Twee weken geleden liep mijn man de marathon van Rotterdam. Nooit ga ik met hem mee, maar dit was zijn eerste marathon en het leek me dat hij wel wat aanmoediging kon gebruiken. "You'll never walk alone", was tensloote het motto. Nu valt een marathon rennen niet mee, maar een marathon volgen als kijker is ook nog niet zo makkelijk. Vlak na de Erasmusbrug zocht ik een plekje. De lopers zouden in twee rijbanen van de brug rennen. Ik vermoedde dat mijn man de binnenbocht zou nemen, dat scheelt meters nietwaar, en zag mijn vermoeden bevestigd toen de eerste wedstrijdlopers vlak onder mijn neus voorbijliepen. Helaas verplaatste mijn man zich in mij, dacht dat ik de buitenbocht zou staan omdat ik daar handiger voor mijn afspaak zou staan en zo misten wij elkaar.
Mijn afspraak was met H. van Lightbluegrey. We spraken af op een pleintje bij haar in de buurt en op de weg daarnaar toe liep ik door het meest Rotterdamse stuk van de stad. Natuurlijk was zo'n kopje koffie tussen twee marathonhaltes in veel te kort om bij te kletsen. Dat doen we binnenkort beter!
Ik meende nog wel tijd te hebben om hem ter hoogte van de Kralingse Plas aan te moedigen. Ongelooflijke hoge nood hield mij lange tijd op in een broodjeszaak. Weer miste ik hem. Het was na zesendertig kilometer. Hij had wel een 'hup liefje' verdiend. Ik spoedde mij inmiddels weer naar de metro voor de finish.
We zagen elkaar terug op de Coolsingel. Moe, maar voldaan, zoals dat heet. Hij strompelde lichtjes, dat viel nog mee. In de metro zag ik mannen die de trap niet meer af konden. Dat ik ook een blaar op mijn voeten had, hield ik maar voor me We dronken een biertje op een terras in de zon en genoten van de dag, de prestatie (3.19.47), de sfeer en de stad. Het was een topdag.
H. had deze tas bij zich, wat mij inspireerde om ook weer eens tas van vilt te maken. Misschien handig voor het aanstaande tripje Parijs/Normandië uin plaats van de kloeke tas die ik altijd meesleep en vervolgens bij ieder museum aan de security kan overhandigen...U hoort het wel.
