Felt and leather

"Laat mij uw tas zien en ik vertel u wie u bent".  U kent ze vast ook, die moeders die als wandelende eerstehulppost door het leven gaan. De moeders die arnica, pleisters, paracetamol én een snoepje tevoorschijn toveren als andermans kind zich een buil valt. De eigen kinderen van dit soort moeders vallen namelijk helemaal niet, daar zijn ze veel te voorzichtig voor. Denk ik.

U raadt het al, ik ben niet zo'n moeder. Heel soms heb ik zowaar een pleister bij me, maar meestal krijgt een gewonde patiënt een sok om het bloeden mee te stelpen. Die sok zit  op onverklaarbare wijze wél in mijn handtas en een kusje voor de schrik is altijd leverbaar. Ik kan u doorgaans ook aan suiker, koffiecreamer en Pokon helpen. Waarbij ik wil opmerken dat ik dat laatste niet in de koffie gebruik. En in de donkerste krochten van mijn handtas huist al maanden een 3D bril. Je weet nooit wanneer die nog eens van pas komt.

Goed, wederom een lange introductie om te vertellen dat ik een tas maakte. Meestal maak ik wat in het Engels een 'tote' genoemd wordt, of anders een 'messenger', maar dit lijkt zowaar op een handtas. Wacht, laten we het 'purse' noemen, want je hoort er niet bij als tas als je  geen Engelse naam hebt.  Deze pin gold als inspiratie. Toen ik hem zag, wist ik meteen hoe ik het zou doen. Ik heb hier een lap vilt besteld en na enig heen en weer gemail (het moet speciaal gemaakt worden) kreeg ik ongeveer  wat ik wilde. Een volgende keer zou ik vragen of er meer blauw in mag.

Het suede voor de hoekjes kocht ik op het Stoffenspektakel. Ik neem mij iedere keer weer voor om niet meer naar zo'n deprimerende hal met verschrikkelijke stoffen te gaan, maar ga toch steeds weer op het nippertje voor de bijl. Hoe het leren riempje bij mij gekomen is, weet ik niet meer.  Als iemand weet waar ik dat kan krijgen, hou ik mij warm aanbevolen.  De leren hengsels kocht ik hier.  Ik voerde het geheel met denim, dat piept er nog net een beetje uit. Wat is 'ie mooi, hè?

Honeycomb cowl

Sinds ik het breien heb ontdekt voel ik mij een bekeerling, een born again knitter. Ik meldde mij aan bij Ravelry en abonneerde mij op nieuwsbrieven van New Stitch a Day.  Nu is dat laatste wel wat overdreven, want hoewel zeer gedreven (u weet hoe dat gaat met bekeerlingen) ,is er nog een aantal andere interessegebieden in mijn leven buiten breisteken om.

Dat neemt niet weg dat ik inmiddels kabels heb leren breien (hier even kijken, dan kan u het ook), iets wat de frambozensteek heet onder de knie heb en een col in een honingraatmotiefje heb gebreid.

Nou zit die col me niet lekker. Prachtige wol, maar het zit overal. Mijn bank zit onder de ecru haren en je kan 'em dus niet aan. Tenzij je wilt dat iedereen denkt dat je een angorakat hebt aangeschaft en daar ongezond veel mee knuffelt. Maar ik wil niet dat mensen denken dat ik een angorakat heb, en een poezenblog schrijf en naar poezenwedstrijden ga. Oh? Ik draaf door? Nou ja, ik wil gewoon geen witte haren, noch anderkleurige haren, op mijn kleren en mijn bank. 

Wel een fijn steekje en een mooie zachte col. De randen waren niet zo netjes als ik graag gezien heb en daar heb ik een dubbel rijtje vasten (?) langs gehaakt. Dat had ik dan weer afgekeken in de winkel bij Inti (handgebreide truien door Peruviaanse vrouwen die Dolores Maria heten en dat dat dan ook op het etiket staat en die lieve Dolores kan van dat breien net het hoofd boven water houden, maar hier hangen ze voor tweehonderd euro plus in de winkel. Oh? Ik draaf door?)

I have knitted another cowl. A beauty I guess in a very becoming honeycomb stitch. The thing is: it's very hairy. I don't want people to think I have gone wild with my angora cat. I don't have an angora cat, nor would I ever think of getting one. So it's unwearable, but nice to look at. I did some crochet to make the edges more firm, something I copied from some very expensive handmade shawl I saw in  the store. 

What Sundays should be made of....

Zo zouden zondagen moeten zijn. Hetty van Lightbluegrey kwam langs met lieve dochter M. Vlak voor de vakantie ontmoetten we elkaar voor het eerst. Toen was het een beetje spannend, we kenden elkaar immers alleen via wederzijdse blogs. Nu keken Lauren en ik reikhalzend uit naar het bezoek uit Rotterdam, we hadden het beide de vorige keer zo leuk gevonden.

Zou het altijd zo zijn? Zou je lijken op je blog? Met Hetty klikt het in ieder geval geweldig en met onze meisjes ook. Jammer dat ze ver weg woont. Na de lunch, die door de kinderen bij lange na niet zo lekker gevonden werd als door de kok (maar ja, ik lach ook het hardst om mijn eigen grappen), gingen we wandelen in de Waterleidingduinen.

Een wandeling in de Waterleidingduinen is safari in eigen land. Je kunt damherten met enorme geweien en reeën tot op drie, vier meter afstand naderen. En ook al hebben we ze al zo vaak gezien, gewoon wordt het nooit. Jammer genoeg lieten we beide ons fototoestel thuis liggen...

De middag was te kort. Zo kort dat M. haar schoenen verstopte omdat ze niet naar huis wilde! Wel heb ik iets om na te genieten. Hetty maakte voor mij zo'n prachtige leren stalentas als ze al liet zien op haar blog. Het is helemaal haar stijl. Slim van eenvoud. En ook al vind ik haar vriendschap een cadeau op zich, ik ben wel heel blij met mijn tas!

Maak een Piet, of niet...

Alles naait en schrijft, heel België is één groot - nee hier houdt de gelijkenis met het gedicht van Campert op- literair creatief festijn. En ik? Ik naai, borduur, quilt, brei, maak poppen, teken niet onverdienstelijk en doe mijn eigen stunts, maar schrijf -vooralsnog- geen boeken.  Wel schreef en tekende ik een patroon. En dat patroon dat geef ik weg.

Zo maar, omdat Dieuwertje Blok weer in het land is en daar gaat ons aller kinderhart sneller van kloppen. Een maandje geleden opende ze een hardloopwedstrijd bij ons in het dorp, weliswaar in haar hoedanigheid van ambassadeur voor de Hartstichting, maar toch. Als Dieuwertje opduikt, dan weet je dat het niet lang meer duurt. Hij komt, hij komt.

En heeft u nu ook zin om zo'n Pietje te maken, klik dan gauw hier voor het patroon en de beschrijving.  (En heeft u toevallig zin om een boek uit te geven, stuur dan gauw een mail naar het adres rechts in de zijbalk.)

Why it is so silent over here...

 Wollen deken, houten klossen, buiten waait de wind om het huis...Vervlogen dagen.                            

Woolen blanket, wooden bobbins, outside the wind is hauling. Days gone by...