Bloglovin', facebook en de boer hij ploegde voort

Veertien jaar geleden, toen ik op het punt van bevallen stond, kon je via je verzekering tijdelijk een 'pieper' lenen om de aanstaande vader met spoed over het intreden van dat heugelijke feit in te lichten. Ik geloof niet dat we dit gedaan hebben. Een gewone telefoon leek ons, geloof ik, wel genoeg. Bovendien brak het vruchtwater 's ochtends vroeg waar hij bij was, dus moderne communicatiemiddelen kwamen er sowieso niet aan te pas.

Misschien heeft het feit dat je bij zoiets belangrijks als een bevalling geen mobiele telefoon nodig had, mij wel jarenlang gesterkt in de overtuiging dat ik er geen nodig had. Een antwoordapparaat had ik ook niet. Ik vond het wel lekker om 'onder water' te kunnen zijn als ik daar zin in had, tot ergernis van sommige vrienden. Een paar jaar later ging mijn man bij een groot telecombedrijf werken en voor dat ik het wist was ik een van de eerste Nederlanders met een iPhone. Het kan verkeren.

De rest is natuurlijk geschiedenis. Ik ben nog steed notoir onbereikbaar, want ik vergeet altijd dat ik het geluid heb uitgezet. Maar verder is het natuurlijk reuze handig. Om de treintijden te checken, je mail te kunnen lezen, muziek te luisteren, foto's te maken en altijd en overal google te kunnen raadplegen. Er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat ik niet verder kan als ik niet weet wie de zanger is van 'Je veux l'amour' ( oh toe nou, je weet wel, die kale Belg, met zo'n lang gezicht, iets met een 'W'. Raymond van het Groenewoud. Ja, zie je, er zit wel een 'W' in.) 

Ondertussen had de computer ook z'n intrede gedaan, ging ik bloggen en werd ik zowaar nog redelijk digitaal onderlegd. De eerste keer dat ik een lettertype in de html van mijn blog veranderde deed ik een half uur zo'n dansje waarbij het lijkt alsof je met een enorme stok in een ton staat te roeren. (Nee, dat deed ik niet echt, want zo'n dansje vind ik belachelijk, maar ik denk dat men zo'n dansje placht te maken om uiting te geven aan een  gevoel wat sterk lijkt op het gevoel dat ik toen ervaarde.)

En nu krijg ik meldingen als "Google Reader stopt ermee" en om mij heen zie ik mensen die daar iets mee doen. Geheel tegen mijn aard in heb ik besloten om mee te gaan in de vaart der volkeren en niet te wachten tot het te laat is. Ik heb mij aangemeld bij Bloglovin', en een facebookpagina aangemaakt voor dit blog (roert-met-stok-in-ton). 

Ik heb u al eens eerder verteld over mijn problematische verhouding met het begrip 'volgen'. Ik ben geen goeroe of profeet, dus niet per sé op zoek naar volgers. Ik vind het wel leuk als u mijn stukjes blijft lezen, dus die kunt u op allerlei manieren volgen. Et voilà, het is met een druk op de knop geregeld. Facebook is er voor een snel fototootje of een achter-de-schermen inkijkje. 

Zo, dan ga ik nu mijn koffer pakken. Ik ga een weekend naar Barcelona met mijn vader en mijn broer. Als ik zou twitteren, want ik ondanks de recente digitale modernisering mijnerzijds niet van plan ben, zou ik zeggen: #zinin. (Dat is ook meteen de reden waarom ik niet twitter....)'

Google reader appears to be ending, so if you still want to follow my blog it's possible to do so on Bloglovin'. Just click on the button on the right. I also made a facebookpage for this blog, but it's in dutch.