Ik zei dus rigoreus nee, de eerste twee keren dat het me gevraagd werd. Geen denken aan! De alternatieven waren niet lullig. Het 'wie-is-de-mol-feestje' of de zeepkistenrace waren gedenkwaardige feestjes.
Toen ook ons jongste kind voorzichtig opperde, zoals alleen zij dat kan, "dat op zich een slaapfeestje mij ook heel leuk lijkt", ging mij een lichtje op. En zo kwam het dat wij afgelopen weekend haar slaapfeestje hielden. Acht maanden na haar verjaardag. In onze tent.
Daar waar ik normaal in een partyplannermodus schiet om vanalles te maken, te bakken, te bedenken, te organiseren en in goede banen te leiden, deed ik niets. Nou ja, bijna niets. Ik maakte een uitnodigingen en twee vlaggen om te veroveren, maar dat was het. Door zeer wisselende weersvoorspellingen hakten we twee dagen van tevoren de knoop door. Dat bleek een iets té nonchalante houding, want het werd nog even spannend of er plek was. Blijkbaar is de camping het Chersonissos van de basisschool, want hele hordes groepen acht vierden hun aanstaand afscheid daar. Maar ook dat kwam goed.
We sjouwden de kampeerspullen van de zolder (bezint eer ge begint: voor je nachtje heb je net zo veel nodig als voor drie weken), haalden een taart bij de Hema (ik had mijzelf altijd verplicht tot het zelf bakken van de verjaardagstaart), zetten de tent op en ontvingen de gasten. En vanaf daar liep alles vanzelf.
Tienjarigen kunnen zichzelf uitstekend vermaken op een camping en hebben vooral geen boodschap aan bemoeizuchtige ouders. De van nature bemoeizuchtige ouders (ok, alleen ik) gingen met een vakantiegevoel voor hun tentje zitten en waren slechts toeschouwers . We haalden friet en kroketten en zagen dat er uiterst lauw op de thuisbereide salade werd gereageerd. Rens Kroes heeft met haar powerfood de tienjarigen van deze wereld, in tegenstelling tot whatsapp en instagram, nog niet bereikt. Dat is vermoedelijk goed nieuws.
Ze hesen zich zelfs uit eigen beweging in de pyjama. Hun plan was om chips te gaan eten in de tent. Na zoveel fast food stak mijn inner powerfoodgoeroe daar een stokje voor, maar dat was dan ook de enige ouderlijke ingreep. Twee uur lang kletsten en giegelden ze, en toen ik om om 23.30 uur zei dat ze maar eens moesten gaan slapen, slaakten ze een diepe zucht en vielen vrijwel onmiddelijk in slaap.
Ik kan het iedereen aanraden zo'n slaappartijtje.
Echter. Zelf heb ik niet zo lekker geslapen. Tot 01.00 uur cirkelde er een helikopter boven de camping. Het is op zo'n tijdstip dat mijn fantasie van zo'n helikopter heel makkelijk een ontsnapte TBS'er maakt die het voorzien heeft op een tent vol slapende meisjes. Mijn man kon niet voorkomen dat ik ging googelen op 'politiehelikopter boven Vogelenzang', maar voorkwam dat ik ook nog wilde achterhalen wat verschillende codes op de politieradio te betekenen hadden. Tegenpolen door dik en dun.
Om half vijf werd ik wakker van kwetterende vogels en kwakende kikkers. Kon slechter.
