Valentijn jarig

Vandaag is Valentijn jarig. Twaalf jaar. De middelste. Die positie bevalt hem. Hij vaart in de luwte van zijn broer, die de harde wind opzoekt. Hij houdt hem in de gaten, maar vaart toch zijn eigen koers. Neemt het risico op omslaan niet en heeft het tij opmerkelijk vaak mee. Zo, dat waren wel genoeg nautische metaforen.

Twaalf jaar, het is opmerkelijk snel gegaan. Toch dacht ik laatst dat hij het al was. We gingen met de trein en het kwam mij wel goed uit dat hij op een goedkoop railrunner kaartje zou reizen. "Tijn, we doen even dat jij elf bent, ok?". Meewarig keek hij me aan: "Mam, ik ben elf".

Maar nu is hij dus twaalf. Afgelopen zaterdag had hij een feest. Een vader van een vriendje haalde de jongens op en ging na afloop, de moeder in kwestie verbijsterd achterlatend, nog even een broodje shoarma met ze eten. Dan is het kleinste er wel af.

Maar toch, in Londen liep hij balancerend over elk muurtje en was misschien nog wel het meest onder de indruk van de chocolaatjes die in het hotel op zijn hoofdkussen lagen. Want ja, zijn grote cadeau, een weekend Londen met z'n vader is inmiddels opgesoupeerd.

Lieve Tijn, gefeliciteerd.

Our youngest son and middle child has turned twelve today. Child on one hand, adolescent to be on the other. Last saturday a father of a friend of his took the boys out for a late night snack after they had been on party. (The mom was flabbergasted.) But in London, the big birthday gift, he balanced on all the fences. Between napkin and tablecloth, as we call in Dutch.