al iets beter en misschien helpt het dat studio Job, Scholten en Baijings en zo nog een paar designers hier en daar een duit in het zakje hebben gedaan. 

Wat zal het volgende te slechten vooroordeel zijn? Ik gok dat het 'schoenen die lekker zitten' wordt of zullen we toch een einde maken aan het vooroordeel op 'gratis'. Gratis straalt voor mij pure misère uit. Al jaren prent ik mijn kinderen in: "gratis bestaat niet en goedkoop is verdacht". Maar dit weekend schepte ik bij een zekere drogist een gratis beker drop in omdat ik twee - ik krijg het mijn bek niet uit- actie artikelen had gekocht. We hebben het hier gewoon over shampoo, mensen, niks geen frivoliteiten. Ik heb die beker maar gewoon ingeschept. Omdat het kon, omdat anderen het ook deden, omdat ik van drop houd, nee niet vanwege die dief en de eigen portomonnee (brr). Toen ik thuis de herkomst van de schreeuwerige beker drop uit de doeken deed keken de kinderen mijn ontredderd aan. Blij dat ze er geen weddenschap op hadden afgesloten....

Maar dat Zuiderzee museum is echt leuk.