Modern

Modern betekent gek, dat weet iedereen. Dat heb ik zelf niet bedacht maar dat laat Guus Kuijer zijn onvolprezen heldin Madelief zeggen in "Op je kop in de prullenbak" of "Met poppen gooien", daar wil ik even vanaf zijn. Willem Alexander gaat het koningschap 'modern' invullen, dus dat belooft wat. Meer ga ik ook niet zeggen over het hele gedoe.
Ik lees twee kranten en die brachten beide hele katernen over de aanstaande abdicatie van ons staatshoofd. En ik lees niet eens de Telegraaf of het AD. Peter Vandermeersch van de NRC stuurde mij zelfs op persoonlijke titel een e-mail om mij erop te attenderen dat het historische pagina's waren. Ik proefde erin dat hij eigenlijk graag het woord 'bewaarboekje' had gebruikt als dat niet zo vreselijk damesbladerig had geklonken. Die Peter.

Zoals altijd komt het nieuws pas echt binnen als het persoonlijk wordt. Een vriendin van mij zit door de hele kwestie vreselijk bij de pakken neer. Ze voelt zich genaaid. Koninklijk genaaid. "Ja lekker dan. En als ik nu niets met mijn verjaardag had, dan gaf het nog niet zo. Maar ik ben gek op verjaardagen", dat beaam ik even tussendoor. Ze is gek op verjaardagen. Ze wordt ook gek bij verjaardagen trouwens. Ze plaatst overal sta-tafels, koopt voldoende eten om een zomervakantie mee te overbruggen en is bang dat er niemand komt. "Nou, nu komt er dus niemand meer naar mijn verjaardag. Of ze komen als ze al katjelam zijn". Mijn vriendin associeert koninginnedag met 'gezellig borrelen op het plein', daar waar ik koninginnedag veeleer vereenzelvig met 'massa's mensen in oranje kleren, dus maak je uit de voeten'. "En zelf kan ik dus niet meer borrelen op het plein". Groot leed mensen, mijn vriendin is jarig op 27 april.

Gelukkig ben ik een onversneden republikein en laat de hele kwestie me koud. Goed, stiekem hou ik wel van koninlijke bruiloften en begrafenissen en heb ik destijds de CD van Carel Kraayenhof gekocht omdat ik niet genoeg kon krijgen van dat bandoneondeuntje, maar dat houden we even onder ons.

Ik bekommer me even om mijn eigen jarige. Mijn man verjaart. Zonder statafels maar met het onvermijdelijke 'zelfgemaakte cadeau'. Twee kussens die passen bij de quilt die ik voor hem maakte en die een semi-permanente bestemming heeft gevonden op de bank. Dat vindt mijn man reuze belangrijk, dat de kussens en de quilt bij elkaar staan. Echt?
Nee, echt niet.

De mooie wollen stalen had ik nog over nadat ik de quilt gemaakt had. Met perlé garen borduurde ik , nou ja 'reeg ik ' is het meer, een klein kleuraccentje. Dat vindt hij namelijk heel belangrijk, kleuraccentjes.