Over krukken en ritstasjes

Edit: Het nu volgend stuk is volgens mijn vaste meelezer -lees man- volstrekt onbegrijpelijk. Wat ik eigenlijk subtiel duidelijk probeerde te maken dat ik vreselijk zielig ben met m'n krukken en gescheurde enkelbanden en enorme stromen steunbetuigingen kan gebruiken.

Jongens, dolle boel hier. Meters sneeuw, 'sehr gute Pulver', heerlijke Apfelschnitte, Gulaschsuppe en Tirolerkitsch. Ja, mocht je willen. Mocht ík willen. En ik wil dat! Want hoewel ik bijzonder onverschillig tegenover sport in het algemeen sta, ben ik dol op sporten die je 's winters kunt doen. Nou ja, gewoon dol op sneeuw en ijs. Ik doe natuurlijk niet aan curling of met zo'n geweer op je rug je de pleuris langlaufen, nee gewoon schaatsen en skieën.

Maar. Nog eens: maar. Skieën doe ik al jaren niet meer. In 2004 braken mijn beide knieën als lucifershoutjes af,notabene op een blauwe piste. Op de eerste dag van onze skivakantie. Het was prachtig weer, dus we besloten te blijven. Ik werd iedere ochtend door een snoepje van een ambulancemedewerker opgehaald om meteen in het medisch centrum van Avoriaz aan mijn herstel te werken en mijn man skiede er lustig op los. 's Middags troffen wij elkaar voor een lange lunch en bleef ik achter op het terras en kletste bij met andere krukken. Omdat het bepaald niet mijn eerste vlekje op mijn medische wintersportstaat was, vond mijn man het wel mooi geweest. Bovendien is skieën met drie kinderen een tikje boven ons budget. Kinderen thuislaten? Geen optie, dat sneeuw- en ijsgen is een heel dominant gen.

Schaatsen dan maar. Nou, ik weet niet hoe het uw contreien is, maar hier ligt geen ijs. En dat is maar beter ook. Mijn begeleiders -edit krukken-  houden niet van ijs, laat staan van schaatsen.

Dus dat is naaien met linkervoet, online meer stof bestellen voor de quilt van Lauren die als gevolg van het aan huis gekluisterd zijn al aardig vordert en je verbijten. Het is prachtig weer en ik zit binnen. Boehoe. Niks lente, niks zomerjurkjes. Ik wil gewoon een herkansing. Nog een vorstperiode over een paar weken als ik ook weer een beetje ronddartel. Mmm, wishful thinking. Ik kijk nog maar eens uit het raam. 

Ik weet hoe dol u allen bent op ritstasjes. Ik maakte er ook een, van vilt. De vilten voering naaide ik met de naaimachine, maar de buitenkant met een hand.  Had ik een metalen rits gehad, dan had ik die zeker gebruikt, maar al met al is het zo gek nog niet geworden. 

I'm longing to enjoy the snow and the lovely weather outside, but I teared off some of the ligaments in my ankle and I'm basically stuck inside. So I made an Alp inspired zipperpouch to chase away my grumpiness about it. I sewed the zipper and de felt lining with the sewing machine, but did some hand apllique and closed the pouch by hand as well. With a blanketstitch. 

Wolf

Sneeuwwitje, Assepoester, Doornroosje, ze zijn allemaal geprinsessificeerd door Disney. Goed, die oude tekenfilms, die kan ik wel nog wel hebben. Wat zeg ik? Ik smul ervan. Hoe die kleine vogeltjes Assepoester in haar jurk helpen, daar krijgt de ergste misdadiger nog weke knieën van. Maar dat ze allemaal een synthetisch jurkje hebben gekregen en roze en vreselijk staan te wezen op broodtrommels, lelijke pyjama's, dekbedden en wat dies meer zij, dat had van mij niet gehoeven.

Hulde aan Roodkapje. Niet roze te krijgen. Oppervlakkig onderzoek -Google afbeeldingen- wijst wel uit dat Roodkapje dan weer een hoog 'oh la la'- gehalte heeft. Geen idee waar dat vandaan komt. Is het de kleur rood? Jaren geleden gold rode lingerie als het toppunt van, ja van wat eigenlijk. Maar goed, een 'tolle Lola" dus. (Aldus prins Bernhard, die het trouwens niet over Roodkapje had, maar over de destijds heersende opvatting over zijn moeder. En ik weet vrij zeker Roodkapje niet de moeder van prins Bernhard is.)

Maar met al die lieve wichtjes heeft mijn wolf niets te maken. Ik maakte dit wolvenmasker voor mijn nichtje, die morgen haar vijfde verjaardag viert. Haar vader, mijn broer, gaf een wensenlijstje door:"Een CD, maar niet Junior Songfestival, K3 (over roze en synthetisch gesproken...), of Kinderen voor Kinderen". Niet uit Haags snobisme, maar omdat ze reeds een uitgebreide collectie bezit.  Dus hang ik de cultureel verantwoorde tante  uit en geef haar een CD van Peter en de Wol van Prokofjev. Zonder Peter, maar met Wolf. 

Maar niets staat mijn nichtje natuurlijk in de weg om er Roodkapje mee te spelen, of Zeven Geitjes of de Prins en zijn tolle Lola. 

Patroon hier

My niece is having her birthday party this weekend. She's turned five already. She asked for a CD and mentioned a lot of CD's already in her possesion. So I decided to be the cultural engaged aunt and bought her a CD of Prokofiev Peter and the Wolf. Of course she can also play little Red Ridinghood with it, or Three little Pigs. I bought the pattern here. 

Boom

Toen ik een kleuter was viel mij het grootste genoegen ten deel dat een kleuter maar kan hebben. Mijn juf trouwde. Alles d'r op en d'r aan. Op de trap van het gemeentehuis werd een erehaag gevormd van elfjes, kabouters en bomen. Bomen? Ja, bomen. 

Het was begin jaren zeventig. Toen kon je nog rustig tegen een kind zeggen: "Juf Jannie trouwt en jij bent boom". En begin jaren zeventig was dat net zo min goed nieuws als tegenwoordig. Boom, de ultieme sukkel van de bruiloftsstoet. Ik hoef u niet te vertellen welke schouders sterk genoeg bevonden werden voor dit slechte nieuws... 

Dus bomen, breek me de bek niet open. Inmiddels ligt die kleutertijd allang achter mij, de middelbare leeftijd nadert met rasse schreden. Gek genoeg overvalt dat gevoel mij zelden als ik in de spiegel kijk. Dan trek ik 'mijn goede hoofd'. Huisgenoten staken en steken daar de gek mee. "Zo zie je er normaal nooit uit". Jammer dan, het is mijn goede hoofd. Mijn gewone hoofd steekt natuurlijk veel vaker de kop op, maar meestal word ik daar zelf niet mee geconfronteerd. Alleen iedere keer als ik mijn laptop open en in het zwarte scherm staar, staart er iemand terug die verdacht veel op mij lijkt. Ik sus mijzelf met de gedachte dat dat mijn 'slechte hoofd' is, maar recente foto's laten de harde werkelijkheid zien. Het is mijn gewone hoofd. 

Gelukkig kan ik sinds mijn kleutertijd tegen een stootje. Dank zij de boom. Vanochtend waren de bomen ook mooi. Boom en sneeuw, dat gaat oneindig veel beter samen dan boom en bruiloft.

Wordt er ook nog iets gemaakt. Dit was toch een craft blog? Ja zeker. Ik heb de stof gesneden voor de quilt die ik voor Lauren ga maken. Het wordt een 'disappearing nine patch', ook wel liefkozend een D9P genoemd. Slow crafting dus. Niet gedreven door een snel (blogbaar) resultaat. Zo ga ik doen, dit jaar. 

Everything looks lovely when covered with snow. Even trees. I have a history with trees. When my kindergarten teacher married (OK, that was more than twentyfive years ago), there where children outside on the town hall steps with flowers and balloons. They were all dressed up as gnomes, fairies and trees. In the seventies it must have been alright to say to little toddlers: "Hey, your teacher is getting married and you can be a tree". It was bad news back then too. You've probably figured out by now, who happened to be the tree. 

The trees in the woods were lovely though, this morning. Trees and snow is whole lot better than trees and weddings. 

Is there any crafting around here? Yes, there is. I cut the fabric for a disappearing nine patch quilt for Lauren.  Slow crafting that is. Not driven by fast blogable results. That's one of my goals for 2013. 

Jubileum

Jubileum. Soms heeft een woord precies de juiste klank. Jubileum klinkt oubollig maar toch feestelijk. En er zijn de nodige jubilea. Honderd jaar Frans Hals Museum, honderdvijfentwintig jaar Concertgebouworkest, vierhonderd jaar Amsterdamse grachten en honderdvijftig jaar afschaffing van de slavernij. Tot zover staat de feestelijkheid wel vast. Over de feestelijkheid van het tweehonderdjarig bestaan van  het Koninkrijk der Nederlanden valt nog wel iets af te dingen. Desalniettemin worden daar maar liefst twee jaar van feestelijkheden aan opgehangen. Er stond een mooie foto in de krant van de herdenking in 1913 van het feit dat koning Willem I in 1813 voet aan wal zette in Scheveningen. Niet echt een met-je-poten-in-de modder-mentaliteit...

Wij vierden het jubileum van mijn schoonouders, hun vijftigjarig huwelijk. Ik maakte een bijbehorend oubollig, doch feestelijk cadeautje. Ik borduurde met kruissteek hun initialen op een tafellopertje. Een heel tafelkleed is met z'n tweeën onnodig groot. Het was een knipoog naar de merklap die ik tien jaar eerder maakte. Borduren in kruissteek leidt zelden tot grootste resultaten. Het heeft een hoog truttigheidsgehalte. De enige manier waarop je ermee wegkomt is om oude, traditionele motieven te gebruiken. Ik zocht mijn heil hier. 

Wegens griep moest ik doen met wat ik in huis had. Dat was niet aftelbaar grauwkleurig linnen. Idealiter had ik voor wit, aftelbaar linnen gekozen. Nu moest ik mijn heil zoeken in het een stuk aftelbaar linnen dat ik met grove steken vastnaaide op de grijze lap en die ik vervolgens draad voor draad weer vanaf getrokken heb. Toch geeft het een zekere voldoening als dergelijke maatregelen, waarover je weleens leest, ook daadwerkelijk hun dienst bewijzen. 

My in-laws celebrated their fiftieth anniversary. I embroidered a table runner in cross stitch. Cross stitches are the corniest of embroidery stitches, I guess, but when you use traditional patterns as I found here, I think it's alright. Ten years ago I embroidered a full cross stitch sampler for them. This used to be a Dutch tradition for schoolgirls. Even up to the sixties, girls had to embroider a cross stitch sampler in school. 

Over trouwen en sjaals breien

 Trouwen is het leukste, meest romantische, duurste en verreweg het handigste wat ik ooit heb gedaan. Het komt direct na leren zwemmen en mijn rijbewijs halen op mijn lijstje van Handige Zaken in het Leven. Als ik zo'n lijstje had tenminste.
Echt, trouwen is reuze handig. Niet omdat ik door mijn verbintenis ineens een heel handige achternaam heb die ik nooit hoeft te spellen. Diezelfde achternaam kreeg ik bij mijn geboorte. Van Dijk; het komt vaker voor dan je denkt. Ik gebruik dus nog steeds mijn meisjesnaam. Het is ook niet vanwege de cadeaus die je krijgt. Al zaten wij dik in de vrienden toen we trouwden en de meeste van die vrienden nog dik in de slappe was.

Nee, het is zo handig omdat je voorgoed verlost bent van de vraag hoe je 'hem' noemt. Er zijn situaties waarin alleen het noemen van zijn naam amper bijdraagt aan de duidelijkheid. Tot een jaar of dertig, vooruit ik doe er nog vijf bij, is het prima om 'mijn vriend' te zeggen. Daarna wordt het toch een beetje krampachtig.  Alsof je wilt vasthouden aan een voorbijgegane jeugd. 'Mijn vriend', dat zeggen meisjes op de middelbare school. Vooral meisjes die op hun vijftiende voor minstens anderhalf jaar aan de eerste de beste blijven hangen. Het zijn dezelfde meisjes die het op hun zeventiende over hun schoonouders hebben als ze het over de ouders van de puber in kwestie hebben.  Er zijn natuurlijk ook volksstammen die het over 'mijn vriendje' hebben. Gewoon een week of wat verkering met een pukkeljoch. Toen ik zelf eenmaal een vriendje had, was het erg in zwang om hem 'mijn vent' te noemen, ook erg. Maar goed, als de relatie serieus wordt, wordt het vriendje een vriend. "Ik ga samenwonen met mijn vriend", klinkt nog heel logisch, maar "Mijn vriend is met zijn zoons naar Ajax", klinkt pathetisch. Gewoon trouwen. Dat je man met z'n zoons naar Ajax gaat, is een bijkomstig voordeel. (Anders moet je zelf.)

Er zijn er ook die het over 'mijn partner' hebben, of het tenenkrommende 'levenspartner' gebruiken. Persoonlijk heb ik altijd het gevoel dat ze me duidelijk proberen te maken dat ze een partner van hetzelfde geslacht hebben. Maar het kan nog veel erger. Zoals er thuisblijfmoeders zijn die zichzelf gezinsmanager noemen, zo zijn er ook mensen die het over 'mijn echtvriend' hebben. Of 'wederhelft'. Sommige mannen vinden het zeggen van 'moeder, de vrouw' een goede reden om te trouwen. Ik ken zelfs ongetrouwde mannen die dat zeggen. En ermee wegkomen. Niet de mijne, dat wil ik wel even genoteerd hebben. 'Significant other', ook een hele erge.

Trouwen is reuze handig, dat snapt u nu. Om elk misverstand te voorkomen, kun je gewoon zeggen: "Dit is mijn man". In sommige kringen vindt men dat heel volks en spreekt men liever van een echtgenoot, maar ik vind het heerlijk om 'mijn man' te zeggen. Want dat is hij namelijk. Ik vind het ook fijn als hij het over zijn vrouw heeft. Want dat ben ík namelijk.

Ongetrouwde manzeggers zijn er ook. Dat zou ook mijn optie zijn als ik niet getrouwd was. Maar trouwen is leuker en romantischer en duurder. Anders rest alleen de optie om Belg te worden. Daar kom je er ongestraft mee weg om 'mijn lief' te zeggen. En kleedje, als je een jurk bedoelt. Of bomma of ajuin, maar niet als je een jurk bedoelt. Reden te over om Belg te worden, maar dat is een heel ander onderwerp. Ik beloofde u iets over trouwen en sjaals breien. Maar alles wat ik wilde zeggen over breien, heb ik al gedaan. Zoveel is er niet te zeggen over breien. Ik breide een sjaal. Voor mijn man. Een mooie. Een blauwe. Hij is warm.

This post is about marriage. About the convenience of it. Of being able to say 'my husband' instead of 'my  boyfriend' or 'my partner'. Of course all this is written in an incredible funny, though highly untranslateable way. Try Google translate, because as far as I'm concerned, that makes everything funny. I also knitted a scarf for my husband. But what's more to say about knitting than I've already done? 

Nieuwjaarsduik

Zo luidden de drie musketiers (onze jongens en de buurjongen, de smalle lijven op de rug gezien) het nieuwe jaar in. En u? Ik wens u allen ook een frisse start in het nieuwe jaar.

It's a Dutch tradition to take a dive in the icecold sea on the first of January. This year our boys and their best friend joined for the first time. Wish you a fresh start in the new year too.