Gips

De telefoon gaat. De turnjuf van Lauren meldt kalm dat Lauren van de brug is gevallen en dat het er niet best uit ziet. Ze moet naar het ziekenhuis. Vier uur later zit Lauren's arm in het gips. Elleboog 'uit de kom', met dienverstande dat de elleboog geen komgewricht, maar een scharniergewricht is. Drie weken gips.

Een korte samenvatting waarin de vreselijke pijn van Lauren, mijn arm moederhart en de ontredderde aanblik van mijn meisje op de operatiekamer even buiten schot blijven. All's well that ends well, tenslotte. 

Zo'n gipsarm is niet alleen ellende. Man, de aandacht die het oplevert. Dozen frambozen, chocolade, tijdschriften en ansichtkaarten. Je zou er nog een turnpak voor aantrekken (of nee, toch maar niet.) Vijf vriendinnen die je 's ochtends helpen met je jas en je spullen en die hun naam op je gips schrijven. Het is mijn nooit vervulde kinderdroom. Samen met een vriendinnetje stortte ik mij met ware doodsverachting van het klimrek. Een gebroken been was het ultieme doel. En dan iedereen z'n naam erop schrijven en mijn krukken dragen. Dream on. 

Een bijkomend gevalletje is dat Lauren alleen t-shirts met korte mouwen aankan. Natuurlijk heb ik net een hele stapel weggeven die te klein geworden was. Flock en verwen. Je hebt dat gips niet voor niets, meiske!

"Welke kneus valt nou van een brug", vraagt een vriend van Valentijn de volgende dag als hij zegt dat z'n zusje in het gips zit. Mensen, het betreft hier de brug met ongelijke liggers. Mijn dochter zwiert gelijk Epke Zonderland aan de brug en dan gaat het weleens mis.

My daughter had a gymnastic's accident on the oneven bars. She had to be put under for the operation to relocate her dislocated elbow. She's in plaster for the next three weeks and fits only shortsleeves. I flocked two t-shirts for her. Spoiling is the perogative what makes these accidents bearable, don't you think? I know, I used to long for a broken leg when I was a kid. I did almost anything to get one, but always landed on my two feet. 

Sterrenkijken

Vanochtend las ik in de krant een stukje over de Ig Nobelprijs. Een jaarlijkse ode aan creativiteit en excentriciteit in de wetenschap. Een ludieke prijs dus. Nu las ik, zoals als vaker met artikelen die over wetenschap of economie gaan, slechts een stukje van de tekst en trok op basis daarvan  mijn conclusies. Dus toen ik las over de ontdekking dat hoe langer een koe heeft gelegen, hoe groter de kans is dat die koe spoedig op zal staan, fronste ik mijn wenkbrauwen en dacht het mijne van de moderne wetenschap.

Twee Zweedse wetenschappers ontvingen de prijs voor de ontdekking dat mestkevers navigeren op de sterren. 

Nu is dat laatste niet nieuw. Mensen navigeren al eeuwen op de sterren. Ze gaven die sterren ook nog eens prachtige namen. De hemel fungeerde als het groot geïllustreerd mythologieboek voor onze voorouders. Het zou ons nog niet meevallen om te navigeren op Polaris, Sirius en Aldebaran. Soms moet de mens zijn meerdere erkennen in de mestkever. En hoewel iedereen het steelpannetje (onderdeel van de Grote Beer) wel kan vinden, is het nog een hele klus om sterrenbeelden te ontdekken. Die handige verbindingsstreepjes die op hemelkaarten staan ontbreken namelijk in het echt. Joh!

Mijn vader en mijn zoons zijn sterrenkijkers. Ze herkennen sterrenbeelden en wijzen Venus en Mars aan en snappen hoe een hemelkaart werkt. Ik knik en bewonder. Ik vind het prachtig, maar ik zie het niet. Onlangs heb ik mijn kennis echter danig bijgespijkerd. Ik ben begonnen aan een quilt voor Valentijn. Een quilt uit één lap stof waarop de sterrenbeelden van het noordelijk halfrond op een winteravond zijn afgebeeld. Die borduur ik erop. Misschien doe ik ook nog iets met de cyclus van de maan. Later zal ik de hele lap sandwichen en quilten. Haptic Lab bracht me op het idee. 

Hier vond ik een interactieve hemelkaart en bij de plaatselijke printshop liet ik die vergroten tot 84x84 cm. Ik nam de kaart over op patroonpapier en met een keramiekstift prikte ik door het papier de sterren erop om ze later met een lineaal te verbinden.  Het is heel bevredigend om bij elk sterrenbeeld weer een stukje patroonpapier te kunnen wegscheuren. 

Flock fashion

Leest u de moderubriek van Cecile Narinx en Arno Kantelberg (Volkskrantmagazine)? Ik wel en ik ben er dol op. Maar dat is ook ongeveer alles wat ik op het gebied van mode tot mij neem. Ik heb geen idee wat mode is. Ik doe ook niet aan mode. Mijn figuur had moeiteloos in de New Look van Dior (ja, van geschiedenis weet ik dan wel weer het een en ander) gepast, maar in een skinny jeans met een wijd t-shirt is 'fashion' niet het eerste woord dat in je opkomt als je mij erin ziet.

Toch, als je erover nadenkt, vang je meer op dan je denkt. Zo heb ik onderhand best begrepen dat bordeauxrood (burgundy zal dat in modeland wel heten) het deze winter helemaal gaat worden. Fijn, want dat vind ik toevallig een mooie kleur. Ik zie ook dat de trui bezig is aan een stevige comeback. Ik kan de trui bij deze ook mededelen dat ik nog niet zo ver ben. Wat ik dan wel weer leuk vind zijn de iets langere rokken. Misschien pakt de mode nog niet zo gek uit, deze winter.

Wat ik wel weet is dat de t-shirts van Lauren echt niet meer kunnen. Dat heeft niets met mode te maken, maar alles met groei. Ze past ze simpelweg niet meer. Dit weekend kocht ik een paar goedkope t-shirts en flockte ik er op los. De snor was een  variant op wat ik hier zag en het sterrenbeeld een eigen idee. Snelle mode voor snelle groeiers.

Children that grow so fast, it's the biggest cliché of motherhood, but like all clichés so true. I bought a pair of cheap t-shirts and used flock foil to make them a bit more personal. What a quick fix.