Boom

Toen ik een kleuter was viel mij het grootste genoegen ten deel dat een kleuter maar kan hebben. Mijn juf trouwde. Alles d'r op en d'r aan. Op de trap van het gemeentehuis werd een erehaag gevormd van elfjes, kabouters en bomen. Bomen? Ja, bomen. 

Het was begin jaren zeventig. Toen kon je nog rustig tegen een kind zeggen: "Juf Jannie trouwt en jij bent boom". En begin jaren zeventig was dat net zo min goed nieuws als tegenwoordig. Boom, de ultieme sukkel van de bruiloftsstoet. Ik hoef u niet te vertellen welke schouders sterk genoeg bevonden werden voor dit slechte nieuws... 

Dus bomen, breek me de bek niet open. Inmiddels ligt die kleutertijd allang achter mij, de middelbare leeftijd nadert met rasse schreden. Gek genoeg overvalt dat gevoel mij zelden als ik in de spiegel kijk. Dan trek ik 'mijn goede hoofd'. Huisgenoten staken en steken daar de gek mee. "Zo zie je er normaal nooit uit". Jammer dan, het is mijn goede hoofd. Mijn gewone hoofd steekt natuurlijk veel vaker de kop op, maar meestal word ik daar zelf niet mee geconfronteerd. Alleen iedere keer als ik mijn laptop open en in het zwarte scherm staar, staart er iemand terug die verdacht veel op mij lijkt. Ik sus mijzelf met de gedachte dat dat mijn 'slechte hoofd' is, maar recente foto's laten de harde werkelijkheid zien. Het is mijn gewone hoofd. 

Gelukkig kan ik sinds mijn kleutertijd tegen een stootje. Dank zij de boom. Vanochtend waren de bomen ook mooi. Boom en sneeuw, dat gaat oneindig veel beter samen dan boom en bruiloft.

Wordt er ook nog iets gemaakt. Dit was toch een craft blog? Ja zeker. Ik heb de stof gesneden voor de quilt die ik voor Lauren ga maken. Het wordt een 'disappearing nine patch', ook wel liefkozend een D9P genoemd. Slow crafting dus. Niet gedreven door een snel (blogbaar) resultaat. Zo ga ik doen, dit jaar. 

Everything looks lovely when covered with snow. Even trees. I have a history with trees. When my kindergarten teacher married (OK, that was more than twentyfive years ago), there where children outside on the town hall steps with flowers and balloons. They were all dressed up as gnomes, fairies and trees. In the seventies it must have been alright to say to little toddlers: "Hey, your teacher is getting married and you can be a tree". It was bad news back then too. You've probably figured out by now, who happened to be the tree. 

The trees in the woods were lovely though, this morning. Trees and snow is whole lot better than trees and weddings. 

Is there any crafting around here? Yes, there is. I cut the fabric for a disappearing nine patch quilt for Lauren.  Slow crafting that is. Not driven by fast blogable results. That's one of my goals for 2013.